ΑΚΙΤΑ

ΑΚΙΤΑ : 



















Ο γοητευτικός Ιάπωνας

Ο Ακίτα είναι σκύλος πολυσύνθετος, μοναδικός, γεμάτος αντιφάσεις.«Θαρραλέος σαν Σαμουράι, τρυφερός σαν γατούλα»«Ευγενικός όταν τον χαΐδεύεις, άγριος όταν τον προκαλείς.»« Τρυφερός στην καρδιά, αλύγιστος στη δύναμη.» Έτσι περιγράφουν οι Ιάπωνες τον Ακίτα, την μεγαλύτερη από τις επτά ιαπωνικές φυλές τύπου σπιτς ( Aκίτα, Χοκάιντο, Κοσίνο, Κάι, Κισού, Σικοκού και Σίμπα )Ο Ακίτα κατάγεται από την πόλη Odate στην περιφέρεια Ακίτα της νήσου Χονσού. Η Odate ήταν από παλιά γνωστή σαν «πόλη των σκύλων».Παραστάσεις σε πήλινα αγγεία που έχουν βρεθεί σε ανασκαφές στην περιοχή δείχνουν σκύλους με όρθια αυτιά και κουλουριαστές ουρές παρόμοια με σημερινές ιαπωνικές φυλές. Τα σκυλιά αυτά έπαιρναν το όνομά τους είτε από την πόλη καταγωγής (Odate-inu,Akita-inu) είτε από την χρησιμότητά τους (Matagi-inu = σκύλος κυνηγιού, Kurigia-inu = σκύλος μάχης) .Αρχικά χρησιμοποιήθηκε σαν σκύλος κυνηγιού ( Matagi – inu) μεγάλου θηράματος (αρκούδα, αγριογούρουνο, ελάφι). Ένα ζευγάρι Ακίτα με απίστευτο θάρρος και μαχητικότητα καταδίωκε και ακινητοποιούσε το θήραμα μέχρι να φτάσει ο κυνηγός και να το σκοτώσει. Συγχρόνως ήταν φύλακας του σπιτιού, προστάτης της οικογένειας και πιστός σύντροφος. Θεωρούνταν σύμβολο καλής υγείας και ευημερίας. Υπήρχε ένα έθιμο, όταν γεννιέται ένα παιδί, η οικογένεια να λαμβάνει, μαζί με τις ευχές για υγεία, μακροζωία και ευτυχία, ένα αγαλματάκι που παρίστανε σκύλο ακίτα. Επίσης τέτοιο αγαλματάκι προσέφεραν σε αρρώστους για γρήγορη ανάρρωση.Αργότερα, γύρω στο 1800, αλλάζοντας οι οικονομικο-κοινωνικές συνθήκες και αφού οι κυνομαχίες έγιναν όχι μόνο δημοφιλείς, αλλά το πιο αγαπητό δημόσιο θέαμα, οι Ιάπωνες άρχισαν να διασταυρώνουν σκύλους Matagi με Μάστιφ, Αγίου Βερνάρδου και άλλες μολοσσοειδείς φυλές. Αποτέλεσμα αυτών των διασταυρώσεων ήταν σκυλιά μεγαλύτερα σε μέγεθος και δύναμη αλλά διαφορετικού τύπου (Kairyo-ken= Βελτιωμένος σκύλος, Shin-Akita= Νέο Ακίτα ). Πολλά από αυτά είχαν πολλές ρυτίδες, ημιανορθωμένα αυτιά και χαλαρές ουρές. Ο κίνδυνος να χαθούν τα χαρακτηριστικά των ιαπωνικών σκύλων ήταν ορατός. Έτσι ξεκίνησε μια προσπάθεια για διάσωση και διατήρηση του πρωτόγονου ιαπωνικού σκύλου ιδρύοντας τους δυο σημαντικότερους οργανισμούς που ανέλαβαν αυτό το καθήκον, ο ΑΚΙΗΟ το 1927 στην Odate και NIPPO το 1928 στο Τόκυο. Για να βοηθήσει στη πραγμάτωση αυτού του σκοπού η ιαπωνική κυβέρνηση, το 1931 του δίνει επίσημα το όνομα Ακίτα και το ανακηρύσει «εθνικό θησαυρό».Στις 4 Οκτωβρίου 1932 στην εφημερίδα ASAHI δημοσιεύεται η ιστορία του Χατσίκο , η οποία συγκίνησε και έκανε γνωστό το Ακίτα σε όλη τη χώρα. Αυτό βοήθησε την αναβίωση της φυλής, αφού όλο και περισσότεροι άνθρωποι ενδιαφέρθηκαν να αποκτήσουν ένα γνήσιο Ακίτα.Ο χαρακτήρας του είναι έκδηλος μέσα από το άγριο, ερευνητικό και μερικές φορές σκεπτικό του βλέμμα.Δεν είναι πολύ εκδηλωτικός, στην πραγματικότητα με τους ξένους είναι απόμακρος και καχύποπτος (κάτι που κατά τη γνώμη μου είναι πλεονέκτημα) φυλάσσοντας την αγάπη και τη στοργή του για τους ανθρώπους της οικογένειάς του. Για το λόγο αυτό στην Ιαπωνία εκτιμάται ιδιαίτερα σαν σκύλος σύντροφος, πιστός και προστατευτικός, πάντα παρών αλλά ποτέ ενοχλητικός και αδιάκριτος.Ο « Σαμουράι» ξέρει πώς να ελέγχει τη δύναμή του και αν τον επιλέξουμε σαν φύλακα, θα κάνει το καλύτερο για να προστατέψει την ιδιοκτησία και τα μέλη της οικογένειάς του. Το ένστικτο αυτό είναι έμφυτο και δεν θα πρέπει να εκπαιδεύεται σε αυτό και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ενθαρρύνεται στο δάγκωμα. Δεν γαβγίζει συχνά, όταν όμως το κάνει υπάρχει σοβαρός λόγος.Από τη φύση του δεν είναι υπερκινητικός και δε χρειάζεται πολύ άσκηση. Του αρέσει να ζει σαν μέλος της οικογένειας μέσα στο σπίτι όπου απολαμβάνει να περνά τις ώρες του ήσυχος.Για να συμβιώσουμε αρμονικά μαζί του είναι απαραίτητη η κοινωνικοποίησή του από μικρή ηλικία. Καλό είναι να εκπαιδεύεται σε βασική υπακοή, αφού είναι αρκετά κυριαρχικός, ώστε να καταλάβει ότι δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.Η εκπαίδευσή του είναι προτιμότερο να γίνεται από τον ιδιοκτήτη. Αν αυτό δεν είναι δυνατό, λόγω έλλειψης γνώσεων ή πείρας, να γίνεται από έμπειρο εκπαιδευτή παρουσία πάντα του ιδιοκτήτη.Στην εκπαίδευση του Ακίτα η λέξη «κλειδί» είναι σεβασμός. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χρησιμοποιηθεί βία στην οποία αντιδρά με σφοδρότητα. Πρέπει να θυμόμαστε ότι μαθαίνει πολύ γρήγορα και εύκολα, βαριέται όμως ακόμα γρηγορότερα . Για την περιποίησή του δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα. Είναι αρκετό ένα τακτικό βούρτσισμα, συχνότερα την περίοδο που μαδάει, για να διατηρείται σε άριστη κατάσταση. Το μόνο μειονέκτημά του: Είναι πολύ κυριαρχικός απέναντι σε άλλους σκύλους του ίδιου φύλου και γίνεται εξαιρετικά επιθετικός. Σαν συνέπεια αυτής της πλευράς του χαρακτήρα του, πρέπει πάντα να βγαίνει βόλτα με λουρί και ποτέ ελεύθερος, εκτός αν είμαστε σίγουροι ότι δεν θα συναντήσει σκύλο του ίδιου φύλου.

ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ

Ο Ακίτα χρειάζεται ιδιοκτήτη:

Που γνωρίζει και κατανοεί την ψυχολογία του και αντιλαμβάνεται ότι έχει να κάνει με ένα σκύλο υψηλής νοημοσύνης που απαιτεί σεβασμό στην προσωπικότητά του και στην κληρονομιά την οποία φέρει.

Που επιθυμεί να γοητευτεί από το αινιγματικό του βλέμμα και την ανατολίτικη έκφρασή του. (αλλά προσοχή, παρόλη την απάθειά του μπορεί να αντιδράσει εξαιρετικά βίαια αν χρειαστεί )

Που δεν ψάχνει για ένα σκύλο-ρομπότ, αφού ο ακίτα έχει τις δικές του απόψεις.Τέλος, να θυμάστε : Ο Ακίτα δεν είναι σκύλος για τον καθένα και αυτοί που επιλέγουν να ζήσουν μαζί του, σίγουρα είναι άνθρωποι που δεν τους αρέσουν τα συνηθισμένα πράγματα αλλά προτιμούν κάτι διαφορετικό και ιδιαίτερο!!

Ο ΠΙΣΤΟΣ ΧΑΤΣΙΚΟ "Ίσως το διασημότερο ακίτα στην ιστορία της φυλής ήταν ο Χατσίκο. Η ιστορία του δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα του Τόκιο το 1932 και άγγιξε τις καρδιές όλων. Δημιούργησε ενδιαφέρον για τη φυλή και συνέβαλε στο να γίνει το ακίτα συνώνυμο της πίστης και του ισχυρού δεσμού σκύλου-ανθρώπου.Ο Χατσίκο ήταν ένα λευκό Ακίτα. Γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1923 στην πόλη Odate της Ιαπωνίας. Τον Ιανουάριο του 1924, όταν ο Χατσίκο ήταν δυο μηνών αγοράστηκε από τον Δρ Εΐζαμπούρο Ουένο, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Ο Δρ Ουένο κατοικούσε στα περίχωρα ης πόλης και χρησιμοποιούσε καθημερινά το τρένο για να φτάσει στο Πανεπιστήμιο.Ο Χατσίκο μεγάλωσε σαν μέλος της οικογένειας και συντρόφευε τον καθηγητή όχι μόνο στους περιπάτους του αλλά και στη διαδρομή προς το σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης κάθε πρωί όπου και περίμενε την επιστροφή του αφεντικού του το απόγευμα.Τον Μάιο του 1925, όταν ο Χατσίκο ήταν μόλις 18 μηνών, ο Δρ. Ουένο πέθανε στο Πανεπιστήμιο από καρδιακό επεισόδιο.Μετά το θάνατο του καθηγητή, ο Χατσίκο υιοθετήθηκε από συγγενείς της οικογένειας. Ξαναγυρνούσε όμως κάθε πρωί στο σταθμό και περίμενε μέχρι το απόγευμα ψάχνοντας απεγνωσμένα για τον σύντροφό του. Αυτό συνεχιζόταν καθημερινά για πολλά χρόνια ώσπου ο Χατσίκο πέθανε το 1935 σε ηλικία 12 ετών και 5 μηνών.Τον Απρίλιο του 1934, και όταν ακόμα ο Χατσίκο ζούσε, στήθηκε στο σιδηροδρομικό σταθμό το μπρούτζινο άγαλμά του. Όταν το νέο του θανάτου του έγινε γνωστό, ο σταθμός κατακλύστηκε από κόσμο και το άγαλμά του σκεπάστηκε από λουλούδια