Σάββατο 17 Ιουλίου 2010
Σάββατο 10 Ιουλίου 2010
ΛΑΦΚΑ (Λογαριασμός Αλληλοβοήθειας Κοινωνικής Ασφάλισης)
Mηνιαία εισφορά υπέρ των Ταμείων ύψους από 42 έως 350 ευρώ (ανάλογα με το ποσό της μηνιαίας σύνταξης) θα κληθούν να καταβάλουν από την 1η Αυγούστου όσοι συνταξιούχοι εισπράττουν...
σύνταξη 1.400 ευρώ και άνω. Η εισφορά θα είναι κλιμακωτή, ως εξής:
Για συντάξεις από 1.400 έως 1.700 ευρώ ποσοστό 3% (το τελικό ποσό δεν μπορεί να υπολείπεται των 1.400 ευρώ). Για συντάξεις από 1.700,01 έως 2.000 ευρώ ποσοστό 4%. Για συντάξεις από 2.000,01 έως 2.300 ευρώ ποσοστό 5%. Για συντάξεις από 2.300,01 έως 2.600 ευρώ ποσοστό 6%. Για συντάξεις από 2.600,01 έως 2.900 ευρώ ποσοστό 7%. Για συντάξεις από 2.900,01 έως 3.200 ευρώ ποσοστό 8%. Για συντάξεις από 3.200,01 έως 3.500 ευρώ ποσοστό 9%. Για συντάξεις πάνω από 3.500,01 ευρώ ποσοστό 10%. Ενιαίος φορέας διαχείρισης των αποθεματικών (αξίας 29,5 δισ. ευρώ συν τα κεφάλαια του Ταμείου Αλληλεγγύης των Γενεών) χωρίς να θίγονται τα περιουσιακά δικαιώματα των φορέων κοινωνικής ασφάλισης.
σύνταξη 1.400 ευρώ και άνω. Η εισφορά θα είναι κλιμακωτή, ως εξής:
Για συντάξεις από 1.400 έως 1.700 ευρώ ποσοστό 3% (το τελικό ποσό δεν μπορεί να υπολείπεται των 1.400 ευρώ). Για συντάξεις από 1.700,01 έως 2.000 ευρώ ποσοστό 4%. Για συντάξεις από 2.000,01 έως 2.300 ευρώ ποσοστό 5%. Για συντάξεις από 2.300,01 έως 2.600 ευρώ ποσοστό 6%. Για συντάξεις από 2.600,01 έως 2.900 ευρώ ποσοστό 7%. Για συντάξεις από 2.900,01 έως 3.200 ευρώ ποσοστό 8%. Για συντάξεις από 3.200,01 έως 3.500 ευρώ ποσοστό 9%. Για συντάξεις πάνω από 3.500,01 ευρώ ποσοστό 10%. Ενιαίος φορέας διαχείρισης των αποθεματικών (αξίας 29,5 δισ. ευρώ συν τα κεφάλαια του Ταμείου Αλληλεγγύης των Γενεών) χωρίς να θίγονται τα περιουσιακά δικαιώματα των φορέων κοινωνικής ασφάλισης.
Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010
ΛΕΣ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ......
Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας για το χρέος της
Μετά την κατάρρευση της Ισλανδικής τράπεζας Icesave τον Οκτώβριο του 2008, η Ισλανδική κυβέρνηση βρήκε έναν πρωτότυπο τρόπο για να σταματήσει ένα εκκολαπτόμενο σχέδιο αποζημίωσης της Βρετανίας και της Ολλανδίας, πραγματοποιώντας... ‘χρηματοπιστωτικό δημοψήφισμα’, στο οποίο έθεσε στο λαό της χώρας το εξής, ‘δύσκολο’, δίλλημα: ‘να χρεωθείτε προκειμένου να πληρωθεί η αποζημίωση ή όχι;’ Το προφανές αποτέλεσμα της κάλπης ήταν ένα βροντερό ‘όχι’ καθώς η συλλογιστική διαδρομή που ακολούθησε ο λαός προκειμένου να αποφασίσει θετικά ή αρνητικά ! στηρίχτηκε στην οργή του για την κρίση, την οποία ‘θα πρέπει να πληρώσουν οι τραπεζίτες’, αδιαφορώντας για τις οικονομικές, εμπορικές, πολιτικές και διπλωματικές επιπλοκές και συνέπειες που μπορούσε να επιφέρει μία τέτοια απόφαση.
Η αντίδραση των δανειστών ήρθε άμεσα και ιδιαίτερα αφού τα δύο κράτη αναγκάστηκαν να αποζημιώσουν τα ίδια τους Βρετανούς και τους Ολλανδούς πολίτες τους που έχασαν τα κεφάλαια τους εξαιτίας της πτώχευσης της Icesave, πληρώντας 5 δις δολάρια, και υποσχόμενα πως ‘θα πάρουμε πίσω όσα μας χρωστά η Ισλανδία έστω και αν περάσουν πολλά χρόνια πριν συμβεί αυτό’. Η αντίδραση ήρθε και από διεθνείς οργανισμούς 1,5 χρόνο αργότερα, όταν η υποψηφιότητα της Ισλανδίας στην ΕΕ τέθηκε υπό αμφισβήτηση, ενώ το ΔΝΤ ανακοίνωσε πως η χώρα δε μπορεί να συνεχίσει ν! α λαμβάνει δάνεια πριν βρεθεί λύση σε σχέση με τα ήδη υπάρχοντα.
Παρά τα πρωτοφανή πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης, παρόμοιες περιπτώσεις εκμετάλλευσης από κράτη ιδιόμορφων χρηματοπιστωτικών / νομικών οδών προκειμένου να αποφύγουν να πληρώσουν δανειστές τους ή να πετύχουν ευνοϊκότερους όρους αποπληρωμής, δεν είναι σπάνια. Η Ρωσία, προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση του 1998, έχοντας μολυνθεί από τον ‘ιό’ της ασιατικής κρίσης του 1997, τροποποίησε τη σχετική με τα ομόλογα που βρέθηκαν στο επίκεντρο της κρίσης νομοθεσία, ενώ παράλληλα προχώρησε σε αναδιάρθρωση του από το αγγλικό δίκαιο διεπό! μενου χρέους της. Η Ουρουγουάη προχώρησε σε αλλαγή της νομοθεσίας για τα ομόλογα που διέπονταν από το τοπικό της δίκαιο το 2003.
Με την Ελλάδα να βρίσκεται στο επίκεντρο της τρέχουσας, παγκόσμιας, κρίσης κρατικού χρέους και να αποτελεί την πρώτη χώρα της ΕΕ που αναγκάστηκε να χτυπήσει την πόρτα του ΔΝΤ, το ερώτημα αν υπάρχουν κρυφοί χρηματοπιστωτικοί / νομικοί δρόμοι τους οποίους θα μπορούσε να διαβεί ώστε να βρεθεί σε μία λιγότερο αρνητική, από τη σημερινή της, χρηματοπιστωτική θέση, είναι εξαιρετικά κρίσιμο. Ιδιαίτερα, δε, αν αυτό μπορεί να συμβεί με τη συγκατάθεση των δανειστών μας και τελικά ισχυροποιώντας την Ελλάδα τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά.
Χρηματοπιστωτικές / νομικές εκθέσεις για το ελληνικό χρέος και τη δυνατότητα αναδιάρθρωσης του
Σύμφωνα με συμπεράσματα από ειδική έρευνα για το ελληνικό χρέος, που πραγματοποιήθηκε με τη συνδρομή μεγάλης δικηγορικής εταιρίας της Νέας Υόρκης και ενός καθηγητή από τη νομική σχολή αμερικανικού πανεπιστημίου, η ‘ελληνική κρίση χρέους είναι ιδιάζουσα με έναν τρόπο που δίνει στην Ελλάδα ορισμένα εξαιρετικά και σπάνια νομικά πλεονεκτήματα’. Επίσης, σύμφωνα με στοιχεία από έρευνα του πανεπιστημίου Harvard για την επαναδιαπραγμάτευση κρατικού χρέους, όταν συντρέχουν ορισμένες προϋποθέσεις, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, υπάρχει ένα! ς δρόμος που εξυπηρετεί στο μέγιστο εφικτό βαθμό τόσο τη δανειολήπτρια χώρα όσο και τους δανειστές της.
Ύψος χρέους - συμμετοχή ευρωπαϊκών & ελληνικών τραπεζών – λιανική κατοχή
Κατ’ αρχήν και για να βάλουμε τα στοιχεία σε μία σειρά, το σύνολο του ελληνικού χρέους υπολογίζεται στα 319 δις ευρώ (τέλη Απριλίου, δε συμπεριλαμβάνεται η πρώτη δόση του πακέτου στήριξης). Από αυτά, τα 294 δις ευρώ είναι στη μορφή ομολόγων και 8,6 δις ευρώ σε τίτλους του ελληνικού δημοσίου. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν επενδύσει περισσότερο από 240 δις ευρώ στο ελληνικό δημόσιο χρέος, με το μερίδιο των γαλλικών τραπεζών να ανέρχεται στα 55 δις, των ελβετικών στα 47 δις και των γερμανικών στα 30 δις, ενώ οι ελληνικές τράπεζες έχουν μερίδιο 40 δις στο! χρέος (σύμφωνα με στοιχεία της Morgan Stanley).
Ένα σημαντικό ποσοστό του χρέους έχει αγοραστεί από αμοιβαία κεφάλαια, συνταξιοδοτικά ταμεία, hedge funds και διάφορες κατηγορίες επενδυτικών σχημάτων αλλά η λιανική κατοχή ελληνικού χρέους (όχι από επενδυτικά σχήματα) είναι πολύ μικρή. Αυτό αποτελεί ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα καθώς καθιστά μία ενδεχόμενη διαπραγμάτευση του χρέους ευκολότερη απ’ ότι αν αυτό ήταν αγορασμένο από χιλιάδες διαφορετικούς επενδυτές, όπως για παράδειγμα ίσχυε στην περίπτωση της Αργεντινής, που ήταν, σχεδόν, αδύνατο ακόμη και για την ίδια να υπολογίσει ποιος Î! �ατέχει το χρέος της.
Γιατί η συγκέντρωση ελληνικού χρέους από λίγες τράπεζες κάνει την ελληνική κρίση διεθνές πρόβλημα
Καθώς το ελληνικό χρέος είναι ιδιαίτερα συγκεντρωμένο σε τράπεζες, η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα μετά το Μεξικό, το 1982, που μπορεί με μία ενδεχόμενη πτώχευση της να προκαλέσει διεθνή τραπεζική κρίση και μάλιστα πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων από αυτήν του Μεξικό, δεδομένου του ύψους των οφειλών της και των συνθηκών που έχει δημιουργήσει η παγκόσμια οικονομική κρίση. Επίσης, ένα σημαντικό ποσοστό των γερμανικών τραπεζών που κατέχουν ελληνικό χρέος, είναι κρατικές, γεγονός που κάνει το πρόβλημα πιο άμεσα συνδεδεμένο με το γερμανικό κράτος. Τ! ο αποτέλεσμα είναι πως η αποφυγή της πτώχευσης της Ελλάδας συνδέεται με την αποφυγή μίας ευρωπαϊκής και διεθνούς τραπεζικής κρίσης, η οποία αλλιώς θα ήταν, σχεδόν, δεδομένη.
Πώς το ύψος ασφαλίστρων από το ενδεχόμενο πτώχευσης της Ελλάδας (CDS) κάνει την κρίση ευρωπαϊκή
Το ύψος των ασφαλίστρων από το ενδεχόμενο πτώχευσης της Ελλάδας ξεπερνά τα 85 δις δολάρια, κάτι που σημαίνει πως αν αυτό το ενδεχόμενο λάβει χώρα, τα χρηματιστηριακά σχήματα που έχουν πουλήσει τα συγκεκριμένα ασφάλιστρα, θα πρέπει να προβούν σε αποζημιώσεις των ασφαλισμένων, με αποτέλεσμα μία νέα κρίση να προστεθεί στην τραπεζική, που ήδη, τότε, θα υπάρχει.
Το νόμισμα του χρέους - εξωτερικό χρέος – χρέος σε συνάλλαγμα
Σχεδόν το σύνολο του ελληνικού χρέους είναι εκφρασμένο σε ευρώ. Μόλις το 2% είναι σε δολάριο, γεν και ελβετικό φράγκο. Εξωτερικό θεωρείται το χρέος που είναι εκφρασμένο σε οποιοδήποτε άλλο πλην του εθνικού νομίσματος. Μέχρι την 1η Ιανουαρίου του 2000, που η Ελλάδα υιοθέτησε το ευρώ ως εθνικό νόμισμα, ένα πολύ μεγάλο τμήμα του χρέους ήταν εξωτερικό αλλά από το σημείο εκείνο και μετά, το 98%, περίπου, του χρέους μετατράπηκε σε χρέος σε ευρώ. Είναι η πρώτη φορά στην οικονομική ιστορία που χώρα η οποία κινδυνεύει με πτώχευση, πέρα από το ότι συγκατα! λέγεται στις αναπτυγμένες οικονομίες, έχει και κοινό νόμισμα με μερικές από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου.
Το δίκαιο που διέπει το ελληνικό χρέος – η ιδιάζουσα και ιδιαίτερα πλεονεκτική περίπτωση της Ελλάδας
Το δίκαιο το οποίο διέπει τις δανειακές συμβάσεις ενός κράτους είναι εξαιρετικά σημαντικό. Όπως είδαμε παραπάνω με την περίπτωση της Ισλανδίας, όταν το κράτος καταφέρει να υπογράψει δανειακές συμβάσεις που διέπονται από το δικό του δίκαιο, αποκτά ένα πανίσχυρο πλεονέκτημα έναντι των δανειστών του καθώς μπορεί, σε οποιαδήποτε κρίσιμη χρονική στιγμή, να τροποποιήσει όχι τις ίδιες τις συμβάσεις αλλά τον αναγκαστικό νόμο που τις καθορίζει, έτσι ώστε να επιτύχει μία de facto διαπραγμάτευση του χρέους, χωρίς, στην ουσία, οι δανειστές να μπορού! ν να αμυνθούν νομικά. Το αγγλικό δίκαιο είναι αυτό που ευνοεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τους δανειστές, στην περίπτωση κρατικής πτώχευσης, ενώ το γαλλικό είναι ένα από τα πλέον ‘φιλικά’ για το δανειολήπτη.
Το πρωτοφανές χαρακτηριστικό όσο αφορά το ελληνικό χρέος, είναι ότι περισσότερο από το 90% αυτού διέπεται από το ελληνικό δίκαιο. Μόνο 25 δις ευρώ, περίπου από το σύνολο του χρέους διέπεται από διαφορετικό από το ελληνικό δίκαιο, το οποίο, στην πλειοψηφία των συγκεκριμένων δανειακών συμβάσεων, είναι το αγγλικό.
Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της έρευνας στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω ‘στην περίπτωση αναδιάρθρωσης του χρέους της, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της Ελλάδας, μακράν, είναι πως τόσο μεγάλο ποσοστό αυτού διέπεται από το ελληνικό δίκαιο. Σε καμία άλλη περίπτωση στη μοντέρνα οικονομική ιστορία δεν υπήρξε χώρα που να μπορούσε να επηρεάσει αποφασιστικά μία ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους της με το να τροποποιήσει μερικά νομικά χαρακτηριστικά που διέπουν τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαλείων με τα οποία αυτό έχει εκδοθεί.’
Ρήτρες συλλογικής δράσης – ένα ακόμη μεγάλο πλεονέκτημα για την Ελλάδα
Κατά κανόνα, σε μία κρατική δανειακή σύμβαση οι δανειστές έχουν το δικαίωμα να τροποποιήσουν τους όρους της μετά την υπογραφή της, κάτω από ορισμένες συνθήκες και με πλειοψηφία της τάξης του 51%, 66% ή 75%. Ένα ακόμη σημαντικό πλεονέκτημα της Ελλάδας είναι πως για το χρέος που διέπεται από το ελληνικό δίκαιο, αυτό δηλαδή που αντιστοιχεί στο 90% του συνόλου του ελληνικού χρέους, οι δανειστές δεν έχουν κανένα δικαίωμα τροποποίησης των όρων, ενώ για το χρέος που διέπεται από το αγγλικό δίκαιο, μετά το 2004 έγινε αλλαγή έτσι ώστε να απαιτείται πλειοÏ! �ηφία της τάξης του 75% αντί για 66% προκειμένου μία τροποποίηση είναι νόμιμη. Αυτό συνεπάγεται πως για το 90% του χρέους της, μόνο η Ελλάδα μπορεί να τροποποιήσει του όρους των σχετικών δανείων.
