Στις 21 Φεβρουαρίου 1941 που παραδίνονταν ο οπλισμός της VII Μεραρχίας στους Γερμανούς, ο Ταγματάρχης του πυροβολικού Κ. Βέρσης, αποχαιρέτησε τους άνδρες του Τάγματός του, έψαλλε μαζί τους τον Εθνικό Ύμνο και αφού απομακρύνθηκε λίγο έβγαλε το περίστροφό του και αυτοκτόνησε. Έτσι ετελείωσε το ηρωικό έπος του Καλπακίου που πριν από έξι μήνες, στις 28 Οκτωβρίου του 1940, άρχισε με την απρόκλητη και άνανδρη εισβολή της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος. Η Μοίρα Πυροβολικού του Ταγματάρχη Βέρση ήταν αυτή που με την ευστοχία της κατέστρεψε τα Ιταλικά άρματα μάχης στο Καλπάκι κατά την επίθεση των Ιταλών στις 3 Νοεμβρίου και επέφερε σοβαρές απώλειες κατά του εχθρού σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. Ο ηρωικός αυτός αξιωματικός δεν μπόρεσε να αντέξει την ταπείνωση που επέβαλε η συνθήκη παράδοσης του οπλισμού του Τάγματός του και έθεσε τέρμα στη ζωή του.
Όπως κάθε χρόνο –έτσι και εφέτος, υποθέτω—την παρέλαση στην Αθήνα για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 θα ανοίξουν οι επιζώντες ανάπηροι του ιστορικού αυτού μεγαλείου, οι περισσότεροι με ακρωτηριασμένα πόδια, λόγω κρυοπαγημάτων του σκληρού χειμώνα του 1940-41 και της παράλειψης των υπεύθυνων να φροντίσουν για τον κατάλληλο εφοδιασμό του στρατού μας για την αποφυγή ή τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό τον περιορισμό των κρυοπαγημάτων.
Αν και τα σημάδια της Ιταλικής προετοιμασίας για επίθεση εναντίον της Ελλάδος ήταν φανερά από πολύ καιρό, η κυβέρνηση Μεταξά απέφυγε να λάβει μέτρα για την ενίσχυση των Ελληνο-Αλβανικών συνόρων, τη δημιουργία χαρακωμάτων και πρόνοια για τον εφοδιασμό του στρατού, για να μη προκαλέσουμε την Ιταλία.
Η Κυβέρνηση Μεταξά κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να κρατήσει την Ελλάδα ουδέτερη και έξω από τη σύρραξη του επερχόμενου Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που άφησε τελείως απροστάτευτα τα Ελληνο-Αλβανικά σύνορα. Ενώ για τη γραμμή Μεταξά στην Ελληνο-Βουλγαρική μεθώριο δαπανήθηκαν πάνω από 832 προπολεμικές δραχμές για τα έτη 1939-40, για οχυρωματικά έργα στα Ελληνο-Αλβανικά σύνορα δαπανήθηκαν μόνο 800 χιλιάδες δραχμές και ένα εκατομμύριο από το Υπουργείο Συγκοινωνιών για οδικά έργα στην Ήπειρο.
Ήδη, από τις 7 Απριλίου του 1939 η Ιταλία κατέλαβε την Αλβανία και άρχισε να αποβιβάζει στρατεύματα και πολεμικό υλικό με σκοπό βεβαίως να επιτεθεί εναντίον της Ελλάδος. Ο Τσώρτσιλ, ο οποίος κατάλαβε τις προθέσεις των Ιταλών, πρότεινε στον Πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας, όπως σε συνεννόηση με την Ελλάδα, αγγλικά στρατεύματα να καταλάβουν την Κέρκυρα, ούτε ώστε να αποθαρρυνθεί η Ιταλία στα σχέδιά της.
Εκός όμως του ότι δεν ήθελαν να προκαλέσουν την Ιταλία, το σχέδιο του Ελληνικού Γενικού Επιτελείου Στρατού δεν προέβλεπε αντίσταση στην περιοχή Καλαμα-Ελαίας αλλά προέβλεπε σύμπτυξη του Ελληνικού στρατού σε βάθος εκατό περίπου χιλιομέτων μέχρι τη γραμμή Θεσπρωτία-Μέτσοβο, ούτως ώστε να δοθεί ο χρόνος να πραγματοποιηθεί η γενική επιστράτευση του στρατού, όπως αναφέρι στο βιβλίο του «Ο Πόλεμος της Ελλάδος 1940-41», ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, στρατηγός Παπάγος. Κάθε αντίσταση εθεωρείτο άσκοπη από την ηγεσία του στρατού, όπως φαίνεται από μέρος των οδηγιών προς την 8η Μεραρχία λίγες μέρες πριν από την Ιταλική εισβολή: … Η Κυβέρνηση δε αναμένει βεβαίως παρά της μεραρχίας νίκας, δεδομένης της αριθμητικής υπεροχής του αντιπάλου, αναμένει όμως εκ ταύτης να σώσει την τιμήν των Ελληνικών όπλων.
