Σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης

Ο σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης έπεσε υπερασπιζόμενος τον εθνικό εναέριο χώρο από την τουρκική πολεμική αεροπορία το πρωί της 23ης Μαΐου, την ίδια ώρα που χιλιάδες Έλληνες έπιναν τον φραπέ τους αμέριμνοι στις πλατείες, άλλοι έκαναν zapping στην τηλεόραση και κάποιοι άλλοι τα συνήθη ψώνια τους. 'Αφησε πίσω του γυναίκα και 2 παιδιά, 1,5 και 5 ετών. Σε λίγες ημέρες κανείς δεν θα θυμάται το όνομα και την θυσία του. Δεν υπάρχει χώρος για ήρωες στην νεοελληνική κοινωνία.
Ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης θα μπορούσε να γίνει δημόσιος υπάλληλος. Θα μπορούσε να γίνει ένας πολύ καλός συνδικαλιστής της ΟΤΟΕ και της ΑΔΕΔΥ. Να συμμετέχει στο Κοινωνικό Φόρουμ, να φοράει μπλούζα με τον Τσε Γκεβάρα, να καίει ανενόχλητος την Ελληνική σημαία έξω από το Πολυτεχνείο, να τσεπώνει τα εκατομμύρια πωλώντας «αντι-εθνικισμό» σε καμία επιδοτούμενη ΜΚΟ. Δεν επέλεξε όμως αυτό τον δρόμο. Έγινε μάχιμος ιπτάμενος της Πολεμικής Αεροπορίας. Όταν εμείς κάνουμε διακοπές, τρώμε και γελάμε αυτός βρισκόταν στο κουπέ του αεροπλάνου του περιμένοντας την επόμενη αναχαίτιση του τουρκικού F-16.
Δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ για τον μισθό του, ούτε για τα ωράρια εργασίας του. Δεν διεκδίκησε κανένα επίδομα «ανθυγιεινής και επικίνδυνης εργασίας» κάνοντας απεργία. Δεν φωτογραφήθηκε σε κανένα περιοδικό lifestyle, σαν αυτούς που επιδεικνύουν την πόρσε, τα πούρα και τις σεξουαλικές ιδιορρυθμίες τους. Στα παιδιά του δεν θα αφήσει περιουσία. Θα αφήσει παράσημα και μία ένστολη φωτογραφία του. Όπως ο Παύλος Μελάς, που άφησε τον Σταυρό του στην γυναίκα του και το όπλο στον υιό του.
Η πολιτική και στρατιωτική μας ηγεσία θα συλλυπηθεί την γυναίκα του και θα χαϊδέψει συμπονετικά το κεφάλι των παιδιών του. Την επομένη οι πολιτικοί θα μας μιλήσουν ξανά για την ανεμπόδιστη είσοδο της Τουρκίας στην Ευρώπη και οι στρατιωτικοί θα αποδεχθούν την 6μηνη θητεία. Η γυναίκα του θα απομείνει μόνη της για να αναθρέψει τα δύο παιδιά, τα οποία - όσο θα μεγαλώνουν - θα συνειδητοποιούν ότι ο πατέρας τους θυσιάστηκε για μία παρηκμασμένη και αφελληνισμένη κοινωνία. Και αυτός θα είναι ο δεύτερος θάνατος του Κ. Ηλιάκη, πιο επώδυνος και από τον φυσικό του θάνατο.
Ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης πέθανε χωρίς να γευθεί τα αγαθά του πολυ-πολιτισμού. Χωρίς να δει την Τουρκία να γίνεται μέλος της «Ευρωπαϊκής οικογένειας». Χωρίς να δει την κ. Καραχασάν υπερνομάρχη, σήμερα ή αύριο. Χωρίς να δει την επανεκλογή του κ. Ιλχάν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Χωρίς να ακούσει την κ. Μπακογιάννη να μιλάει στον Άλφα για ατύχημα, λες και πέρασε με κόκκινο πάνω από την Κάρπαθο. Ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης όμως ήξερε γιατί πέθανε. Και το επέλεξε συνειδητά. Όλοι εμείς όμως δεν ξέρουμε «γιατί ζούμε». Και το χειρότερο; Ίσως να μην το μάθουμε ποτέ...ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 3 ΙΟΥΝΙΟΥ 2006 ΑΠΟ ΤΟ http://www.e-grammes.gr/