Εμπράγματες ασφάλειες / ενέχυρα – απόλυτα πλεονεκτική η θέση της Ελλάδας
Κατά κανόνα, οι κρατικές δανειακές συμβάσεις περιλαμβάνουν όρους που ενεργοποιούν εμπράγματες ασφάλειες και ενέχυρα στην περιουσία του κράτους, σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής. Είναι άκρως εντυπωσιακό πως στο 90% του ελληνικού χρέους δεν υπάρχει κανένας τέτοιος όρος. Με απλά λόγια οι δανειστές μας βασίζονται στην αξιοπιστία, την ικανότητα και τη καλή διάθεση της Ελλάδας να πληρώσει το χρέος της και δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα στην περιουσία του κράτους στην περίπτωση πτώχευσης ή κωλύματος αποπληρωμής.
Όσον αφορά το χρέος που διέπεται από το αγγλικό δίκαιο, υπάρχει μία ρήτρα που ενεργοποιεί εμπράγματη ασφάλεια και η οποία ορίζει πως στην περίπτωση που ή Ελλάδα αποδεχτεί τη δημιουργία εμπράγματης ασφάλειας πάνω στην περιουσία της για νέο χρέος της όχι σε ευρώ (εξωτερικό χρέος), τότε θα πρέπει να εξασφαλίσει ταυτόχρονα με εμπράγματη ασφάλεια και τα συγκεκριμένα δάνεια, ύψους 25 δις δολαρίων.
Τα παραπάνω συνεπάγονται πως από τη μία το 90% του ελληνικού χρέους είναι πλήρως απαλλαγμένο από εμπράγματες ασφάλειες ή ενέχυρα, ενώ το χρέος των 25 δις δολαρίων, ίσως να πρέπει να εξασφαλιστεί με εμπράγματη ασφάλεια αν το δάνειο του ΔΝΤ στο δικό του, ειδικό, νόμισμα, (SDR), θεωρηθεί δανεισμός σε συνάλλαγμα, ειδάλλως, θα πρέπει να εξασφαλιστεί μόνο στην περίπτωση σύναψης νέου δανείου σε συνάλλαγμα, ή στην περίπτωση που η χώρα επιστρέψει στη δραχμή.
Όροι κήρυξης πτώχευσης
Η πλειοψηφία των ελληνικών ομολόγων περιλαμβάνει τους εξής όρους για την ενεργοποίηση Γεγονότων Πτώχευσης:
αδυναμία πληρωμής τόκων (περίοδος χάριτος 30 ημέρες)
αδυναμία πληρωμής τόκων σε εξωτερικό χρέος ή επίσπευση (πρόωρη εξόφληση) του εξωτερικού χρέους από τους δανειστές
ανακοίνωση γενικού χρεοστασίου για το εξωτερικό χρέος
κυβερνητική διαταγή που απαγορεύει στην Ελλάδα να ανταποκριθεί στις δανειακές υποχρεώσεις της
Σύμβαση δανειακής διευκόλυνσης με χώρες της ΕΕ (πακέτο στήριξης 80 δις ευρώ) – πλεονεκτήματα για τους δανειστές
Η σύμβαση δανειακής διευκόλυνσης δεν έχει κανένα, σχεδόν, από τα πλεονεκτήματα των προηγούμενων δανειακών συμβάσεων της Ελλάδας. Έτσι, το δίκαιο που την διέπει είναι το Αγγλικό, ενώ η Ελλάδα παρέχει εμπράγματη ασφάλεια για όλο το ύψος του δανείου και κατά προτεραιότητα στις χώρες που υπογράφουν τη συμφωνία, δεσμεύοντας την δημόσια περιουσία. Επίσης, οι δανειστές μπορούν να ωθήσουν την Ελλάδα σε αναγκαστική πτώχευση ακόμη και στην περίπτωση που εκείνη πληρώνει κανονικά τους τόκους της, αν αθετήσει, σύμφωνα με την ερμηνεία των δανειστώÎ! ½, οποιαδήποτε υποχρέωση της σύμφωνα με τους όρους του Μνημονίου Συνεννόησης.
Διακανονισμός Χρηματοδότησης Άμεσης Ετοιμότητας του Δ.Ν.Τ - πλεονεκτήματα για τους δανειστές
Όπως και με τη σύμβαση δανειακής διευκόλυνσης, το δίκαιο του διακανονισμού με το ΔΝΤ είναι το αγγλικό ενώ τα δάνεια εξασφαλίζονται από εμπράγματη ασφάλεια στην περιουσία του ελληνικού δημοσίου. Αν μάλιστα θεωρηθεί πως το δάνειο του ΔΝΤ είναι σε συνάλλαγμα, τότε, σύμφωνα με τα συμπεράσματα της σχετικής έρευνας, ενεργοποιείται και η εμπράγματη ασφάλεια στα δάνεια των 25 δις ευρώ.
Πώς μπορεί η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα της ότι ότι το 90% του χρέους (αυτού προ συμφωνίας με ΕΕ – ΔΝΤ) διέπεται από το ελληνικό δίκαιο.
Πώς θα μπορούσε να τροποποιήσει η Ελλάδα το εθνικό της δίκαιο εκμεταλλευόμενη τη διεθνή συγκυρία
Οι διεθνείς επενδυτές είναι πολύ διστακτικοί στο να αγοράσουν ομολόγα που εκδίδονται από αναδυόμενα κράτη γιατί φοβούνται πως το εκδίδον κράτος μπορεί κάποια στιγμή να μπει στον πειρασμό να αλλάξει το δίκαιο του με τρόπο που να θέσει σε κίνδυνο την αξία ή τη δυνατότητα αναγκαστικής εκτέλεσης αυτών των ομολόγων. Τέτοιου είδους αλλαγές γίνονται, κατά κανόνα, αποδεκτές και από τα αμερικανικά και τα αγγλικά δικαστήρια αν το δίκαιο που διέπει τα ομόλογα επιβεβαιωθεί ότι είναι αυτό του εκδίδοντος κράτους. Αυτό συνέβη, για παράδειγμα, στην Ï! �ερίπτωση της Ρωσίας και της Ουρουγουάης.
Όταν, όμως, η έκδοση ομολόγων γίνεται από αναπτυγμένα κράτη, μέσω της οργανωμένης διεθνούς αγοράς κεφαλαίων, τότε η αποδοχή του όρου τα ομόλογα να διέπονται από το κρατικό δίκαιο γίνεται πιο εύκολα αποδεκτή, καθώς ένα αναπτυγμένο κράτος πολύ δύσκολα θα ρισκάρει την αξιοπιστία του και την καλή πιστοληπτική του αξιολόγηση από τους διεθνείς οίκους, προκειμένου να τροποποιήσει προς δικό του όφελος το νόμο που διέπει το υπάρχον χρέος του.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, ωστόσο, η χώρα έχει, ήδη, υποβαθμιστεί σε μη επενδυτικό επίπεδο από όλες τις εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης, έχει, ήδη, βγει εκτός της αγοράς κεφαλαίων για διάστημα, τουλάχιστον, 2 ετών και έχει ήδη αναγκαστεί να στραφεί σε μηχανισμούς στήριξης, παρά το γεγονός πως δε χρησιμοποίησε το πλεονέκτημα της δυνατότητας αλλαγής του αναγκαστικού νόμου που διέπει τις δανειακές της συμβάσεις.
Έτσι, η Ελλάδα θα μπορούσε να τροποποιήσει το εθνικό της δίκαιο με τρόπο τέτοιο που να της επιτρέπει, όταν θα υπάρχει διαπιστωμένη διεθνής κρίση ή διεθνής ύφεση, η οποία να επιβεβαιώνεται τόσο από το ΔΝΤ, όσο και από την ΕΕ, την ΕΚΤ και την FED (Κεντρική Τράπεζα Νέας Υόρκης) ο δανειολήπτης (δηλαδή η Ελλάδα) να μπορεί μονομερώς και για όσο διάστημα η διεθνής ύφεση και οι συνέπειες που έχουν πηγάσει αυτήν είναι παρούσες:
α) να αυξήσει την περίοδο χάριτος (διάστημα αδυναμίας αποπληρωμής)
β) να έχει το δικαίωμα έκδοσης νέων ομολόγων προς αντικατάσταση των παλιών που λήγουν στο διάστημα κατά το οποίο η κρίση και οι συνέπειες που απορρέουν από αυτήν παραμένουν σε ισχύ.
Τα νέα ομόλογα να παρέχουν εύλογο περιθώριο λήξης, που να διευκολύνει την Ελλάδα να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της χωρίς να υπονομεύει την σταθερότητα της οικονομίας και του πολιτικού της συστήματος. Το διάστημα παράτασης της λήξης να μπορεί να ορίζεται ανάλογα με την πρόβλεψη των διεθνών φορέων που αναφέρθηκαν παραπάνω για το πέρας της κρίσης ή της ύφεσης, με τη δυνατότητα για επαναδιαπραγμάτευση της εν λόγω ημερομηνίας στην περίπτωση αποδεδειγμένης επιδείνωσης ή βελτίωσης της διεθνούς οικονομίας.
Στις ρυθμιστικές των παραπάνω διατάξεις, να ορίζεται η υποχρέωση για προσπάθεια εξωδικαστικού διακανονισμού μεταξύ της Ελλάδας και των πιστωτών της, τα αποτελέσματα του οποίου, επιτυχή ή όχι, να πρέπει να υποβάλλονται στο αρμόδιο ελληνικό δικαστήριο προκειμένου να αποφασίσει για τους όρους των νέων ομολόγων.
Οι νομοθετικές τροποποιήσεις να στηρίζονται σε αντικειμενικούς μηχανισμούς ενεργοποίησης μέτρων προστασίας του δανειολήπτη σε περιπτώσεις κρίσης & να λαμβάνουν υπόψη και το συμφέρον των δανειστών
Το παραπάνω είναι, απλά, ένα παράδειγμα των νομοθετικών τροποποιήσεων στις οποίες μπορεί να προβεί η Ελλάδα. Η ουσία είναι πως το γεγονός ότι το 90% του χρέους διέπεται από το ελληνικό δίκαιο δίνει το νομικό δικαίωμα στην Ελλάδα να βάλει, μονομερώς, ‘τέλος’ στην κρίση με μία απλή αλλαγή νόμου ενώ όσο πιο λογική και λιγότερο προκλητική είναι αυτή και όσο περισσότερο στηρίζεται σε αντικειμενικές συνθήκες προκειμένου να πραγματοποιηθεί ενεργοποίηση των σχετικών με την προστασία του δανειολήπτη ρητρών, στην περίπτωση διεθνούς κρίσης ή ύφ! εσης, τόσο περισσότερες θα είναι και οι πιθανότητες να γίνει αποδεκτή και από τα αμερικανικά και αγγλικά δικαστήρια, όπως είναι, εξάλλου, ο κανόνας σε τέτοιες περιπτώσεις, ακόμη και προκλητικών μονομερών τροποποιήσεων ανάλογων νομοθεσιών.
Το δικαίωμα αυτό της Ελλάδας υπήρχε τόσο πριν ξεσπάσει η κρίση ενώ υπάρχει και σήμερα και μπορεί να ασκηθεί ανά πάσα στιγμή. Αυτό παρέχει ένα εξαιρετικά ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στη χώρα, καθώς οι δανειστές της γνωρίζουν πως εξ αρχής είχε και μέχρι σήμερα συνεχίζει να έχει τη δυνατότητα να εξυπηρετήσει το συμφέρον της, χωρίς να κινδυνεύει από νομικές κυρώσεις, με μία απλή αλλαγή του εθνικού νόμου και παρόλα αυτά επέλεξε το δύσκολο δρόμο της λήψης πολύ σκληρών μέτρων χωρίς να βλάψει στο ελάχιστο τα συμφέροντα τους (των δανειστών).
Συμπεράσματα από την έκθεση του Harvard και το ελληνικό πλεονέκτημα – πώς να αποφύγουμε την πτώχευση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο
Σύμφωνα με έκθεση του Harvard για τις αναδιαρθρώσεις κρατικού χρέους, ο ‘ιδανικός’, ίσως, τρόπος, φαίνεται να είναι η πρόταση για εθελοντική ανταλλαγή των παλιών ομολόγων, για τα οποία υπάρχει δυσκολία αποπληρωμής εις ολόκληρο και στην ώρα τους, με νέα ομόλογα. Αν οι δανειστές αρνηθούν να συμμετάσχουν στην εθελοντική ανταλλαγή, τότε κινδυνεύουν διπλά, σύμφωνα με την έκθεση. Από τη μία υπάρχει ο κίνδυνος να συμφωνήσει το 75% των υπόλοιπων δανειστών και έτσι αυτοί που δε συμμετείχαν να μείνουν με τα παλιά ομόλογα, τα οποία θα πρέπει να επισπεύ! σουν, οδηγούμενοι σε μία πολυετή δικαστική διαμάχη και από την άλλη αν η πλειοψηφία των δανειστών δε συμμετέχει στην εθελοντική ανταλλαγή, το κράτος, κατά πάσα πιθανότητα, θα πτωχεύσει και κινδυνεύουν όλοι να χάσουν σημαντικό τμήμα του κεφαλαίου τους και φυσικά να οδηγηθούν σε μία πολυετή δικαστική διαμάχη.
Όλα τα παραπάνω αφορούν σε περιπτώσεις που το δίκαιο που διέπει το κρατικό χρέος δεν είναι αυτό του δανειολήπτη αλλά το αγγλικό ή αυτό του δανειστή. Ακόμη και σε αυτήν τη, μη πλεονεκτική, για τον δανειολήπτη περίπτωση, η έκθεση αναφέρει πως η εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων είναι, μάλλον, η ιδανική λύση και για τους δανειστές.
Μάλιστα, σύμφωνα με δεδικασμένο στα αμερικανικά δικαστήρια, μετά από μία εθελοντική ανταλλαγή χρέους δεν τίθεται θέμα πληρωμής ασφαλίστρων χρέους ούτε σε αυτούς που συμμετείχαν αλλά ούτε και σε αυτούς που δε συμμετείχαν σε αυτήν. Η συλλογιστική του δικαστηρίου στην απόρριψη σχετικού αιτήματος από δανειστή που συμμετείχε σε εθελοντική αναδιαπραγμάτευση ήταν πως α) δεν υπήρξε υποχρεωτική συμμετοχή και β) δεν υπήρξε καν αλλαγή των όρων της αρχικής δανειακής σύμβασης αφού αυτή δεν καταργήθηκε αλλά ανταλλάχτηκε με νέα.
Λαμβάνοντας υπόψη το επιπλέον ιδιάζον πλεονέκτημα της Ελλάδας, η πιθανότητα αποδοχής μίας εθελοντικής ανταλλαγής χρέους από τους πιστωτές μας αγγίζει το 100%, καθώς αν αρνηθούν, η Ελλάδα μπορεί να ασκήσει το δικαίωμα της για αλλαγή του νόμου και να τους υποχρεώσει να δεχτούν πολύ χειρότερους όρους.
Κίνδυνος απώλειας του μοναδικού πλεονεκτήματος της Ελλάδας – συμπεράσματα – προτάσεις
Η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο της κρίσης με συνολικό χρέος ύψους, περίπου, 319 δις ευρώ, τα 296 δις από τα οποία διέπονται από το ελληνικό δίκαιο. Μετά την προσφυγής της στο ΔΝΤ και της αίτησης για δανεισμό από την ΕΕ, οδηγήθηκε στην υπογραφή δανειακών συμβάσεων ύψους 110 δις ευρώ, με νέους, μη συμφέροντες, όρους. Τα δάνεια αυτά, ωστόσο, χρησιμοποιούνται και θα χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή τμήματος του αρχικού χρέους της, των 319 δις ευρώ. Αυτό σημαίνει, ουσιαστικά, πως η Ελλάδα ανταλλάσσει παλιό χρέος, το οποίο διέπεται από ελληνικό δίκαιÎ! ¿ και στο οποίο δεν υπάρχουν εμπράγματες ασφάλειες στη δημόσια περιουσία, με νέο χρέος, το οποίο διέπεται από το αγγλικό δίκαιο και στο οποίο υπάρχουν εμπράγματες ασφάλειες στη δημόσια περιουσία.
Επιπλέον, μετά την απόφαση της ΕΚΤ για την αγορά ελληνικών ομολόγων, έχουν πραγματοποιηθεί αγορές ύψους, περίπου, 25 δις ευρώ. Αυτό συνεπάγεται πως οι δανειστές μας, πουλούν ομόλογα από το παλιό χρέος στην ΕΚΤ, η οποία το αγοράζει με τη δέσμευση της Ελλάδας να τα καλύψει με τη δημόσια περιουσία της. Αν και τα ομόλογα αυτά εξακολουθούν να διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, επιβαρύνονται, πλέον, με εμπράγματη ασφάλεια.