Αντίθετα, ο διοικητής της Ανεξάρτητης 8ης Μεραρχίας στρατού, στρατηγός Χαράλαμπος Κατσημήτρος, πίστευε ότι η αντίσταση θα έπρεπε να δοθεί στο Καλπάκι, στην περιοχή Ελαίας-Ποταμού Καλαμα. Οι κυριότεροι λόγοι που ώθησαν τον στρατηγό Κατσημήτρο να επιμένει στη γραμμή Ελαίας-Καλαμα ήταν:
Πρώτον, η 8η Μεραρχία αποτελείτο κατά τα 4/5 αυτής από Ηπειρώτες. Πίστευε λοιπόν ο Κατησμήτρος, και πολύ σωστά, ότι οι Ηπειρώτες είχαν κάθε λόγο και συμφέρον να αγωνιστούν σκληρά εναντίον των Ιταλών, γιατί οιαδήποτε υποχώρηση θα εξέθετε σε άμεσο κίνδυνο τις οικογένειές τους, γονείς, γυναίκες, παιδιά.
Δεύτερον, οιαδήποτε υποχώρηση σε βάθος εκατό χιλιομέτρων, θα εδημιουργούσε πανικό και θα είχε επιπτώσεις στο ηθικό των ανδρών. Εκτός τούτου, η σύμπτυξη θα έπρεπε να γίνει κατά το διάστημα της νύχτας επειδή την ημέρα θα ήταν στόχος της Ιταλικής αεροπορίας και των μηχανοκίνητων αρμάτων τυ εχθρού, ο οποίος είχε μεγάλη υπεροχή.
Τρίτον, η τοποθεσία του καλπακίου έχει τα ίδια γνωρίσματα με τις θερμοπύλες και τον Μαραθώνα. Ευρίσκεται ανάμεσα σε δυο βουνά, από όπου ήταν υποχρεωμένος να περάσει ο εχθρός για τα Γιάννενα. Την ελώδη περιοχή προ του Καλπα΄κίου, ο Κατσημήτρος, στο βιβλίο του «Η Ήπειρος Προμαχούσα», παρομοιάζει με τους βάλτους του Μαραθώνα, στην αρχαία εποχή, όπου εβούλιαξε το ιππικό των Περσών. Το ίδιο συνέβει και με τα μηχανοκίνητα άρματα των Ιταλών προ του Καλπακίου. Σε αυτό εβοήθησαν πάρα πολύ και οι καταρρακτώδεις βροχές που έπεσαν τις μέρες αυτές.
Το Γενικό Επιτελείο Στρατού, κατόπιν αιτήσεως του στρατηγού Κατσημήτρου, ως διοικητού Μεγάλης Μονάδος, του έδωσε ελευθερία δράσεως με την ρητήν δήλωση ότι δεν έπρεπε να υπολογίζει σε ταχείαν ενίσχυση, καθʼ ότι το οδικό δίκτυο, που οπωσδήποτε θα κατεστρέφετο από την Ιταλική αεροπορία, δεν θα μπορούσε να επισκευαστεί με γρήγορο ρυθμό. Του επεσημάνθη επίσης από το Γενικό Επιτελείο Στρατού ότι θα μπορούσε να προβάλει αντίσταση… επί της τοποθεσίας Ελαίας άνευ όμως σημαντικής φθοράς των μέσων της Μεραρχίας και χωρίς να διακυβευθεί η εκπλήρωση της κύριας αποστολής της, (κάλυψις Δυτικής Μακεδονίας και απόφραξις προς Αιτωλοακαρνανίαν).
Κατόπιν τούτου, ο στρατηγός Κατσημήτρος, με τα ελάχιστα μέσα που διέθετε, επεδύθη σε ένα τιτάνιο αγώνα για την οχύρωση της γραμμής Ελαίας-Καλαμα ποταμού, με την δημιουργία χαρακωμάτων, αντιαρματικών τάφρων, πολυβολίων εκατέρωθεν της διαβάσεως του Καλπακίου ως και επισκευής του οδικού δικτύου και τη χάραξη νέων δρόμων με τη βοήθεια του στρατού και την εθελοντική εργασία των κατοίκων της περιοχής. Παράλληλα εφρόντιζε να διατηρείται το ηθικό του στρατού σε υψηλά επίπεδα.
