Οι ήρωες πολεμούσαν σαν Έλληνες…

28/10/2010  06:16

 

Ήταν σε μια δεξίωση πριν χρόνια στην ΛΑΕΔ, στη Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων που είχαμε βρεθεί, πολύ πιο νέοι τότε ως παρέα – σκάρτα …30 – για τον γάμο μιας καλής φίλης, κόρης στρατιωτικού.

Ατμόσφαιρα χαρούμενη, φυσικά, γεμάτη μουσική, χορό και κέφι, με την ψυχολογία να μην έχει, έτσι κι αλλιώς, καμιά σχέση με την σημερινή, όχι μόνο για εμάς τους νέους, αλλά και για τους πολύ μεγαλύτερούς μας.

Βλέπετε, δεν υπήρχαν τότε ΔΝΤ, Τρόικες και Μνημόνια, τα spreads ήταν γνωστά μόνο στους πολύ μυημένους, ενώ το δράμα της ανεργίας που τώρα εκτυλίσσεται μπροστά μας ως αναπόσπαστο μέρος μιας εφιαλτικής πραγματικότητας φάνταζε σαν κάτι το πολύ μακρινό.

Δυσκολίες, βεβαίως, υπήρχαν για όλους, αλλά να, ένιωθες ότι κοιτάς μπροστά, όχι πίσω ή κάτω.

Κυρίως ένιωθες ότι μπορούσες να μοιραστείς αυτή τη διαχρονική μαγεία της εγκλωβισμένης στα νούμερα και τραυματισμένης από τα “νούμερα” ελληνικής ψυχής. Και στην πλατωνική, αλλά συνάμα τόσο κατανοητή από όλους αυτή μέθεξη καταλάβαινες ότι γύρω σου υπήρχαν κάποιες μορφές μυθικές, από εκείνες που έφτιαξαν στο πέρασμα των χρόνων αυτήν ακριβώς την ψυχή.

Αυτήν που όλους μας κάποτε μας έκανε να νιώθουμε τόσο υπερήφανοι μα και τόσο ασφαλείς.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη βραδιά και κακίζω τον εαυτό μου που δεν έχει συγκρατήσει το όνομα μιας τέτοιας μορφής που κάποια στιγμή πέρασε μπροστά μας, έχοντας τα τριπλά από εμάς χρόνια στο σώμα και στο νου, μα την ίδια – τουλάχιστον – φλόγα και πάθος με τα δικά μας νεανικά μάτια.

Ειλικρινά νομίζω πως θα δακρύσω από στιγμή σε στιγμή καθώς φέρνω στο μυαλό μου εκείνον τον ήρωα που είχε πολεμήσει σαν Έλληνας τότε, εκείνον τον Έλληνα που σαν ήρωας θεωρούσε αυτονόητο να χαιρετίσει με ένα γεμάτο ευγένεια και ζεστασιά χαμόγελο εμάς τα νεούδια που ασεβώς βρεθήκαμε να μένουμε στην θέση μας, καθώς περνούσε μπροστά μας βοηθούμενος διακριτικά από έναν συνοδό.

“Καλησπέρα παιδιά, να είστε πάντα καλά…” είχε πει απλά. Και τότε, ένοχοι μα και ευγνώμονες είχαμε σηκωθεί όρθιοι, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον τόσο αμήχανα, για την ασέβεια που είχαμε δείξει στην ίδια την Ιστορία που περνούσε μπροστά μας.

Κάθισε λίγο πιο πέρα ο Έλληνας, για αρκετές ώρες. Ρώτησα λεπτομέρειες για αυτόν, ήταν ήδη σχεδόν 90 χρόνων τότε αυτός που είχε πολεμήσει σε κάμποσα οχυρά ως συνταγματάρχης του ελληνικού Στρατού. Ήταν ένας μύθος ανάμεσά μας, από αυτούς που τόσο έχουμε ανάγκη για να κοιτάξουμε μπροστά.

Ο Έλληνας αυτός μας έχει αφήσει, προφανώς, εδώ και χρόνια. Ήταν από αυτούς που πήραν μαζί τους την μυθική ψυχή να μην την φθείρουν οι ξεψυχισμένοι.

Ποιος θα πει τώρα τα “ΟΧΙ” που είπαν εκείνοι εκεί; Ποιος θα πει τα “ΝΑΙ” που τόσο καρτερούμε να ακούσουμε για να πιστέψουμε ότι υπάρχει συνέχεια;

Τι γύμνια είναι αυτοί Έλληνες, πού πάμε άραγε…