Ο συνδυασμός των δύο παραπάνω μηχανισμών απειλεί να οδηγήσει την Ελλάδα μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια, σε μία κατάσταση όπου από τη μία το χρέος της θα έχει αυξηθεί σημαντικά, σε σχέση με αυτό πριν τις συμφωνίες στήριξης, ενώ ένα μεγάλο ποσοστό του θα έχει μετατραπεί από υποκείμενο στο ελληνικό δίκαιο και χωρίς εμπράγματες ασφάλειες, σε υποκείμενο στο αγγλικό δίκαιο και με εμπράγματες ασφάλειες. Μία τέτοια εξέλιξη θα φέρει την Ελλάδα σε πολύ χειρότερη διαπραγματευτική θέση απ’ ότι πριν από την κρίση ή ακόμη και σήμερα, αφαιρώντας της σε πο! λύ μεγάλο βαθμό τα πλεονεκτήματα που έχει, τα οποία αναγνωρίζονται ως εξαιρετικά σημαντικά και σπάνια με βάση τις προαναφερόμενες σχετικές εκθέσεις.
Αυτό σημαίνει πως είναι επιτακτική ανάγκη η Ελλάδα να προσαρμόσει, άμεσα, την διαπραγματευτική της πολιτική με τους δανειστές της, να εκμεταλλευτεί τη διαφαινόμενη νέα διεθνή ύφεση ως ευκαιρία για την πρόταση εθελοντικής ανταλλαγής παλαιών ομολόγων με νέα, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο ήπιας αλλαγής του νόμου που διέπει το ελληνικό χρέος. Σε αυτήν την περίπτωση η Ελλάδα μπορεί να ζητήσει να οριστεί ως διαμεσολαβητής των διαπραγματεύσεων της με τους δανειστές της το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η ΕΕ, ή οποιοσδήποτε άλλος φορέας δημιουργεί αίσθημα ασÏ! �άλειας τόσο στην ίδια όσο και στους δανειστές της. Οι δανειστές δε θα απολέσουν καθόλου από το κεφάλαιο τους αλλά, απλά, θα διευκολύνουν την Ελλάδα παρέχοντας της τον απαραίτητο χρόνο για να ανασυνταχτεί οικονομικά και δημοσιονομικά.
Επιπλέον, καθώς η Ελλάδα έχει, ήδη, λάβει πολύ σκληρά μέτρα για τη μείωση των δημοσιονομικών της ελλειμμάτων, έχει καταφέρει να ανακτήσει σε σημαντικό βαθμό τη χαμένη αξιοπιστία της αλλά και να δείξει τη μεγάλη προθυμία της να ξεπληρώσει τους δανειστές της πλήρως. Έτσι, με μία προσαρμογή της διαπραγματευτικής της πολιτικής, μπορεί να βρεθεί μέσα σε λίγους μήνες σε εξαιρετικά καλύτερη θέση από τη σημερινή της, βοηθώντας, ταυτόχρονα στην αποκλιμάκωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης στην Ευρώπη και εξυπηρετώντας με αυτόν τον τρόπο τόσο τουÏ! ‚ δανειστές της όσο και άλλα κράτη τα οποία βρίσκονται σε δεινή χρηματοπιστωτική θέση, καταλήγοντας να παίξει ένα διεθνή σταθεροποιητικό ρόλο.
Καθώς, μάλιστα, τα ελληνικά ομόλογα που έχει αγοράσει η ΕΚΤ είναι χαμηλότερης αξίας, σήμερα, από αυτήν που κατέβαλλε η Τράπεζα, μία τέτοια εξέλιξη θα εξυπηρετούσε και την ΕΚΤ, αποκαθιστώντας τη πληγωμένη αξιοπιστία της και συμβάλλοντας στη μείωση του ποσού των ομολόγων που θα πρέπει να αγοράσει αν η ελληνική κρίση επιδεινωθεί.
Ακόμη, το παραπάνω σενάριο θα διαλύσει κάθε ελπίδα κερδοσκοπίας στα ελληνικά ομόλογα αλλά και τα ελληνικά CDS, με ουσιαστική και αυξημένη πιθανότητα αποκλιμάκωσης των επιτοκίων των ελληνικών ομολόγων, επιτρέποντας στην Ελλάδα τόσο να προετοιμαστεί για την επιστροφή της στις αγορές κεφαλαίων ως νικήτρια, όσο και να βρει συνθήκες που θα της επιτρέψουν την ομαλή ένταξη της σε αυτές. Μία τέτοια εξέλιξη είναι πιθανό να βοηθήσει στην αποκλιμάκωση των επιτοκίων και των τιμών των CDS και άλλων περιφερειακών ευρωπαϊκών κρατών. Τέλος, το παράδειγμα της Ελλάδας δε κινδυνεύει να γίνει αντικείμενο προς αντιγραφή και από άλλες χώρες με πρόβλημα, γιατί, από τη μία η Ελλάδα θα έχει λάβει σκληρότερα μέτρα από κάθε άλλη χώρα, πριν φτάσει στο σημείο να προτείνει εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων και από την άλλη η χρηματοπιστωτική της θέση, όπως είδαμε παραπάνω, είναι ιδιάζουσα.
Έτσι, η Ελλάδα θα πάρει μία μεγάλη ανάσα και κατά πάσα πιθανότητα θα αρθεί η ανάγκη για τη λήψη και νέων μέτρων, κάτι που θα βοηθήσει στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτικό σύστημα και θα συμβάλλει στη γέννηση βάσιμων ελπίδων για ουσιαστική βελτίωση της ελληνικής οικονομίας, γεγονός που θα επηρεάσει θετικά και την οικονομική και καταναλωτική συμπεριφορά των Ελλήνων, εγκαινιάζοντας την αρχή του τέλους της περιόδου απαισιοδοξίας και φόβου."
Πάνος Παναγιώτου – διευθυντής ΕΚΤΑ – 3FVIP.com
Μετά την κατάρρευση της Ισλανδικής τράπεζας Icesave τον Οκτώβριο του 2008, η Ισλανδική κυβέρνηση βρήκε έναν πρωτότυπο τρόπο για να σταματήσει ένα εκκολαπτόμενο σχέδιο αποζημίωσης της Βρετανίας και της Ολλανδίας, πραγματοποιώντας... ‘χρηματοπιστωτικό δημοψήφισμα’, στο οποίο έθεσε στο λαό της χώρας το εξής, ‘δύσκολο’, δίλλημα: ‘να χρεωθείτε προκειμένου να πληρωθεί η αποζημίωση ή όχι;’ Το προφανές αποτέλεσμα της κάλπης ήταν ένα βροντερό ‘όχι’ καθώς η συλλογιστική διαδρομή που ακολούθησε ο λαός προκειμένου να αποφασίσει θετικά ή αρνητικά ! στηρίχτηκε στην οργή του για την κρίση, την οποία ‘θα πρέπει να πληρώσουν οι τραπεζίτες’, αδιαφορώντας για τις οικονομικές, εμπορικές, πολιτικές και διπλωματικές επιπλοκές και συνέπειες που μπορούσε να επιφέρει μία τέτοια απόφαση.
Η αντίδραση των δανειστών ήρθε άμεσα και ιδιαίτερα αφού τα δύο κράτη αναγκάστηκαν να αποζημιώσουν τα ίδια τους Βρετανούς και τους Ολλανδούς πολίτες τους που έχασαν τα κεφάλαια τους εξαιτίας της πτώχευσης της Icesave, πληρώντας 5 δις δολάρια, και υποσχόμενα πως ‘θα πάρουμε πίσω όσα μας χρωστά η Ισλανδία έστω και αν περάσουν πολλά χρόνια πριν συμβεί αυτό’. Η αντίδραση ήρθε και από διεθνείς οργανισμούς 1,5 χρόνο αργότερα, όταν η υποψηφιότητα της Ισλανδίας στην ΕΕ τέθηκε υπό αμφισβήτηση, ενώ το ΔΝΤ ανακοίνωσε πως η χώρα δε μπορεί να συνεχίσει ν! α λαμβάνει δάνεια πριν βρεθεί λύση σε σχέση με τα ήδη υπάρχοντα.
Παρά τα πρωτοφανή πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης, παρόμοιες περιπτώσεις εκμετάλλευσης από κράτη ιδιόμορφων χρηματοπιστωτικών / νομικών οδών προκειμένου να αποφύγουν να πληρώσουν δανειστές τους ή να πετύχουν ευνοϊκότερους όρους αποπληρωμής, δεν είναι σπάνια. Η Ρωσία, προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση του 1998, έχοντας μολυνθεί από τον ‘ιό’ της ασιατικής κρίσης του 1997, τροποποίησε τη σχετική με τα ομόλογα που βρέθηκαν στο επίκεντρο της κρίσης νομοθεσία, ενώ παράλληλα προχώρησε σε αναδιάρθρωση του από το αγγλικό δίκαιο διεπό! μενου χρέους της. Η Ουρουγουάη προχώρησε σε αλλαγή της νομοθεσίας για τα ομόλογα που διέπονταν από το τοπικό της δίκαιο το 2003.
Με την Ελλάδα να βρίσκεται στο επίκεντρο της τρέχουσας, παγκόσμιας, κρίσης κρατικού χρέους και να αποτελεί την πρώτη χώρα της ΕΕ που αναγκάστηκε να χτυπήσει την πόρτα του ΔΝΤ, το ερώτημα αν υπάρχουν κρυφοί χρηματοπιστωτικοί / νομικοί δρόμοι τους οποίους θα μπορούσε να διαβεί ώστε να βρεθεί σε μία λιγότερο αρνητική, από τη σημερινή της, χρηματοπιστωτική θέση, είναι εξαιρετικά κρίσιμο. Ιδιαίτερα, δε, αν αυτό μπορεί να συμβεί με τη συγκατάθεση των δανειστών μας και τελικά ισχυροποιώντας την Ελλάδα τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά.
Χρηματοπιστωτικές / νομικές εκθέσεις για το ελληνικό χρέος και τη δυνατότητα αναδιάρθρωσης του
Σύμφωνα με συμπεράσματα από ειδική έρευνα για το ελληνικό χρέος, που πραγματοποιήθηκε με τη συνδρομή μεγάλης δικηγορικής εταιρίας της Νέας Υόρκης και ενός καθηγητή από τη νομική σχολή αμερικανικού πανεπιστημίου, η ‘ελληνική κρίση χρέους είναι ιδιάζουσα με έναν τρόπο που δίνει στην Ελλάδα ορισμένα εξαιρετικά και σπάνια νομικά πλεονεκτήματα’. Επίσης, σύμφωνα με στοιχεία από έρευνα του πανεπιστημίου Harvard για την επαναδιαπραγμάτευση κρατικού χρέους, όταν συντρέχουν ορισμένες προϋποθέσεις, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, υπάρχει ένα! ς δρόμος που εξυπηρετεί στο μέγιστο εφικτό βαθμό τόσο τη δανειολήπτρια χώρα όσο και τους δανειστές της.
Ύψος χρέους - συμμετοχή ευρωπαϊκών & ελληνικών τραπεζών – λιανική κατοχή
Κατ’ αρχήν και για να βάλουμε τα στοιχεία σε μία σειρά, το σύνολο του ελληνικού χρέους υπολογίζεται στα 319 δις ευρώ (τέλη Απριλίου, δε συμπεριλαμβάνεται η πρώτη δόση του πακέτου στήριξης). Από αυτά, τα 294 δις ευρώ είναι στη μορφή ομολόγων και 8,6 δις ευρώ σε τίτλους του ελληνικού δημοσίου. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν επενδύσει περισσότερο από 240 δις ευρώ στο ελληνικό δημόσιο χρέος, με το μερίδιο των γαλλικών τραπεζών να ανέρχεται στα 55 δις, των ελβετικών στα 47 δις και των γερμανικών στα 30 δις, ενώ οι ελληνικές τράπεζες έχουν μερίδιο 40 δις στο! χρέος (σύμφωνα με στοιχεία της Morgan Stanley).
Ένα σημαντικό ποσοστό του χρέους έχει αγοραστεί από αμοιβαία κεφάλαια, συνταξιοδοτικά ταμεία, hedge funds και διάφορες κατηγορίες επενδυτικών σχημάτων αλλά η λιανική κατοχή ελληνικού χρέους (όχι από επενδυτικά σχήματα) είναι πολύ μικρή. Αυτό αποτελεί ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα καθώς καθιστά μία ενδεχόμενη διαπραγμάτευση του χρέους ευκολότερη απ’ ότι αν αυτό ήταν αγορασμένο από χιλιάδες διαφορετικούς επενδυτές, όπως για παράδειγμα ίσχυε στην περίπτωση της Αργεντινής, που ήταν, σχεδόν, αδύνατο ακόμη και για την ίδια να υπολογίσει ποιος Î! �ατέχει το χρέος της.
Γιατί η συγκέντρωση ελληνικού χρέους από λίγες τράπεζες κάνει την ελληνική κρίση διεθνές πρόβλημα
Καθώς το ελληνικό χρέος είναι ιδιαίτερα συγκεντρωμένο σε τράπεζες, η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα μετά το Μεξικό, το 1982, που μπορεί με μία ενδεχόμενη πτώχευση της να προκαλέσει διεθνή τραπεζική κρίση και μάλιστα πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων από αυτήν του Μεξικό, δεδομένου του ύψους των οφειλών της και των συνθηκών που έχει δημιουργήσει η παγκόσμια οικονομική κρίση. Επίσης, ένα σημαντικό ποσοστό των γερμανικών τραπεζών που κατέχουν ελληνικό χρέος, είναι κρατικές, γεγονός που κάνει το πρόβλημα πιο άμεσα συνδεδεμένο με το γερμανικό κράτος. Τ! ο αποτέλεσμα είναι πως η αποφυγή της πτώχευσης της Ελλάδας συνδέεται με την αποφυγή μίας ευρωπαϊκής και διεθνούς τραπεζικής κρίσης, η οποία αλλιώς θα ήταν, σχεδόν, δεδομένη.
Πώς το ύψος ασφαλίστρων από το ενδεχόμενο πτώχευσης της Ελλάδας (CDS) κάνει την κρίση ευρωπαϊκή
Το ύψος των ασφαλίστρων από το ενδεχόμενο πτώχευσης της Ελλάδας ξεπερνά τα 85 δις δολάρια, κάτι που σημαίνει πως αν αυτό το ενδεχόμενο λάβει χώρα, τα χρηματιστηριακά σχήματα που έχουν πουλήσει τα συγκεκριμένα ασφάλιστρα, θα πρέπει να προβούν σε αποζημιώσεις των ασφαλισμένων, με αποτέλεσμα μία νέα κρίση να προστεθεί στην τραπεζική, που ήδη, τότε, θα υπάρχει.
Το νόμισμα του χρέους - εξωτερικό χρέος – χρέος σε συνάλλαγμα
Σχεδόν το σύνολο του ελληνικού χρέους είναι εκφρασμένο σε ευρώ. Μόλις το 2% είναι σε δολάριο, γεν και ελβετικό φράγκο. Εξωτερικό θεωρείται το χρέος που είναι εκφρασμένο σε οποιοδήποτε άλλο πλην του εθνικού νομίσματος. Μέχρι την 1η Ιανουαρίου του 2000, που η Ελλάδα υιοθέτησε το ευρώ ως εθνικό νόμισμα, ένα πολύ μεγάλο τμήμα του χρέους ήταν εξωτερικό αλλά από το σημείο εκείνο και μετά, το 98%, περίπου, του χρέους μετατράπηκε σε χρέος σε ευρώ. Είναι η πρώτη φορά στην οικονομική ιστορία που χώρα η οποία κινδυνεύει με πτώχευση, πέρα από το ότι συγκατα! λέγεται στις αναπτυγμένες οικονομίες, έχει και κοινό νόμισμα με μερικές από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου.
Το δίκαιο που διέπει το ελληνικό χρέος – η ιδιάζουσα και ιδιαίτερα πλεονεκτική περίπτωση της Ελλάδας
Το δίκαιο το οποίο διέπει τις δανειακές συμβάσεις ενός κράτους είναι εξαιρετικά σημαντικό. Όπως είδαμε παραπάνω με την περίπτωση της Ισλανδίας, όταν το κράτος καταφέρει να υπογράψει δανειακές συμβάσεις που διέπονται από το δικό του δίκαιο, αποκτά ένα πανίσχυρο πλεονέκτημα έναντι των δανειστών του καθώς μπορεί, σε οποιαδήποτε κρίσιμη χρονική στιγμή, να τροποποιήσει όχι τις ίδιες τις συμβάσεις αλλά τον αναγκαστικό νόμο που τις καθορίζει, έτσι ώστε να επιτύχει μία de facto διαπραγμάτευση του χρέους, χωρίς, στην ουσία, οι δανειστές να μπορού! ν να αμυνθούν νομικά. Το αγγλικό δίκαιο είναι αυτό που ευνοεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τους δανειστές, στην περίπτωση κρατικής πτώχευσης, ενώ το γαλλικό είναι ένα από τα πλέον ‘φιλικά’ για το δανειολήπτη.
Το πρωτοφανές χαρακτηριστικό όσο αφορά το ελληνικό χρέος, είναι ότι περισσότερο από το 90% αυτού διέπεται από το ελληνικό δίκαιο. Μόνο 25 δις ευρώ, περίπου από το σύνολο του χρέους διέπεται από διαφορετικό από το ελληνικό δίκαιο, το οποίο, στην πλειοψηφία των συγκεκριμένων δανειακών συμβάσεων, είναι το αγγλικό.
Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της έρευνας στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω ‘στην περίπτωση αναδιάρθρωσης του χρέους της, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της Ελλάδας, μακράν, είναι πως τόσο μεγάλο ποσοστό αυτού διέπεται από το ελληνικό δίκαιο. Σε καμία άλλη περίπτωση στη μοντέρνα οικονομική ιστορία δεν υπήρξε χώρα που να μπορούσε να επηρεάσει αποφασιστικά μία ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους της με το να τροποποιήσει μερικά νομικά χαρακτηριστικά που διέπουν τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαλείων με τα οποία αυτό έχει εκδοθεί.’
Ρήτρες συλλογικής δράσης – ένα ακόμη μεγάλο πλεονέκτημα για την Ελλάδα
Κατά κανόνα, σε μία κρατική δανειακή σύμβαση οι δανειστές έχουν το δικαίωμα να τροποποιήσουν τους όρους της μετά την υπογραφή της, κάτω από ορισμένες συνθήκες και με πλειοψηφία της τάξης του 51%, 66% ή 75%. Ένα ακόμη σημαντικό πλεονέκτημα της Ελλάδας είναι πως για το χρέος που διέπεται από το ελληνικό δίκαιο, αυτό δηλαδή που αντιστοιχεί στο 90% του συνόλου του ελληνικού χρέους, οι δανειστές δεν έχουν κανένα δικαίωμα τροποποίησης των όρων, ενώ για το χρέος που διέπεται από το αγγλικό δίκαιο, μετά το 2004 έγινε αλλαγή έτσι ώστε να απαιτείται πλειοÏ! �ηφία της τάξης του 75% αντί για 66% προκειμένου μία τροποποίηση είναι νόμιμη. Αυτό συνεπάγεται πως για το 90% του χρέους της, μόνο η Ελλάδα μπορεί να τροποποιήσει του όρους των σχετικών δανείων.
Εμπράγματες ασφάλειες / ενέχυρα – απόλυτα πλεονεκτική η θέση της Ελλάδας
Κατά κανόνα, οι κρατικές δανειακές συμβάσεις περιλαμβάνουν όρους που ενεργοποιούν εμπράγματες ασφάλειες και ενέχυρα στην περιουσία του κράτους, σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής. Είναι άκρως εντυπωσιακό πως στο 90% του ελληνικού χρέους δεν υπάρχει κανένας τέτοιος όρος. Με απλά λόγια οι δανειστές μας βασίζονται στην αξιοπιστία, την ικανότητα και τη καλή διάθεση της Ελλάδας να πληρώσει το χρέος της και δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα στην περιουσία του κράτους στην περίπτωση πτώχευσης ή κωλύματος αποπληρωμής.
Όσον αφορά το χρέος που διέπεται από το αγγλικό δίκαιο, υπάρχει μία ρήτρα που ενεργοποιεί εμπράγματη ασφάλεια και η οποία ορίζει πως στην περίπτωση που ή Ελλάδα αποδεχτεί τη δημιουργία εμπράγματης ασφάλειας πάνω στην περιουσία της για νέο χρέος της όχι σε ευρώ (εξωτερικό χρέος), τότε θα πρέπει να εξασφαλίσει ταυτόχρονα με εμπράγματη ασφάλεια και τα συγκεκριμένα δάνεια, ύψους 25 δις δολαρίων.
Τα παραπάνω συνεπάγονται πως από τη μία το 90% του ελληνικού χρέους είναι πλήρως απαλλαγμένο από εμπράγματες ασφάλειες ή ενέχυρα, ενώ το χρέος των 25 δις δολαρίων, ίσως να πρέπει να εξασφαλιστεί με εμπράγματη ασφάλεια αν το δάνειο του ΔΝΤ στο δικό του, ειδικό, νόμισμα, (SDR), θεωρηθεί δανεισμός σε συνάλλαγμα, ειδάλλως, θα πρέπει να εξασφαλιστεί μόνο στην περίπτωση σύναψης νέου δανείου σε συνάλλαγμα, ή στην περίπτωση που η χώρα επιστρέψει στη δραχμή.
Όροι κήρυξης πτώχευσης
Η πλειοψηφία των ελληνικών ομολόγων περιλαμβάνει τους εξής όρους για την ενεργοποίηση Γεγονότων Πτώχευσης:
αδυναμία πληρωμής τόκων (περίοδος χάριτος 30 ημέρες)
αδυναμία πληρωμής τόκων σε εξωτερικό χρέος ή επίσπευση (πρόωρη εξόφληση) του εξωτερικού χρέους από τους δανειστές
ανακοίνωση γενικού χρεοστασίου για το εξωτερικό χρέος
κυβερνητική διαταγή που απαγορεύει στην Ελλάδα να ανταποκριθεί στις δανειακές υποχρεώσεις της
Σύμβαση δανειακής διευκόλυνσης με χώρες της ΕΕ (πακέτο στήριξης 80 δις ευρώ) – πλεονεκτήματα για τους δανειστές
Η σύμβαση δανειακής διευκόλυνσης δεν έχει κανένα, σχεδόν, από τα πλεονεκτήματα των προηγούμενων δανειακών συμβάσεων της Ελλάδας. Έτσι, το δίκαιο που την διέπει είναι το Αγγλικό, ενώ η Ελλάδα παρέχει εμπράγματη ασφάλεια για όλο το ύψος του δανείου και κατά προτεραιότητα στις χώρες που υπογράφουν τη συμφωνία, δεσμεύοντας την δημόσια περιουσία. Επίσης, οι δανειστές μπορούν να ωθήσουν την Ελλάδα σε αναγκαστική πτώχευση ακόμη και στην περίπτωση που εκείνη πληρώνει κανονικά τους τόκους της, αν αθετήσει, σύμφωνα με την ερμηνεία των δανειστώÎ! ½, οποιαδήποτε υποχρέωση της σύμφωνα με τους όρους του Μνημονίου Συνεννόησης.
Διακανονισμός Χρηματοδότησης Άμεσης Ετοιμότητας του Δ.Ν.Τ - πλεονεκτήματα για τους δανειστές
Όπως και με τη σύμβαση δανειακής διευκόλυνσης, το δίκαιο του διακανονισμού με το ΔΝΤ είναι το αγγλικό ενώ τα δάνεια εξασφαλίζονται από εμπράγματη ασφάλεια στην περιουσία του ελληνικού δημοσίου. Αν μάλιστα θεωρηθεί πως το δάνειο του ΔΝΤ είναι σε συνάλλαγμα, τότε, σύμφωνα με τα συμπεράσματα της σχετικής έρευνας, ενεργοποιείται και η εμπράγματη ασφάλεια στα δάνεια των 25 δις ευρώ.
Πώς μπορεί η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα της ότι ότι το 90% του χρέους (αυτού προ συμφωνίας με ΕΕ – ΔΝΤ) διέπεται από το ελληνικό δίκαιο.
Πώς θα μπορούσε να τροποποιήσει η Ελλάδα το εθνικό της δίκαιο εκμεταλλευόμενη τη διεθνή συγκυρία
Οι διεθνείς επενδυτές είναι πολύ διστακτικοί στο να αγοράσουν ομολόγα που εκδίδονται από αναδυόμενα κράτη γιατί φοβούνται πως το εκδίδον κράτος μπορεί κάποια στιγμή να μπει στον πειρασμό να αλλάξει το δίκαιο του με τρόπο που να θέσει σε κίνδυνο την αξία ή τη δυνατότητα αναγκαστικής εκτέλεσης αυτών των ομολόγων. Τέτοιου είδους αλλαγές γίνονται, κατά κανόνα, αποδεκτές και από τα αμερικανικά και τα αγγλικά δικαστήρια αν το δίκαιο που διέπει τα ομόλογα επιβεβαιωθεί ότι είναι αυτό του εκδίδοντος κράτους. Αυτό συνέβη, για παράδειγμα, στην Ï! �ερίπτωση της Ρωσίας και της Ουρουγουάης.
Όταν, όμως, η έκδοση ομολόγων γίνεται από αναπτυγμένα κράτη, μέσω της οργανωμένης διεθνούς αγοράς κεφαλαίων, τότε η αποδοχή του όρου τα ομόλογα να διέπονται από το κρατικό δίκαιο γίνεται πιο εύκολα αποδεκτή, καθώς ένα αναπτυγμένο κράτος πολύ δύσκολα θα ρισκάρει την αξιοπιστία του και την καλή πιστοληπτική του αξιολόγηση από τους διεθνείς οίκους, προκειμένου να τροποποιήσει προς δικό του όφελος το νόμο που διέπει το υπάρχον χρέος του.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, ωστόσο, η χώρα έχει, ήδη, υποβαθμιστεί σε μη επενδυτικό επίπεδο από όλες τις εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης, έχει, ήδη, βγει εκτός της αγοράς κεφαλαίων για διάστημα, τουλάχιστον, 2 ετών και έχει ήδη αναγκαστεί να στραφεί σε μηχανισμούς στήριξης, παρά το γεγονός πως δε χρησιμοποίησε το πλεονέκτημα της δυνατότητας αλλαγής του αναγκαστικού νόμου που διέπει τις δανειακές της συμβάσεις.
Έτσι, η Ελλάδα θα μπορούσε να τροποποιήσει το εθνικό της δίκαιο με τρόπο τέτοιο που να της επιτρέπει, όταν θα υπάρχει διαπιστωμένη διεθνής κρίση ή διεθνής ύφεση, η οποία να επιβεβαιώνεται τόσο από το ΔΝΤ, όσο και από την ΕΕ, την ΕΚΤ και την FED (Κεντρική Τράπεζα Νέας Υόρκης) ο δανειολήπτης (δηλαδή η Ελλάδα) να μπορεί μονομερώς και για όσο διάστημα η διεθνής ύφεση και οι συνέπειες που έχουν πηγάσει αυτήν είναι παρούσες:
α) να αυξήσει την περίοδο χάριτος (διάστημα αδυναμίας αποπληρωμής)
β) να έχει το δικαίωμα έκδοσης νέων ομολόγων προς αντικατάσταση των παλιών που λήγουν στο διάστημα κατά το οποίο η κρίση και οι συνέπειες που απορρέουν από αυτήν παραμένουν σε ισχύ.
Τα νέα ομόλογα να παρέχουν εύλογο περιθώριο λήξης, που να διευκολύνει την Ελλάδα να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της χωρίς να υπονομεύει την σταθερότητα της οικονομίας και του πολιτικού της συστήματος. Το διάστημα παράτασης της λήξης να μπορεί να ορίζεται ανάλογα με την πρόβλεψη των διεθνών φορέων που αναφέρθηκαν παραπάνω για το πέρας της κρίσης ή της ύφεσης, με τη δυνατότητα για επαναδιαπραγμάτευση της εν λόγω ημερομηνίας στην περίπτωση αποδεδειγμένης επιδείνωσης ή βελτίωσης της διεθνούς οικονομίας.
Στις ρυθμιστικές των παραπάνω διατάξεις, να ορίζεται η υποχρέωση για προσπάθεια εξωδικαστικού διακανονισμού μεταξύ της Ελλάδας και των πιστωτών της, τα αποτελέσματα του οποίου, επιτυχή ή όχι, να πρέπει να υποβάλλονται στο αρμόδιο ελληνικό δικαστήριο προκειμένου να αποφασίσει για τους όρους των νέων ομολόγων.
Οι νομοθετικές τροποποιήσεις να στηρίζονται σε αντικειμενικούς μηχανισμούς ενεργοποίησης μέτρων προστασίας του δανειολήπτη σε περιπτώσεις κρίσης & να λαμβάνουν υπόψη και το συμφέρον των δανειστών
Το παραπάνω είναι, απλά, ένα παράδειγμα των νομοθετικών τροποποιήσεων στις οποίες μπορεί να προβεί η Ελλάδα. Η ουσία είναι πως το γεγονός ότι το 90% του χρέους διέπεται από το ελληνικό δίκαιο δίνει το νομικό δικαίωμα στην Ελλάδα να βάλει, μονομερώς, ‘τέλος’ στην κρίση με μία απλή αλλαγή νόμου ενώ όσο πιο λογική και λιγότερο προκλητική είναι αυτή και όσο περισσότερο στηρίζεται σε αντικειμενικές συνθήκες προκειμένου να πραγματοποιηθεί ενεργοποίηση των σχετικών με την προστασία του δανειολήπτη ρητρών, στην περίπτωση διεθνούς κρίσης ή ύφ! εσης, τόσο περισσότερες θα είναι και οι πιθανότητες να γίνει αποδεκτή και από τα αμερικανικά και αγγλικά δικαστήρια, όπως είναι, εξάλλου, ο κανόνας σε τέτοιες περιπτώσεις, ακόμη και προκλητικών μονομερών τροποποιήσεων ανάλογων νομοθεσιών.
Το δικαίωμα αυτό της Ελλάδας υπήρχε τόσο πριν ξεσπάσει η κρίση ενώ υπάρχει και σήμερα και μπορεί να ασκηθεί ανά πάσα στιγμή. Αυτό παρέχει ένα εξαιρετικά ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στη χώρα, καθώς οι δανειστές της γνωρίζουν πως εξ αρχής είχε και μέχρι σήμερα συνεχίζει να έχει τη δυνατότητα να εξυπηρετήσει το συμφέρον της, χωρίς να κινδυνεύει από νομικές κυρώσεις, με μία απλή αλλαγή του εθνικού νόμου και παρόλα αυτά επέλεξε το δύσκολο δρόμο της λήψης πολύ σκληρών μέτρων χωρίς να βλάψει στο ελάχιστο τα συμφέροντα τους (των δανειστών).
Συμπεράσματα από την έκθεση του Harvard και το ελληνικό πλεονέκτημα – πώς να αποφύγουμε την πτώχευση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο
Σύμφωνα με έκθεση του Harvard για τις αναδιαρθρώσεις κρατικού χρέους, ο ‘ιδανικός’, ίσως, τρόπος, φαίνεται να είναι η πρόταση για εθελοντική ανταλλαγή των παλιών ομολόγων, για τα οποία υπάρχει δυσκολία αποπληρωμής εις ολόκληρο και στην ώρα τους, με νέα ομόλογα. Αν οι δανειστές αρνηθούν να συμμετάσχουν στην εθελοντική ανταλλαγή, τότε κινδυνεύουν διπλά, σύμφωνα με την έκθεση. Από τη μία υπάρχει ο κίνδυνος να συμφωνήσει το 75% των υπόλοιπων δανειστών και έτσι αυτοί που δε συμμετείχαν να μείνουν με τα παλιά ομόλογα, τα οποία θα πρέπει να επισπεύ! σουν, οδηγούμενοι σε μία πολυετή δικαστική διαμάχη και από την άλλη αν η πλειοψηφία των δανειστών δε συμμετέχει στην εθελοντική ανταλλαγή, το κράτος, κατά πάσα πιθανότητα, θα πτωχεύσει και κινδυνεύουν όλοι να χάσουν σημαντικό τμήμα του κεφαλαίου τους και φυσικά να οδηγηθούν σε μία πολυετή δικαστική διαμάχη.
Όλα τα παραπάνω αφορούν σε περιπτώσεις που το δίκαιο που διέπει το κρατικό χρέος δεν είναι αυτό του δανειολήπτη αλλά το αγγλικό ή αυτό του δανειστή. Ακόμη και σε αυτήν τη, μη πλεονεκτική, για τον δανειολήπτη περίπτωση, η έκθεση αναφέρει πως η εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων είναι, μάλλον, η ιδανική λύση και για τους δανειστές.
Μάλιστα, σύμφωνα με δεδικασμένο στα αμερικανικά δικαστήρια, μετά από μία εθελοντική ανταλλαγή χρέους δεν τίθεται θέμα πληρωμής ασφαλίστρων χρέους ούτε σε αυτούς που συμμετείχαν αλλά ούτε και σε αυτούς που δε συμμετείχαν σε αυτήν. Η συλλογιστική του δικαστηρίου στην απόρριψη σχετικού αιτήματος από δανειστή που συμμετείχε σε εθελοντική αναδιαπραγμάτευση ήταν πως α) δεν υπήρξε υποχρεωτική συμμετοχή και β) δεν υπήρξε καν αλλαγή των όρων της αρχικής δανειακής σύμβασης αφού αυτή δεν καταργήθηκε αλλά ανταλλάχτηκε με νέα.
Λαμβάνοντας υπόψη το επιπλέον ιδιάζον πλεονέκτημα της Ελλάδας, η πιθανότητα αποδοχής μίας εθελοντικής ανταλλαγής χρέους από τους πιστωτές μας αγγίζει το 100%, καθώς αν αρνηθούν, η Ελλάδα μπορεί να ασκήσει το δικαίωμα της για αλλαγή του νόμου και να τους υποχρεώσει να δεχτούν πολύ χειρότερους όρους.
Κίνδυνος απώλειας του μοναδικού πλεονεκτήματος της Ελλάδας – συμπεράσματα – προτάσεις
Η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο της κρίσης με συνολικό χρέος ύψους, περίπου, 319 δις ευρώ, τα 296 δις από τα οποία διέπονται από το ελληνικό δίκαιο. Μετά την προσφυγής της στο ΔΝΤ και της αίτησης για δανεισμό από την ΕΕ, οδηγήθηκε στην υπογραφή δανειακών συμβάσεων ύψους 110 δις ευρώ, με νέους, μη συμφέροντες, όρους. Τα δάνεια αυτά, ωστόσο, χρησιμοποιούνται και θα χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή τμήματος του αρχικού χρέους της, των 319 δις ευρώ. Αυτό σημαίνει, ουσιαστικά, πως η Ελλάδα ανταλλάσσει παλιό χρέος, το οποίο διέπεται από ελληνικό δίκαιÎ! ¿ και στο οποίο δεν υπάρχουν εμπράγματες ασφάλειες στη δημόσια περιουσία, με νέο χρέος, το οποίο διέπεται από το αγγλικό δίκαιο και στο οποίο υπάρχουν εμπράγματες ασφάλειες στη δημόσια περιουσία.
Επιπλέον, μετά την απόφαση της ΕΚΤ για την αγορά ελληνικών ομολόγων, έχουν πραγματοποιηθεί αγορές ύψους, περίπου, 25 δις ευρώ. Αυτό συνεπάγεται πως οι δανειστές μας, πουλούν ομόλογα από το παλιό χρέος στην ΕΚΤ, η οποία το αγοράζει με τη δέσμευση της Ελλάδας να τα καλύψει με τη δημόσια περιουσία της. Αν και τα ομόλογα αυτά εξακολουθούν να διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, επιβαρύνονται, πλέον, με εμπράγματη ασφάλεια.
Ο συνδυασμός των δύο παραπάνω μηχανισμών απειλεί να οδηγήσει την Ελλάδα μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια, σε μία κατάσταση όπου από τη μία το χρέος της θα έχει αυξηθεί σημαντικά, σε σχέση με αυτό πριν τις συμφωνίες στήριξης, ενώ ένα μεγάλο ποσοστό του θα έχει μετατραπεί από υποκείμενο στο ελληνικό δίκαιο και χωρίς εμπράγματες ασφάλειες, σε υποκείμενο στο αγγλικό δίκαιο και με εμπράγματες ασφάλειες. Μία τέτοια εξέλιξη θα φέρει την Ελλάδα σε πολύ χειρότερη διαπραγματευτική θέση απ’ ότι πριν από την κρίση ή ακόμη και σήμερα, αφαιρώντας της σε πο! λύ μεγάλο βαθμό τα πλεονεκτήματα που έχει, τα οποία αναγνωρίζονται ως εξαιρετικά σημαντικά και σπάνια με βάση τις προαναφερόμενες σχετικές εκθέσεις.
Αυτό σημαίνει πως είναι επιτακτική ανάγκη η Ελλάδα να προσαρμόσει, άμεσα, την διαπραγματευτική της πολιτική με τους δανειστές της, να εκμεταλλευτεί τη διαφαινόμενη νέα διεθνή ύφεση ως ευκαιρία για την πρόταση εθελοντικής ανταλλαγής παλαιών ομολόγων με νέα, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο ήπιας αλλαγής του νόμου που διέπει το ελληνικό χρέος. Σε αυτήν την περίπτωση η Ελλάδα μπορεί να ζητήσει να οριστεί ως διαμεσολαβητής των διαπραγματεύσεων της με τους δανειστές της το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η ΕΕ, ή οποιοσδήποτε άλλος φορέας δημιουργεί αίσθημα ασÏ! �άλειας τόσο στην ίδια όσο και στους δανειστές της. Οι δανειστές δε θα απολέσουν καθόλου από το κεφάλαιο τους αλλά, απλά, θα διευκολύνουν την Ελλάδα παρέχοντας της τον απαραίτητο χρόνο για να ανασυνταχτεί οικονομικά και δημοσιονομικά.
Επιπλέον, καθώς η Ελλάδα έχει, ήδη, λάβει πολύ σκληρά μέτρα για τη μείωση των δημοσιονομικών της ελλειμμάτων, έχει καταφέρει να ανακτήσει σε σημαντικό βαθμό τη χαμένη αξιοπιστία της αλλά και να δείξει τη μεγάλη προθυμία της να ξεπληρώσει τους δανειστές της πλήρως. Έτσι, με μία προσαρμογή της διαπραγματευτικής της πολιτικής, μπορεί να βρεθεί μέσα σε λίγους μήνες σε εξαιρετικά καλύτερη θέση από τη σημερινή της, βοηθώντας, ταυτόχρονα στην αποκλιμάκωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης στην Ευρώπη και εξυπηρετώντας με αυτόν τον τρόπο τόσο τουÏ! ‚ δανειστές της όσο και άλλα κράτη τα οποία βρίσκονται σε δεινή χρηματοπιστωτική θέση, καταλήγοντας να παίξει ένα διεθνή σταθεροποιητικό ρόλο.
Καθώς, μάλιστα, τα ελληνικά ομόλογα που έχει αγοράσει η ΕΚΤ είναι χαμηλότερης αξίας, σήμερα, από αυτήν που κατέβαλλε η Τράπεζα, μία τέτοια εξέλιξη θα εξυπηρετούσε και την ΕΚΤ, αποκαθιστώντας τη πληγωμένη αξιοπιστία της και συμβάλλοντας στη μείωση του ποσού των ομολόγων που θα πρέπει να αγοράσει αν η ελληνική κρίση επιδεινωθεί.
Ακόμη, το παραπάνω σενάριο θα διαλύσει κάθε ελπίδα κερδοσκοπίας στα ελληνικά ομόλογα αλλά και τα ελληνικά CDS, με ουσιαστική και αυξημένη πιθανότητα αποκλιμάκωσης των επιτοκίων των ελληνικών ομολόγων, επιτρέποντας στην Ελλάδα τόσο να προετοιμαστεί για την επιστροφή της στις αγορές κεφαλαίων ως νικήτρια, όσο και να βρει συνθήκες που θα της επιτρέψουν την ομαλή ένταξη της σε αυτές. Μία τέτοια εξέλιξη είναι πιθανό να βοηθήσει στην αποκλιμάκωση των επιτοκίων και των τιμών των CDS και άλλων περιφερειακών ευρωπαϊκών κρατών. Τέλος, το παράδειγμα της Ελλάδας δε κινδυνεύει να γίνει αντικείμενο προς αντιγραφή και από άλλες χώρες με πρόβλημα, γιατί, από τη μία η Ελλάδα θα έχει λάβει σκληρότερα μέτρα από κάθε άλλη χώρα, πριν φτάσει στο σημείο να προτείνει εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων και από την άλλη η χρηματοπιστωτική της θέση, όπως είδαμε παραπάνω, είναι ιδιάζουσα.
Έτσι, η Ελλάδα θα πάρει μία μεγάλη ανάσα και κατά πάσα πιθανότητα θα αρθεί η ανάγκη για τη λήψη και νέων μέτρων, κάτι που θα βοηθήσει στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτικό σύστημα και θα συμβάλλει στη γέννηση βάσιμων ελπίδων για ουσιαστική βελτίωση της ελληνικής οικονομίας, γεγονός που θα επηρεάσει θετικά και την οικονομική και καταναλωτική συμπεριφορά των Ελλήνων, εγκαινιάζοντας την αρχή του τέλους της περιόδου απαισιοδοξίας και φόβου."
Πάνος Παναγιώτου – διευθυντής ΕΚΤΑ – 3FVIP.com
Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010
ΝΥΚΤΕΡΙΝΗ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥΣ ....ΣΟΚ
Για τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και του Πυροσβεστικού Σώματος που θεμελιώνουν, σύμφωνα με τις υφιστάμενες μέχρι τη θέση σε ισχύ του παρόντος νόμου διατάξεις, συνταξιοδοτικό δικαίωμα εντός του έτους 2011, η υποχρέωση πραγματικής υπηρεσίας αυξάνεται κατά ενάμισι (1½) επιπλέον έτος. Για όσους θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα το έτος 2012 η υποχρέωση πραγματικής υπηρεσίας αυξάνεται κατά τρία (3) επιπλέον έτη. Για όσους θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα το έτος 2013 η υποχρέωση πραγματικής υπηρεσίας αυξάνεται κατά τεσσεράμισι (4½) επιπλέον έτη και για όσους θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα το έτος 2014 η υποχρέωση πραγματικής υπηρεσίας αυξάνεται κατά έξι (6) επιπλέον έτη.
Ο Κ...Σπύρος.....
Δεν γνωρίζω τον συντάκτη - συγγραφέα, μα ΑΞΙΟΣ!
Και μεις μπορούμε να συνεχίσουμε να ψάχνουμε τι και ποιός φταίει και πως φθάσαμε ως εδώ.
Στα μέσα του 1970, μετά την επαναδημοκράτιση, είδα τον Σπύρο να.... σουλατσάρει από καφενείο σε καφενείο με δυο τρεις εφημερίδες στη μασχάλη. Όλες στο πρωτοσέλιδο είχαν τη φωτογραφία του '"εθνάρχη" με τα ατάσθαλα φρύδια. Κοτλέ καμπάνα παντελόνι, πουκαμισάκι ξεκούμπωτο με την τρίχα βιτρίνα και τον παχύ σταυρό απ' τα βαπτίσια του.
Έλεγε ιστορίες στους θαμώνες για την εξορία που τον έστειλε η χούντα. 'Αυτοεξορισμένος' κι αυτός στη Σουηδία. Δεν ήταν κι άσχημα τελικά. Έλεγε και ξανάλεγε την ιστορία για τα κορόιδα τους σουηδούς που του αγοράσανε αμάξι επειδή είχε κάνε δήλωση πως το δικό του κάηκε. Κρατική ασφάλεια, κοινωνικό κράτος εκεί. Ένα πλαστό χαρτί απώλειας και να σου ο λαζός με το καινούριο volvo.
Mε το volvo ήρθε στην Ελλάδα το 1976 και με την ιδιότητα του αντιστασιακού, αυτοεξόριστου, κατατρεγμένου αντιφρονούντα, κι αμέσως έπιασε δουλειά. Ένας κολλητός του δούλευε στη νομαρχία. τμήμα πολεοδομίας. Κάτι μαγειρέψανε με ένα οικόπεδο, κάτι άδειες πλαστογραφήσανε και με μια αντιπαροχή βρέθηκε με δυο τρία διαμερίσματα στην κατοχή του. Νοίκιασε τα τρία σε φοιτητές της σχολής που άνοιξε στην πόλη και κάαααθονταν. Τώρα είχε χρόνο να σώσει τους συμπολίτες του από την κατάρα της αντιπαροχής που τσιμέντωσε τα πάντα.
Στις αρχές του 1980 το... σχέδιο των κυβερνόντων πήγαινε καλά. Μαζέψανε όλο τον πληθυσμό στις πόλεις, τον ένα πάνω στον άλλο. Φθηνά εργατικά χέρια. Το Σπύρο τον συνάντησα τότε πάλι στην Αθήνα. Δεν κρατούσε πια 'δεξιές' εφημερίδες αλλά κάτι αφίσες με τον πράσινο ήλιο. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές ο μεσιέ με το ζιβάγκο και η χώρα έμπαινε στη νέα εποχή. Ο Σπύρος ήταν πια πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου στα Πατήσια, αλλά και παράγοντας σε ποδοσφαιρική ομάδα. Έδωσε το volvo και πήρε μια 318, Μπεμβέ με καθίσματα από δερματίνη, χαμηλωμένη. Τα λεφτά έρχονταν μόνα τους από τότε που οργανώθηκε στο κόμμα.
Τον χώσανε οι κολητοί σε κάτι επιτροπές, και ρούφαγε το μερίδιό του από τα πακέτα που έρχονταν από την Ευρώπη. Ο "μεγάλος", ο Ανδρέας, δεν γούσταρε την Ευρώπη, αλλά μια χαρά τα πήγε μαζί τους τελικά. Το σύνθημα "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο" ήταν καλή ατάκα για τα αντανακλαστικά του λαού, αλλά μέχρι εκεί. Ο Ανδρέας ήταν όσο Ευρωπαίος ήταν κι ο Κωνσταντίνος. Όσο ο λαός στην Ελλάδα είχε χούντα, αυτοί και οι κουστωδία τους ήταν 'εξορία'. όχι. όχι Μακρόνησο. πιο δύσκολη, στην ξενιτειά. Παρίσια, Στοκχόλμες, Τορόντα, Μανχάταν. όπου υπήρχαν αμερικάνικες και αγγλικές πρεσβείες, ακριβώς δίπλα κάνανε τα σπίτια τους.
Ο Ανδρέας λοιπόν έφερε λεφτά από την Ευρώπη με το σύνθημα 'αλλαγή'. Πακέτα Ντελόρ. Λεφτά, πολλά λεφτά. Από αυτά τα λεφτά ο Σπύρος ζούσε καλά. Συνδικαλίζονταν στα πράσινα στέκια μαζεύοντας ψήφους για το κόμμα. Με το πακέτο μάλμπορο να εξέχει απ την κωλοτσέπη, τα κλειδιά της μπέμπας σε ρόλο κομπολογιού, το μαλλί μπούκλα μπριγιαντομένο, έτρεχε από σύναξη σε σύναξη πρασινίζοντας τον τόπο. Τα βράδια συνήθως άφηνε στο σπίτι την κυρά, και πήγαινε να 'σηκώσει' το το κοινωνικό του προφίλ με κολλητούς από κάτι υπουργεία.
Παραλιακή, σκυλάδικο, πρώτο τραπέζι, άσπρη κάλτσα, καφέ λουστρίνι εισαγωγής. ΛεΠά, Χριστοδουλόπουλος, ουίσκι και σαμπάνια μαζί, πιάτα και γαρύφαλα, γκόμενες να κωλοτρίβονται στις γραβάτες, τσιφτετέλια στην πίστα με το χέρι στον αέρα να μοστράρει το μακρύ νύχι του μικρού δακτύλου με το δαχτυλίδι. Παχύς χρυσός με πράσινη πέτρα πάνω. Ξημερώματα για πατσά στη Συγγρού, δίπλα στις πουτάνες.
Αρχές δεκαετίας του 1990. Ο γιος του Σπύρου μεγάλωσε και ήταν πια στο Λύκειο. Από το Γυμνάσιο όμως ήταν 'ενεργός' πολίτης. Πρόεδρος του 15μελούς που 'κατέβαινε' στις σχολικές εκλογές με το κόμμα. Το κόμμα ήταν παντού. Όχι στα νηπιαγωγεία ακόμα, αλλά από το γυμνάσιο μπορούσες να διαλέξεις το κοπάδι σου. Ο γιος ήταν άξιο τέκνο του Σπύρου. Είχε μάθει τα κόλπα πως να βγάζει λεφτά από τις μίζες στις εκδρομές στήνοντας την κατάσταση ανάμεσα στους λεοφωρτζήδες και τους καθηγητές. Όλοι κάτι βάζανε στην τσεπούλα κι όλοι μια χαρά.
Ο γιος είχε εξαντλήσει το όριο των απουσιών αλλά κανένα πρόβλημα, όλα με λίγο λάδωμα από τον μπαμπά κυλάνε καλύτερα. Ο διευθυντής του σχολείου άλλωστε είχε βλέψεις για προϊστάμενος δευτεροβάθμιας και χρειαζόταν πλάτες στο κόμμα. Ο Σπύρος είχε καημό ο γιος του να πάει στο Κολέγιο Αθηνών αλλά δεν του κάτσε. Ήταν σημαντικό να είσαι συμμαθητής με τον γόνο του εφοπλιστή, του εφημεριδά και του μεγαλέμπορου. αργότερα οι μπίζνες με ποιους θα γίνονταν άλλωστε. με άγνωστους; Με τους συμμαθητές φυσικά! Αλλά κι έτσι όλα τακτοποιήθηκαν.
Στις αρχές του 1990 ο γιος του Σπύρου αφού πήγε δυο χρόνια διακοπές στην Αμερική και γύρισε με πτυχίο μάρκετινγκ. Έμαθε απ' έξω όλα τα καφέ του Γιέιλ και τις μαζορέτες των αδελφάτων, αλλά τα αγγλικούλια του ήταν επιπέδου Ελεμέντρι.
Γύρισε στην Ελλάδα λοιπόν πτυχιούχος κι άνοιξε με κάτι μαγειρεμένες επιδοτήσεις διαφημιστική εταιρία, ξήγα του μπαμπά. Το μαγαζί πήγε καλά από την αρχή καθώς έπαιρνε 'αβέρτα' δημόσια έργα. Τουριστική προβολή Νομού τάδε 150.000, οργάνωση εκθέσεως Υπ. Τουρισμού 900.000, έντυπα Περιφέρειας 1.200.000, κονκάρδες για το Δήμο 500.000 . . και πάει λέγοντας.
Πουλούσε και μίντια στα κανάλια που γέμισαν τον τόπο. ελεύθερη τηλεόραση γαρ. Είχε κάνει κολλητούς μερικούς Νομάρχες και Δημάρχους και έπαιρνε τη δουλειά. Με διαγωνισμό πάντα. Διαφανέστατα. Ήξερε καλά πως αν δεν χώσεις μαύρα, δεν θα πάρεις τη δουλειά. Έτσι, ένας δούλευε, δέκα πληρώνονταν. Ένας έσκαβε (κι αυτός με stage επιδοτήσεις) και δέκα κονομάγανε. Η πιο κερδοφόρα δουλειά στην Ελλάδα έγινε ο αέρας.
Χρυσοπληρωμένοι αεριτζήδες, πετυχημένοι και κονομημένοι. Έτσι κι ο γιος του Σπύρου. Άλλαξε το φοιτητικό κόκκινο celica με το μπουρί από πίσω και πήρε μια καγιέν μαύρη. Την τούρμπο με φιμέ τζάμια επίσης. Αριθμός κυκλοφορίας ΑΜΡ-7777. Ήθελε να τον καταλαβαίνουν όλοι και ένας κολλητός στο συγκοινωνιών του έδωσε το νούμερο. Δεν ήθελε όμως να φαίνεται στην εφορία, γι αυτό και το καγιέν το 'έβαλε' στην οφ-σορ του που είχε έδρα την Κύπρο. Εταιρικό το αμάξι, όπως και η γκαρσονιέρα που αγόρασε για γαμηστρώνα στο Κολωνάκι κοντά στου Σημίτη για να τον χαιρετάνε οι μπάτσοι της φρουράς.
Στις γκόμενες που ξεμονάχιαζε εκεί έλεγε πως ήταν σύμβουλος του ΥΠ.ΠΟ, έτσι για φιγούρα. Ψέματα βεβαίως, δεν ήταν σύμβουλος, πελάτη τον είχε.
Ο μπαρμπα Σπύρος ήταν περήφανος για το βλαστάρι του. Είχε βγει στη σύνταξη από τα πενήντα του "δουλεύοντας" το ΤΕΒΕ με πλαστά παραστατικά εργασίας από τη Σουηδία, αλλά έβγαζε χοντρά φράγκα από τότε που το κόμμα τον έβαλε σύμβουλο στο κρατικό κανάλι. Πολλά λεφτά! Και δεν πατούσε και το πόδι του εκεί. Από τη Μύκονο τηλεφωνικώς οι πολύτιμες συμβουλές του μέσα από την πισίνα ή το τζακούζι που φερε απ΄ τη Σουηδία να του θυμίζει την ξενιτειά.
Έφερε και μια σάουνα αλλά την πήγε στο άλλο εξοχικό στην Αράχοβα. Από τη Μύκονο ερχόταν στην Αθήνα μόνο για τα συμβούλια με Υπουργούς, για να ζεσταθεί το κονέ. Έτσι κι αλλιώς με το σκάφος μια ώρα ήταν η Γλυφάδα από τη Μύκονο και τρως και καμιά αστακομακαρονάδα στο διάμεσο να διαπιστευτεί το στάτους. Και τα σκυλάδικα κοντά, λίγο αλλάξαν από το ηρωικό 80. Το κόλπο του χρηματιστηρίου τους άφησε πόλλλλλλλά κέρδη.
Ήταν μέσα στις κομπίνες που φούσκωναν ανύπαρκτες εταιρίες πιο γρήγορα κι από φαρίνα γιώτης. Όταν δόθηκε το σύνθημα, τα φράγκα μεταφέρθηκαν στην Ελβετία με τσουβάλια και είναι εκεί για τα γεράματα. Ο μπάρμπα Σπύρος έμαθε πως ο καλύτερος φίλος του στο πατρικό του δίπλα αυτοκτόνησε από την απόγνωση. Έχασε τα πάντα. ο Σημίτη που είχε ψηφίσει τον είχε διαβεβαιώσει πως το χρηματιστήριο θα τον κάνει πλούσιο και εκσυγχρονισμένο. Ο Σπύρος έστειλε στεφάνι μια που δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία, είχε επιτροπή.
Στα μέσα του 2000 μπήκε πατέρας και γιος στο μεγαλύτερο φαγοπότι όλων των εποχών. Αρμέγανε από παντού, ήταν πια κολλητοί με τους πάντες και διαχειρίζονταν μίζες και λάδια. Σι Φορ Άι, Αντίρια, Ολυμπιακά Έργα, κατασκευές. ότι μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Η Ολυμπιακή φλόγα έφερε πολύ χρήμα. Ο Σπύρος έχει ακόμα τη δάδα της φλόγας, την μετέφερε κι αυτός για 50 μέτρα. αλλά οι φωτογραφίες βγήκαν 'καμένες' επειδή γυάλισε στον ήλιο το ολόχρυσο ρόλεξ και το δαχτυλίδι με την πράσινη πέτρα στο μικρό δάχτυλο με το μακρύ νύχι.
Κάπου σ' αυτή την εποχή έχασα τα ίχνη του Σπύρου και του γιου του. Είχα κι εγώ τα δικά μου προβλήματα επιβίωσης. Έμαθα πως αγόρασαν σπίτια στο Σαν Φραντζίσκο και στο Λονδίνο για τις δύσκολες ώρες. Μάλλον είχαν την πληροφορία πως η Ελλάδα θα γίνει επικίνδυνος τόπος για την κάστα τους και έφυγαν νωρίς. Όπως οι καλοί κλέφτες, μια καλή μπάζα κι εξαφανιζόλ.
Οι κολλητοί τους όμως είναι ακόμα εδώ, άπληστοι, αδίστακτοι, ψεύτες απέναντι σε εκατομμύρια φτωχών πια Ελλήνων. Στις αρχές του 2010 ο τελευταίος της δυναστείας Παπανδρέου αποφάσισε να ποντάρει σε λάθος άλογο, και να κερδίσει τις εκλογές πέφτοντας στην παγίδα που έστησε ο ελληνικός λαός. Σπύρος και γιος ΑΕ ίσως τη γλυτώσουνε. Ίσως αποφύγουν αυτό που δεν απέφυγαν οι Λουδοβίκοι του παρελθόντος.
Στην Ελλάδα μπορεί το 95% να κοιμάται νανουρισμένο από το σκυλάδικο, τους πληρωμένους τελάληδες της δημοσιογραφίας, και τη χαζομάρα του μεσημεριού, αλλά το 5% είναι γνήσιο τέκνο του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και του Αλεξάνδρου. Πιο γνήσιο δεν γίνεται.
Καλή σου τύχη Σπύρο. Χαιρετίσματα στο γιο και στην κυρά."
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Και μεις μπορούμε να συνεχίσουμε να ψάχνουμε τι και ποιός φταίει και πως φθάσαμε ως εδώ.
Στα μέσα του 1970, μετά την επαναδημοκράτιση, είδα τον Σπύρο να.... σουλατσάρει από καφενείο σε καφενείο με δυο τρεις εφημερίδες στη μασχάλη. Όλες στο πρωτοσέλιδο είχαν τη φωτογραφία του '"εθνάρχη" με τα ατάσθαλα φρύδια. Κοτλέ καμπάνα παντελόνι, πουκαμισάκι ξεκούμπωτο με την τρίχα βιτρίνα και τον παχύ σταυρό απ' τα βαπτίσια του.
Έλεγε ιστορίες στους θαμώνες για την εξορία που τον έστειλε η χούντα. 'Αυτοεξορισμένος' κι αυτός στη Σουηδία. Δεν ήταν κι άσχημα τελικά. Έλεγε και ξανάλεγε την ιστορία για τα κορόιδα τους σουηδούς που του αγοράσανε αμάξι επειδή είχε κάνε δήλωση πως το δικό του κάηκε. Κρατική ασφάλεια, κοινωνικό κράτος εκεί. Ένα πλαστό χαρτί απώλειας και να σου ο λαζός με το καινούριο volvo.
Mε το volvo ήρθε στην Ελλάδα το 1976 και με την ιδιότητα του αντιστασιακού, αυτοεξόριστου, κατατρεγμένου αντιφρονούντα, κι αμέσως έπιασε δουλειά. Ένας κολλητός του δούλευε στη νομαρχία. τμήμα πολεοδομίας. Κάτι μαγειρέψανε με ένα οικόπεδο, κάτι άδειες πλαστογραφήσανε και με μια αντιπαροχή βρέθηκε με δυο τρία διαμερίσματα στην κατοχή του. Νοίκιασε τα τρία σε φοιτητές της σχολής που άνοιξε στην πόλη και κάαααθονταν. Τώρα είχε χρόνο να σώσει τους συμπολίτες του από την κατάρα της αντιπαροχής που τσιμέντωσε τα πάντα.
Στις αρχές του 1980 το... σχέδιο των κυβερνόντων πήγαινε καλά. Μαζέψανε όλο τον πληθυσμό στις πόλεις, τον ένα πάνω στον άλλο. Φθηνά εργατικά χέρια. Το Σπύρο τον συνάντησα τότε πάλι στην Αθήνα. Δεν κρατούσε πια 'δεξιές' εφημερίδες αλλά κάτι αφίσες με τον πράσινο ήλιο. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές ο μεσιέ με το ζιβάγκο και η χώρα έμπαινε στη νέα εποχή. Ο Σπύρος ήταν πια πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου στα Πατήσια, αλλά και παράγοντας σε ποδοσφαιρική ομάδα. Έδωσε το volvo και πήρε μια 318, Μπεμβέ με καθίσματα από δερματίνη, χαμηλωμένη. Τα λεφτά έρχονταν μόνα τους από τότε που οργανώθηκε στο κόμμα.
Τον χώσανε οι κολητοί σε κάτι επιτροπές, και ρούφαγε το μερίδιό του από τα πακέτα που έρχονταν από την Ευρώπη. Ο "μεγάλος", ο Ανδρέας, δεν γούσταρε την Ευρώπη, αλλά μια χαρά τα πήγε μαζί τους τελικά. Το σύνθημα "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο" ήταν καλή ατάκα για τα αντανακλαστικά του λαού, αλλά μέχρι εκεί. Ο Ανδρέας ήταν όσο Ευρωπαίος ήταν κι ο Κωνσταντίνος. Όσο ο λαός στην Ελλάδα είχε χούντα, αυτοί και οι κουστωδία τους ήταν 'εξορία'. όχι. όχι Μακρόνησο. πιο δύσκολη, στην ξενιτειά. Παρίσια, Στοκχόλμες, Τορόντα, Μανχάταν. όπου υπήρχαν αμερικάνικες και αγγλικές πρεσβείες, ακριβώς δίπλα κάνανε τα σπίτια τους.
Ο Ανδρέας λοιπόν έφερε λεφτά από την Ευρώπη με το σύνθημα 'αλλαγή'. Πακέτα Ντελόρ. Λεφτά, πολλά λεφτά. Από αυτά τα λεφτά ο Σπύρος ζούσε καλά. Συνδικαλίζονταν στα πράσινα στέκια μαζεύοντας ψήφους για το κόμμα. Με το πακέτο μάλμπορο να εξέχει απ την κωλοτσέπη, τα κλειδιά της μπέμπας σε ρόλο κομπολογιού, το μαλλί μπούκλα μπριγιαντομένο, έτρεχε από σύναξη σε σύναξη πρασινίζοντας τον τόπο. Τα βράδια συνήθως άφηνε στο σπίτι την κυρά, και πήγαινε να 'σηκώσει' το το κοινωνικό του προφίλ με κολλητούς από κάτι υπουργεία.
Παραλιακή, σκυλάδικο, πρώτο τραπέζι, άσπρη κάλτσα, καφέ λουστρίνι εισαγωγής. ΛεΠά, Χριστοδουλόπουλος, ουίσκι και σαμπάνια μαζί, πιάτα και γαρύφαλα, γκόμενες να κωλοτρίβονται στις γραβάτες, τσιφτετέλια στην πίστα με το χέρι στον αέρα να μοστράρει το μακρύ νύχι του μικρού δακτύλου με το δαχτυλίδι. Παχύς χρυσός με πράσινη πέτρα πάνω. Ξημερώματα για πατσά στη Συγγρού, δίπλα στις πουτάνες.
Αρχές δεκαετίας του 1990. Ο γιος του Σπύρου μεγάλωσε και ήταν πια στο Λύκειο. Από το Γυμνάσιο όμως ήταν 'ενεργός' πολίτης. Πρόεδρος του 15μελούς που 'κατέβαινε' στις σχολικές εκλογές με το κόμμα. Το κόμμα ήταν παντού. Όχι στα νηπιαγωγεία ακόμα, αλλά από το γυμνάσιο μπορούσες να διαλέξεις το κοπάδι σου. Ο γιος ήταν άξιο τέκνο του Σπύρου. Είχε μάθει τα κόλπα πως να βγάζει λεφτά από τις μίζες στις εκδρομές στήνοντας την κατάσταση ανάμεσα στους λεοφωρτζήδες και τους καθηγητές. Όλοι κάτι βάζανε στην τσεπούλα κι όλοι μια χαρά.
Ο γιος είχε εξαντλήσει το όριο των απουσιών αλλά κανένα πρόβλημα, όλα με λίγο λάδωμα από τον μπαμπά κυλάνε καλύτερα. Ο διευθυντής του σχολείου άλλωστε είχε βλέψεις για προϊστάμενος δευτεροβάθμιας και χρειαζόταν πλάτες στο κόμμα. Ο Σπύρος είχε καημό ο γιος του να πάει στο Κολέγιο Αθηνών αλλά δεν του κάτσε. Ήταν σημαντικό να είσαι συμμαθητής με τον γόνο του εφοπλιστή, του εφημεριδά και του μεγαλέμπορου. αργότερα οι μπίζνες με ποιους θα γίνονταν άλλωστε. με άγνωστους; Με τους συμμαθητές φυσικά! Αλλά κι έτσι όλα τακτοποιήθηκαν.
Στις αρχές του 1990 ο γιος του Σπύρου αφού πήγε δυο χρόνια διακοπές στην Αμερική και γύρισε με πτυχίο μάρκετινγκ. Έμαθε απ' έξω όλα τα καφέ του Γιέιλ και τις μαζορέτες των αδελφάτων, αλλά τα αγγλικούλια του ήταν επιπέδου Ελεμέντρι.
Γύρισε στην Ελλάδα λοιπόν πτυχιούχος κι άνοιξε με κάτι μαγειρεμένες επιδοτήσεις διαφημιστική εταιρία, ξήγα του μπαμπά. Το μαγαζί πήγε καλά από την αρχή καθώς έπαιρνε 'αβέρτα' δημόσια έργα. Τουριστική προβολή Νομού τάδε 150.000, οργάνωση εκθέσεως Υπ. Τουρισμού 900.000, έντυπα Περιφέρειας 1.200.000, κονκάρδες για το Δήμο 500.000 . . και πάει λέγοντας.
Πουλούσε και μίντια στα κανάλια που γέμισαν τον τόπο. ελεύθερη τηλεόραση γαρ. Είχε κάνει κολλητούς μερικούς Νομάρχες και Δημάρχους και έπαιρνε τη δουλειά. Με διαγωνισμό πάντα. Διαφανέστατα. Ήξερε καλά πως αν δεν χώσεις μαύρα, δεν θα πάρεις τη δουλειά. Έτσι, ένας δούλευε, δέκα πληρώνονταν. Ένας έσκαβε (κι αυτός με stage επιδοτήσεις) και δέκα κονομάγανε. Η πιο κερδοφόρα δουλειά στην Ελλάδα έγινε ο αέρας.
Χρυσοπληρωμένοι αεριτζήδες, πετυχημένοι και κονομημένοι. Έτσι κι ο γιος του Σπύρου. Άλλαξε το φοιτητικό κόκκινο celica με το μπουρί από πίσω και πήρε μια καγιέν μαύρη. Την τούρμπο με φιμέ τζάμια επίσης. Αριθμός κυκλοφορίας ΑΜΡ-7777. Ήθελε να τον καταλαβαίνουν όλοι και ένας κολλητός στο συγκοινωνιών του έδωσε το νούμερο. Δεν ήθελε όμως να φαίνεται στην εφορία, γι αυτό και το καγιέν το 'έβαλε' στην οφ-σορ του που είχε έδρα την Κύπρο. Εταιρικό το αμάξι, όπως και η γκαρσονιέρα που αγόρασε για γαμηστρώνα στο Κολωνάκι κοντά στου Σημίτη για να τον χαιρετάνε οι μπάτσοι της φρουράς.
Στις γκόμενες που ξεμονάχιαζε εκεί έλεγε πως ήταν σύμβουλος του ΥΠ.ΠΟ, έτσι για φιγούρα. Ψέματα βεβαίως, δεν ήταν σύμβουλος, πελάτη τον είχε.
Ο μπαρμπα Σπύρος ήταν περήφανος για το βλαστάρι του. Είχε βγει στη σύνταξη από τα πενήντα του "δουλεύοντας" το ΤΕΒΕ με πλαστά παραστατικά εργασίας από τη Σουηδία, αλλά έβγαζε χοντρά φράγκα από τότε που το κόμμα τον έβαλε σύμβουλο στο κρατικό κανάλι. Πολλά λεφτά! Και δεν πατούσε και το πόδι του εκεί. Από τη Μύκονο τηλεφωνικώς οι πολύτιμες συμβουλές του μέσα από την πισίνα ή το τζακούζι που φερε απ΄ τη Σουηδία να του θυμίζει την ξενιτειά.
Έφερε και μια σάουνα αλλά την πήγε στο άλλο εξοχικό στην Αράχοβα. Από τη Μύκονο ερχόταν στην Αθήνα μόνο για τα συμβούλια με Υπουργούς, για να ζεσταθεί το κονέ. Έτσι κι αλλιώς με το σκάφος μια ώρα ήταν η Γλυφάδα από τη Μύκονο και τρως και καμιά αστακομακαρονάδα στο διάμεσο να διαπιστευτεί το στάτους. Και τα σκυλάδικα κοντά, λίγο αλλάξαν από το ηρωικό 80. Το κόλπο του χρηματιστηρίου τους άφησε πόλλλλλλλά κέρδη.
Ήταν μέσα στις κομπίνες που φούσκωναν ανύπαρκτες εταιρίες πιο γρήγορα κι από φαρίνα γιώτης. Όταν δόθηκε το σύνθημα, τα φράγκα μεταφέρθηκαν στην Ελβετία με τσουβάλια και είναι εκεί για τα γεράματα. Ο μπάρμπα Σπύρος έμαθε πως ο καλύτερος φίλος του στο πατρικό του δίπλα αυτοκτόνησε από την απόγνωση. Έχασε τα πάντα. ο Σημίτη που είχε ψηφίσει τον είχε διαβεβαιώσει πως το χρηματιστήριο θα τον κάνει πλούσιο και εκσυγχρονισμένο. Ο Σπύρος έστειλε στεφάνι μια που δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία, είχε επιτροπή.
Στα μέσα του 2000 μπήκε πατέρας και γιος στο μεγαλύτερο φαγοπότι όλων των εποχών. Αρμέγανε από παντού, ήταν πια κολλητοί με τους πάντες και διαχειρίζονταν μίζες και λάδια. Σι Φορ Άι, Αντίρια, Ολυμπιακά Έργα, κατασκευές. ότι μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Η Ολυμπιακή φλόγα έφερε πολύ χρήμα. Ο Σπύρος έχει ακόμα τη δάδα της φλόγας, την μετέφερε κι αυτός για 50 μέτρα. αλλά οι φωτογραφίες βγήκαν 'καμένες' επειδή γυάλισε στον ήλιο το ολόχρυσο ρόλεξ και το δαχτυλίδι με την πράσινη πέτρα στο μικρό δάχτυλο με το μακρύ νύχι.
Κάπου σ' αυτή την εποχή έχασα τα ίχνη του Σπύρου και του γιου του. Είχα κι εγώ τα δικά μου προβλήματα επιβίωσης. Έμαθα πως αγόρασαν σπίτια στο Σαν Φραντζίσκο και στο Λονδίνο για τις δύσκολες ώρες. Μάλλον είχαν την πληροφορία πως η Ελλάδα θα γίνει επικίνδυνος τόπος για την κάστα τους και έφυγαν νωρίς. Όπως οι καλοί κλέφτες, μια καλή μπάζα κι εξαφανιζόλ.
Οι κολλητοί τους όμως είναι ακόμα εδώ, άπληστοι, αδίστακτοι, ψεύτες απέναντι σε εκατομμύρια φτωχών πια Ελλήνων. Στις αρχές του 2010 ο τελευταίος της δυναστείας Παπανδρέου αποφάσισε να ποντάρει σε λάθος άλογο, και να κερδίσει τις εκλογές πέφτοντας στην παγίδα που έστησε ο ελληνικός λαός. Σπύρος και γιος ΑΕ ίσως τη γλυτώσουνε. Ίσως αποφύγουν αυτό που δεν απέφυγαν οι Λουδοβίκοι του παρελθόντος.
Στην Ελλάδα μπορεί το 95% να κοιμάται νανουρισμένο από το σκυλάδικο, τους πληρωμένους τελάληδες της δημοσιογραφίας, και τη χαζομάρα του μεσημεριού, αλλά το 5% είναι γνήσιο τέκνο του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και του Αλεξάνδρου. Πιο γνήσιο δεν γίνεται.
Καλή σου τύχη Σπύρο. Χαιρετίσματα στο γιο και στην κυρά."
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ...... ΕΚΡΗΞΗΣ
Γράφει: Ο Νατσιός Δημήτρης
Δάσκαλος-Κιλκίς
«Ουκ εστι των έξω της πόλεως εχθρών κρατήσαι πριν αν τους εν αυτή τη πόλει κολάσητε εχθρούς»
Δημοσθένης
Ακούγεται, «η μυστική βοή τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων» γράφει ο Καβάφης.
Ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί η ελληνική ...
κοινωνία. Το ποδόσφαιρο και η προσμονή των θερινών διακοπών καταπαύουν, κατασιγάζουν προς ώρας την οργή και την σωρευμένη αγανάκτηση. Όταν όμως έλθει το φθινόπωρο και ο δαπανηρός χειμώνας, τι θα συμβεί; Όταν θα πολιορκείται το σπιτικό από λογαριασμούς, πετρέλαια και φροντιστήρια παιδιών, οι οικονομικοί χαλκάδες και οι πνιγηρές αλυσίδες που απελπίζουν τον κόσμο, ποιος εγγυάται την ηρεμία;
Τότε θα ξεβραστεί η πραγματική κρίση, θα βιώσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. «Τα ακαθαρτότερα στοιχεία» της κοινωνίας που επιπλέουν τόσα χρόνια «εν είδει εξαφρίσματος» (=αφρός) επί της επιφανείας, που κυβερνούν φλυαρούν και κλέπτουν ασυστόλως την Ελλάδα» (Ροΐδης) είναι τα πρώτα που, θα κριθούν και θα καταδικαστούν.
Φαύλοι και ευτελείς πολιτικοί, δημοσιογράφοι – σαλιγκάρια που εξυμνούν την εξουσία, τηλεπώνυμα νούμερα, διαφθορείς του λαού, ψευτοεπιχειρηματίες δανειοσυντήρητοι λυμεώνες του δημόσιου χρήματος, γι’ αυτούς έρχεται δριμύς ο χειμών. «Ει μη ταχέως απολλώμεθα ουκ αν εσώθημεν», αν δεν καταστραφούμε «ταχέως», δεν θα σωθούμε, λέει ο αρχαίος λόγος.
Διακόσια χρόνια μετά την απελευθέρωση το ελληνικό κράτος, το κράτος της εξάρτησης, της οικογενειοκρατίας, του θεσιθηρισμού των «ημετέρων», της στυγνής κομματοκρατίας, της περιφρόνησης των «πατρίων», πτωχεύει, χρεοκοπεί πολιτικά, πνευματικά, οικονομικά. Ήλθε, μάλλον, η ώρα της κοινωνικής, της λαϊκής επανάστασης. Ο βρώμικος, ο ρυπαρός αφρός που επικάθησε στην επιφάνεια της πατρίδας και την κατέστρεψε, θα οδηγηθεί στην φυσική του κατάληξη: στον υπόνομο.
Αυτό νομοτελειακά θα συμβεί, όλοι το προβλέπουν. (Το σεσηπός σύστημα όταν καταρρέει, προσφεύγει για να εκτονωθεί η δυσφορία, στο γνωστό κουτοπόνηρο τέχνασμα: προκήρυξη βουλευτικών εκλογών. Δύο μήνες βατραχομυομαχίες, δημοκοπίες, ψεύδη και υποκρισίες. Μάλλον τελείωσε η νομιμοφανής εξαπάτηση του λαού. Μειώθηκαν εξάλλου δραματικά οι ολιγόφρενοι οπαδοί και οι αφοσιωμένοι ζητωκραυγαστές. Ως γνωστόν «ζη χύτρα, ζη φιλία»).
Η χρεοκοπία, «το δυστυχώς επτωχεύσαμεν» υπάρχει κατ’ ουσίαν προ πολλού. Αναβλήθηκε για λίγο, διότι οι Προστάτιδες Δυνάμεις – συμμορίες τύπου ΔΝΤ, τρόικας και Ε.Ε. έδωσαν παράταση ζωής στον εν ληθάργω Βαλκάνιο παρία για να «κλείσουν» κάποια θέματα. Ο προθυμότατος Γ.Α.Π. και η αμερικανοειδής παρέα του που καμώνονται τους κυβερνήτες, επείγονται, κατ’ εντολήν, να:
Πρώτον: Προδώσουν και παραδώσουν την Μακεδονία. Είναι έτοιμοι, ερήμην του λαού, να διαπράξουν την ανηθικότερη, την αισχρότερη διαχρονικώς και παγκοσμίως πολιτική πράξη. Ανταλλάσουν με το μελάνι μιας υπογραφής και με τα φαρισαϊκά «φιλικά» χτυπήματα στην πλάτη, ποταμούς αίματος για την ελευθερία της Μακεδονίας.
Πού ακούστηκε κράτος, κρατίδιο και ανθυποκρατίδιο να παραχωρεί, χωρίς στρατιωτική ήττα, την μισή του ιστορία; Τα χαζοχαρούμενα, ευτυχισμένα Αμερικανάκια δεν νοιάζονται, τους ενδιαφέρουν οι χαιρέκακοι έπαινοι των ισχυρών.
Ο λαός όμως δεν βλέπει, δεν προβλέπει την επερχόμενη καταστροφή. Την επομένη της επαίσχυντης υπογραφής, το κρατίδιο των Σκοπίων, «χωμένο κάτω από τα σκέλια των Τούρκων», θα απαιτεί όλη τη Μακεδονία, εφ’ όσον θα είναι ο μοναδικός και «νόμιμος» κάτοχος του ονόματος.
Είχε γράψει κάποτε ο Ουράνιος Ιωαννίδης, πρώην υπουργός Παιδείας της Κυπριακής Δημοκρατίας, κάτι το εξαιρετικό. Το αντιγράφω: «Η ιστορία, εξ ορισμού είναι μια συμφωνία μεταξύ των νεκρών, των ζωντανών και των αγέννητων. Και αφού είναι τριμερής η συμφωνία δεν μπορεί ν’ αλλάξει εν απουσία των δύο μερών, των νεκρών και των αγέννητων». Η ιστορία της Μακεδονίας ανήκει στα γεγονότα της ελληνικής ιστορίας. Και τα γεγονότα δεν αλλοιώνονται με τετρομαγμένες υπογραφές. (Η λέξη γεγονότα είναι μετοχή παρακειμένου του ρήματος, γίγνομαι. Σημαίνει αυτά που έχουν συμβεί).
Δεύτερον: Να παραδοθεί, στο λυσσασμένο σκυλί που ενδύθηκε τώρα την οθωμανική δορά, η Κύπρος. Ο Γ.Α.Π. ένθερμος υποστηρικτής του κακοποιού σχεδίου Ανάν, ο Χριστόφιας πειθήνιο ενεργούμενό του, ο περίεργος αυτός Δρούτσας, φραγκολεβαντίνος ολκής… πού θα βρεθεί καλύτερη συγκυρία για να αλωθεί το πολύπαθο νησί;
Τρίτον και τέταρτο: Αιγαίο και Θράκη. Τι να γράψεις και τι να αναλύσεις. Αισχρόν εστί και λέγειν και γράφειν.Βαυκαλίζουν τον λαό με κενές ελπίδες, για έξοδο από την κρίση. Ψεύδονται και εξαπατούν. Μπορεί να πανηγύριζαν οι ημέτεροι υπάλληλοι του Δ.Ν.Τ. για τα δάνεια, όμως μια ματιά στην ιστορία μας αποκαλύπτει ότι οι τέσσερις πτωχεύσεις της Ελλάδας ήταν άμεσες συνέπειες δανειοδότησης υπό άκρως δυσμενείς όρους. Στο εξαίρετο, δυσεύρετο βιβλίο «Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομήν του νεοελληνικού κράτους (1821-1945)», ο Τάσος Λιγνάδης σημειώνει τα εξής:
«Τρία έτη μετά την σύναψιν των δυο δανείων της Ανεξαρτησίας (1824-1825) ακολουθεί η πρώτη πτώχευσις της Ελλάδος (1827). Μετά την χορήγησιν του δανείου των 60.000.00 φρ. εις τον Όθωνα, σημειούται η δευτέρα πτώχευσις (1843). Τρία έτη μετά την σύναψιν του δανείου του 1890 έχομεν την τρίτην πτώχευσιν (1893). Τέλος, μετά τα μεγάλα δάνεια της αποκαταστάσεως των προσφύγων, επακολουθεί η τετάρτη πτώχευσις (1932). Εάν συγκρατήσωμεν εις την μνήμην τους πολιτικούς λόγους, οι οποίοι ωδήγησαν και εις την σύναψιν των δανείων και εις τα πτωχεύσεις, ήτοι την δυνατότητα να μετατρέπεται το οικονομικόν χρέος της Ελλάδος εις χρέος πολιτικής υποδουλώσεως, αντιλαμβανόμεθα την όλην, όσον και μοιραίαν, συμπεριφοράν ενός απλού φαινομένου, του οποίου τα συμφέροντα των ξένων και η συνακόλουθος υποκριτική ιστοριογραφία ηθέλησαν να το εμφανίσουν δια λόγους ευεξήγητους ως σύνθετον.
Η Ελλάς κατεδικάσθη να πληρώνη τα δάνειά της δι’ άλλων δανείων κα τούτο εξησφάλισε ες αεί και την ανάγκην εξαρτήσεως και την μόνιμον πτωχευτικήν συμπεριφοράν της χώρας. Εν κατακλείδι δε πρέπει να προστεθή ότι η Ελλάς υπήρξε το μόνον εκ των ευρωπαϊκών κρατών, το οποίον υπέστη δ ι π λ ω μ α τ ι κ ό ν έ λ ε γ χ ο ν της οικονομίας του και το μόνον κράτος εις όλον τον κόσμον, το οποίον υπεχρεώθη να καταβάλη και το αρχικόν ονοματικόν κεφάλαιον και τον αρχικόν ονοματικόν τόκον. Τα εκ της δανειοδοτήσεως υπάρξαντα αναμφιβόλως πλεονεκτήματα ωχριούν ενώπιον του φόρου αίματος, τον οποίον ηναγκάσθη να καταβάλη η Ελλάς, διά να κατορθώση να υπάρξη ως «ελεύθερον» κράτος. Η τελευταία αυτή φράσις αφιερούται εις το ρομαντικόν ψεύδος του φιλελληνισμού, το οποίον έχει αντικατασταθεί εις τας ημέρας μας, από την θεωρίαν περί ευρωπαϊκής συνειδήσεως, η οποία υποκρύπτει τον επενδεδυμένον κίνδυνον της μονοπωλιακής επικρατήσεως και την μέσω τρίτων «ευγενών» φορέων οικονομικήν αποικιοποίησιν της Ελλάδος».
Ας προσεχθεί η αραιογραμμένη -και στο πρωτότυπο -φράση. Διπλωματικός έλεγχος της οικονομίας, δηλαδή υποδούλωση και γονάτισμα στα κελεύσματα των ξένων. Αναβολή της πτώχευσης, κολακείες και χαζοχαρούμενες γαλιφιές μέχρι να υπογραφούν οι προδοσίες. Στη συνέχεια οι προδότες είναι άχρηστοι.
Δεν θα προλάβουν όμως. Το μείγμα είναι εκρηκτικό. Αναμένεται η θρυαλλίδα…"
Δάσκαλος-Κιλκίς
«Ουκ εστι των έξω της πόλεως εχθρών κρατήσαι πριν αν τους εν αυτή τη πόλει κολάσητε εχθρούς»
Δημοσθένης
Ακούγεται, «η μυστική βοή τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων» γράφει ο Καβάφης.
Ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί η ελληνική ...
κοινωνία. Το ποδόσφαιρο και η προσμονή των θερινών διακοπών καταπαύουν, κατασιγάζουν προς ώρας την οργή και την σωρευμένη αγανάκτηση. Όταν όμως έλθει το φθινόπωρο και ο δαπανηρός χειμώνας, τι θα συμβεί; Όταν θα πολιορκείται το σπιτικό από λογαριασμούς, πετρέλαια και φροντιστήρια παιδιών, οι οικονομικοί χαλκάδες και οι πνιγηρές αλυσίδες που απελπίζουν τον κόσμο, ποιος εγγυάται την ηρεμία;
Τότε θα ξεβραστεί η πραγματική κρίση, θα βιώσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. «Τα ακαθαρτότερα στοιχεία» της κοινωνίας που επιπλέουν τόσα χρόνια «εν είδει εξαφρίσματος» (=αφρός) επί της επιφανείας, που κυβερνούν φλυαρούν και κλέπτουν ασυστόλως την Ελλάδα» (Ροΐδης) είναι τα πρώτα που, θα κριθούν και θα καταδικαστούν.
Φαύλοι και ευτελείς πολιτικοί, δημοσιογράφοι – σαλιγκάρια που εξυμνούν την εξουσία, τηλεπώνυμα νούμερα, διαφθορείς του λαού, ψευτοεπιχειρηματίες δανειοσυντήρητοι λυμεώνες του δημόσιου χρήματος, γι’ αυτούς έρχεται δριμύς ο χειμών. «Ει μη ταχέως απολλώμεθα ουκ αν εσώθημεν», αν δεν καταστραφούμε «ταχέως», δεν θα σωθούμε, λέει ο αρχαίος λόγος.
Διακόσια χρόνια μετά την απελευθέρωση το ελληνικό κράτος, το κράτος της εξάρτησης, της οικογενειοκρατίας, του θεσιθηρισμού των «ημετέρων», της στυγνής κομματοκρατίας, της περιφρόνησης των «πατρίων», πτωχεύει, χρεοκοπεί πολιτικά, πνευματικά, οικονομικά. Ήλθε, μάλλον, η ώρα της κοινωνικής, της λαϊκής επανάστασης. Ο βρώμικος, ο ρυπαρός αφρός που επικάθησε στην επιφάνεια της πατρίδας και την κατέστρεψε, θα οδηγηθεί στην φυσική του κατάληξη: στον υπόνομο.
Αυτό νομοτελειακά θα συμβεί, όλοι το προβλέπουν. (Το σεσηπός σύστημα όταν καταρρέει, προσφεύγει για να εκτονωθεί η δυσφορία, στο γνωστό κουτοπόνηρο τέχνασμα: προκήρυξη βουλευτικών εκλογών. Δύο μήνες βατραχομυομαχίες, δημοκοπίες, ψεύδη και υποκρισίες. Μάλλον τελείωσε η νομιμοφανής εξαπάτηση του λαού. Μειώθηκαν εξάλλου δραματικά οι ολιγόφρενοι οπαδοί και οι αφοσιωμένοι ζητωκραυγαστές. Ως γνωστόν «ζη χύτρα, ζη φιλία»).
Η χρεοκοπία, «το δυστυχώς επτωχεύσαμεν» υπάρχει κατ’ ουσίαν προ πολλού. Αναβλήθηκε για λίγο, διότι οι Προστάτιδες Δυνάμεις – συμμορίες τύπου ΔΝΤ, τρόικας και Ε.Ε. έδωσαν παράταση ζωής στον εν ληθάργω Βαλκάνιο παρία για να «κλείσουν» κάποια θέματα. Ο προθυμότατος Γ.Α.Π. και η αμερικανοειδής παρέα του που καμώνονται τους κυβερνήτες, επείγονται, κατ’ εντολήν, να:
Πρώτον: Προδώσουν και παραδώσουν την Μακεδονία. Είναι έτοιμοι, ερήμην του λαού, να διαπράξουν την ανηθικότερη, την αισχρότερη διαχρονικώς και παγκοσμίως πολιτική πράξη. Ανταλλάσουν με το μελάνι μιας υπογραφής και με τα φαρισαϊκά «φιλικά» χτυπήματα στην πλάτη, ποταμούς αίματος για την ελευθερία της Μακεδονίας.
Πού ακούστηκε κράτος, κρατίδιο και ανθυποκρατίδιο να παραχωρεί, χωρίς στρατιωτική ήττα, την μισή του ιστορία; Τα χαζοχαρούμενα, ευτυχισμένα Αμερικανάκια δεν νοιάζονται, τους ενδιαφέρουν οι χαιρέκακοι έπαινοι των ισχυρών.
Ο λαός όμως δεν βλέπει, δεν προβλέπει την επερχόμενη καταστροφή. Την επομένη της επαίσχυντης υπογραφής, το κρατίδιο των Σκοπίων, «χωμένο κάτω από τα σκέλια των Τούρκων», θα απαιτεί όλη τη Μακεδονία, εφ’ όσον θα είναι ο μοναδικός και «νόμιμος» κάτοχος του ονόματος.
Είχε γράψει κάποτε ο Ουράνιος Ιωαννίδης, πρώην υπουργός Παιδείας της Κυπριακής Δημοκρατίας, κάτι το εξαιρετικό. Το αντιγράφω: «Η ιστορία, εξ ορισμού είναι μια συμφωνία μεταξύ των νεκρών, των ζωντανών και των αγέννητων. Και αφού είναι τριμερής η συμφωνία δεν μπορεί ν’ αλλάξει εν απουσία των δύο μερών, των νεκρών και των αγέννητων». Η ιστορία της Μακεδονίας ανήκει στα γεγονότα της ελληνικής ιστορίας. Και τα γεγονότα δεν αλλοιώνονται με τετρομαγμένες υπογραφές. (Η λέξη γεγονότα είναι μετοχή παρακειμένου του ρήματος, γίγνομαι. Σημαίνει αυτά που έχουν συμβεί).
Δεύτερον: Να παραδοθεί, στο λυσσασμένο σκυλί που ενδύθηκε τώρα την οθωμανική δορά, η Κύπρος. Ο Γ.Α.Π. ένθερμος υποστηρικτής του κακοποιού σχεδίου Ανάν, ο Χριστόφιας πειθήνιο ενεργούμενό του, ο περίεργος αυτός Δρούτσας, φραγκολεβαντίνος ολκής… πού θα βρεθεί καλύτερη συγκυρία για να αλωθεί το πολύπαθο νησί;
Τρίτον και τέταρτο: Αιγαίο και Θράκη. Τι να γράψεις και τι να αναλύσεις. Αισχρόν εστί και λέγειν και γράφειν.Βαυκαλίζουν τον λαό με κενές ελπίδες, για έξοδο από την κρίση. Ψεύδονται και εξαπατούν. Μπορεί να πανηγύριζαν οι ημέτεροι υπάλληλοι του Δ.Ν.Τ. για τα δάνεια, όμως μια ματιά στην ιστορία μας αποκαλύπτει ότι οι τέσσερις πτωχεύσεις της Ελλάδας ήταν άμεσες συνέπειες δανειοδότησης υπό άκρως δυσμενείς όρους. Στο εξαίρετο, δυσεύρετο βιβλίο «Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομήν του νεοελληνικού κράτους (1821-1945)», ο Τάσος Λιγνάδης σημειώνει τα εξής:
«Τρία έτη μετά την σύναψιν των δυο δανείων της Ανεξαρτησίας (1824-1825) ακολουθεί η πρώτη πτώχευσις της Ελλάδος (1827). Μετά την χορήγησιν του δανείου των 60.000.00 φρ. εις τον Όθωνα, σημειούται η δευτέρα πτώχευσις (1843). Τρία έτη μετά την σύναψιν του δανείου του 1890 έχομεν την τρίτην πτώχευσιν (1893). Τέλος, μετά τα μεγάλα δάνεια της αποκαταστάσεως των προσφύγων, επακολουθεί η τετάρτη πτώχευσις (1932). Εάν συγκρατήσωμεν εις την μνήμην τους πολιτικούς λόγους, οι οποίοι ωδήγησαν και εις την σύναψιν των δανείων και εις τα πτωχεύσεις, ήτοι την δυνατότητα να μετατρέπεται το οικονομικόν χρέος της Ελλάδος εις χρέος πολιτικής υποδουλώσεως, αντιλαμβανόμεθα την όλην, όσον και μοιραίαν, συμπεριφοράν ενός απλού φαινομένου, του οποίου τα συμφέροντα των ξένων και η συνακόλουθος υποκριτική ιστοριογραφία ηθέλησαν να το εμφανίσουν δια λόγους ευεξήγητους ως σύνθετον.
Η Ελλάς κατεδικάσθη να πληρώνη τα δάνειά της δι’ άλλων δανείων κα τούτο εξησφάλισε ες αεί και την ανάγκην εξαρτήσεως και την μόνιμον πτωχευτικήν συμπεριφοράν της χώρας. Εν κατακλείδι δε πρέπει να προστεθή ότι η Ελλάς υπήρξε το μόνον εκ των ευρωπαϊκών κρατών, το οποίον υπέστη δ ι π λ ω μ α τ ι κ ό ν έ λ ε γ χ ο ν της οικονομίας του και το μόνον κράτος εις όλον τον κόσμον, το οποίον υπεχρεώθη να καταβάλη και το αρχικόν ονοματικόν κεφάλαιον και τον αρχικόν ονοματικόν τόκον. Τα εκ της δανειοδοτήσεως υπάρξαντα αναμφιβόλως πλεονεκτήματα ωχριούν ενώπιον του φόρου αίματος, τον οποίον ηναγκάσθη να καταβάλη η Ελλάς, διά να κατορθώση να υπάρξη ως «ελεύθερον» κράτος. Η τελευταία αυτή φράσις αφιερούται εις το ρομαντικόν ψεύδος του φιλελληνισμού, το οποίον έχει αντικατασταθεί εις τας ημέρας μας, από την θεωρίαν περί ευρωπαϊκής συνειδήσεως, η οποία υποκρύπτει τον επενδεδυμένον κίνδυνον της μονοπωλιακής επικρατήσεως και την μέσω τρίτων «ευγενών» φορέων οικονομικήν αποικιοποίησιν της Ελλάδος».
Ας προσεχθεί η αραιογραμμένη -και στο πρωτότυπο -φράση. Διπλωματικός έλεγχος της οικονομίας, δηλαδή υποδούλωση και γονάτισμα στα κελεύσματα των ξένων. Αναβολή της πτώχευσης, κολακείες και χαζοχαρούμενες γαλιφιές μέχρι να υπογραφούν οι προδοσίες. Στη συνέχεια οι προδότες είναι άχρηστοι.
Δεν θα προλάβουν όμως. Το μείγμα είναι εκρηκτικό. Αναμένεται η θρυαλλίδα…"
Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010
Αισχροκέρδεια με τον ΦΠΑ
Πέμπτη, 01 Ιουλίου 2010
"Δείτε παρακαλώ δύο αποδείξεις του ΣΜ Μασούτης για το ίδιο προϊόν. Η πρώτη είναι χθεσινή με ΦΠΑ 10%, ενώ η δεύτερη σημερινή με τον νέο αυξημένο ΦΠΑ 11%. Άς μου εξηγήσει κάποιος, πως γίνεται με αύξηση...
του ΦΠΑ κατά μία ποσοστιαία μονάδα, η τιμή του προϊόντος να αυξάνεται κατά 44% ;.
Μήπως εδώ ταιριάζει το : «Είδες ο Μασούτης ;»."
ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ.....ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ
Να καεί, να καεί το Βατοπέδι η Βουλή». Εβγαινε από το στόμα ενός ηλικιωμένου, Δευτέρα απόγευμα, στα σκαλάκια της Πλατείας Συντάγματος. Δεν συμμετείχε στα δρώμενα της διαμαρτυρίας που λάμβανε χώρα εκείνη τη στιγμή. Μόνος ήταν. Κρατούσε μια πλαστική τσάντα με λίγα βερίκοκα. Ακουμπισμένος στη βάση της δεξιάς όπως ανεβαίνεις τα σκαλιά γλάστρας. Ευγενική φυσιογνωμία, μύριζε κολόνια λεβάντα από αυτές που χρησιμοποιούσαν στα κουρεία.
Κοντοστάθηκα για να ακούσω καλύτερα. Δεν το φώναζε το σύνθημα. Το «μιλούσε». Αργά, σταθερά, χαμηλά. Σαν να σου έλεγε «καλημέρα». «Να καεί, να καεί το Βατοπέδι η Βουλή». Με πιάσαν γέλια. Κακώς. «Γιατί γελάτε κύριε, πού είναι το αστείο». Ελα ντε, πού ήταν; «Συγγνώμη, δεν γελώ με σας αλλά να, συνήθως το Βατοπέδι και η Βουλή είναι δυο διαφορετικά συνθήματα. Ας πούμε λένε "να καεί να καεί ο οίκος ανοχής η Βουλή"». Ντράπηκα να πω την άλλη λέξη. Για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι ακόμα σίγουρος αν συμφωνώ ή όχι. Επειτα εγώ, χρησιμοποιώ το «οίκος ευγαμίας». Μου κάνει πιο ταιριαστό.
«Θέλετε να πείτε ότι η Βουλή έχει σκάνδαλα όπως η μονή Βατοπεδίου;». «Θέλω να πω ότι όπως όλοι όσοι είναι μέσα στη Βουλή έχουν αμαρτίες σε παραγραφή, έτσι και όσοι εμπλέκονται στο σκάνδαλο του Μοναστηριού». Ωραίος τύπος. 82 ετών παρακαλώ. Βλέπει τη σύνταξη να χάνεται και το χιούμορ του να παραμένει. «Στοχοποιούν 5 πρώην. Οι νυν βγήκαν εκτός. Τα αδικήματα έχουν παραγραφεί. Γιατί μας κοροϊδεύουν. Τι νομίζουν; Ότι όταν θα έρθει ο παπάς να με κοινωνήσει θα πω "τουλάχιστον τιμωρήθηκαν οι κλέφτες, χαλάλι που πεθαίνω από πείνα;"».
Σωστός ο συνταξιούχος. Πηγαίνει κάθε μέρα στο ίδιο σημείο εκτός από τις ημέρες των μαζικών κινητοποιήσεων. «Τις αποφεύγω. Δεν ξέρεις από πού να φυλαχτείς. Ερχομαι μόνος, τους βρίζω και φεύγω». Δεν έδειχνε… «πειραγμένος». «Μόνος ζω. Πέθανε η γυναίκα μου πριν από έναν χρόνο. Τα παιδιά μου ζουν στην Αμερική, τα παιδιά των γειτόνων μου είναι χωρίς δουλειά, κάθομαι σπίτι και βλέπω Μουντιάλ χωρίς φωνή. Μα στείλαμε τόσους ανθρώπους εκεί κάτω για να απεργήσουν; Πού ακούστηκε απεργός σε πεντάστερο με όλα τα έξοδα πληρωμένα; Σκ..ά παιδάκι μου».
Κοντοστάθηκα για να ακούσω καλύτερα. Δεν το φώναζε το σύνθημα. Το «μιλούσε». Αργά, σταθερά, χαμηλά. Σαν να σου έλεγε «καλημέρα». «Να καεί, να καεί το Βατοπέδι η Βουλή». Με πιάσαν γέλια. Κακώς. «Γιατί γελάτε κύριε, πού είναι το αστείο». Ελα ντε, πού ήταν; «Συγγνώμη, δεν γελώ με σας αλλά να, συνήθως το Βατοπέδι και η Βουλή είναι δυο διαφορετικά συνθήματα. Ας πούμε λένε "να καεί να καεί ο οίκος ανοχής η Βουλή"». Ντράπηκα να πω την άλλη λέξη. Για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι ακόμα σίγουρος αν συμφωνώ ή όχι. Επειτα εγώ, χρησιμοποιώ το «οίκος ευγαμίας». Μου κάνει πιο ταιριαστό.
«Θέλετε να πείτε ότι η Βουλή έχει σκάνδαλα όπως η μονή Βατοπεδίου;». «Θέλω να πω ότι όπως όλοι όσοι είναι μέσα στη Βουλή έχουν αμαρτίες σε παραγραφή, έτσι και όσοι εμπλέκονται στο σκάνδαλο του Μοναστηριού». Ωραίος τύπος. 82 ετών παρακαλώ. Βλέπει τη σύνταξη να χάνεται και το χιούμορ του να παραμένει. «Στοχοποιούν 5 πρώην. Οι νυν βγήκαν εκτός. Τα αδικήματα έχουν παραγραφεί. Γιατί μας κοροϊδεύουν. Τι νομίζουν; Ότι όταν θα έρθει ο παπάς να με κοινωνήσει θα πω "τουλάχιστον τιμωρήθηκαν οι κλέφτες, χαλάλι που πεθαίνω από πείνα;"».
Σωστός ο συνταξιούχος. Πηγαίνει κάθε μέρα στο ίδιο σημείο εκτός από τις ημέρες των μαζικών κινητοποιήσεων. «Τις αποφεύγω. Δεν ξέρεις από πού να φυλαχτείς. Ερχομαι μόνος, τους βρίζω και φεύγω». Δεν έδειχνε… «πειραγμένος». «Μόνος ζω. Πέθανε η γυναίκα μου πριν από έναν χρόνο. Τα παιδιά μου ζουν στην Αμερική, τα παιδιά των γειτόνων μου είναι χωρίς δουλειά, κάθομαι σπίτι και βλέπω Μουντιάλ χωρίς φωνή. Μα στείλαμε τόσους ανθρώπους εκεί κάτω για να απεργήσουν; Πού ακούστηκε απεργός σε πεντάστερο με όλα τα έξοδα πληρωμένα; Σκ..ά παιδάκι μου».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)