Τα γεγονότα πριν από την Ιταλική εισβολή και μετά είναι σχεδόν γνωστά σε όλους μας και σκοπός μας σήμερα δεν είναι να επαναλάβουμε πως ο Ιταλός πρεσβευτής έδωσε το τηλεσίγραφο στον Μεταξά στις τρεις η ώρα το πρωί, ο τορπιλισμός της Έλης και οι συνεχείς προκλήσεις των Ιταλών, του Ιταλικού τύπου ειδικότερα και των διάφορων αξιωματούχων του στρατού και της κυβέρνησής τους που δεν παρέλειπαν σε κάθε αυκαιρία να προκαλούν και να κατηγορούν την ελλάδα ότι δήθεν παρέχει εξυπηρετήσεις στον Αγγλικό στόλο και άλλα πολλά. Σκοπός μας σήμερα είναι να σταθούμε σε ορισμένα σημεία από το ηρωικό αυτό έπος που είχαν καταφανή επίδραση στον όλο αγώνα είτε θετικά είτε αρνητικά. Αξίζει, όμως, να πάρουμε ένα κομμάτι από το ημερολόγιο του Γκράτσι πρεσβευτή τότε της Ιταλίας στην Ελλάδα, όταν πήγε στην οικία του Έλληνα πρωθυπουργού, με δυο στελέχη της πρεσβείας του, να του παραδόσουν το τηλεσίγραφο. Γράφει λοιπόν ο Γκράτσι: Επεριμέναμε και τρεις μας ολίγα λεπτά της ώρας, τα οποία μας εφαίνοντο ατελείωτα, με την καρδιά σφιγμένη εις την σκέψη, ότι το καθήκον μας καθιστά συνένοχους μιας τέτοιας ατιμίας.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αποκαταστήσουμε μια αλήθεια ότι ο Ιταλικός στρατός επολέμησε και μάλιστα επολέμησε σκληρά. Αυτό δεν το απαιτεί μόνον η αλήθεια και η ιστορία το απαιτεί και ο σεβασμός προς τα νιάτα της Ελλάδος που πολέμησαν και άφησαν τα κόκκαλά τους στα βουνά της Ηπείρου μας. Ενικήσαμε γιατί ο Ελληνικός στρατός πολέμησε ακόμη πιο γενναία από τους Ιταλούς, γιατί είχε να υπερασπίσει τις πατρογονικές του εστίες και γιατί οι επιτελάρχες του Ιταλικού Επιτελείου Στρατού στηρίχτηκαν στην αριθμητική τους υπεροχή σε έμψυχο και άψυχο υλικό και δεν έλαβαν υπόψιν τους ούτε το ηθικό του στρατιώτου ούτε την μορφολογία του εδάφους όπου θα διεξάγονταν οι επιχειρήσεις.
Η Ελληνική Κυβέρνηση και τα άλλα κράτη της Βαλκανικής, η Τουρκία, η Γιουγκοσλαβία και η Ρουμανία προσπάθησαν με τη δημιουργία της Βαλκανικής Συνεννόησης να σχηματίσουν μια πολύ χαλαρή συμμαχία που είχε στόχο να αποτρέψει τυχόν επίθεση της Βουλγαρίας σε ένα ή περισσότερα μέρη της Συνεννόησης. Παρʼ όλον ότι προέβλεπε και αλληλοβοήθεια σε περίπτωση επιθέσεως και συμμάχων της Βουλγαρίας, όπως η Γερμανία, αποδείχτηκε τελείως άχρηστη και ανεφάρμοστη. Τελικά μόνο η Γιουγκοσλαβία, εν όψει των Γερμανικών επιχειρήσεων εναντίον της, αποφάσισε, κατόπιν συνεννοήσεως με το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο Στρατού και στις 8 Απριλίου 1941 επετέθη εναντίον των Ιταλικών στρατευμάτων στη Βόρεια Αλβανία. Σκοπός της επιχείρησης αυτής ήταν να ξεκαθαρίσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα το Δυτικό μέτωπο επιχειρήσεων με τους Ιταλούς και να μεταφέρουν τις δυνάμεις στο καινούργιο μέτωπο που άνοιξαν οι Γερμανοί. Η επιχείρηση αυτή κράτησε μόνο για μια μέρα. Στις 9 Απριλίου ο Γιουγκοσλαβικός στρατός διελύθη από τα Γερμανικά στρατεύματα. Κατόπιν αυτών των εξελίξεων, το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο Στρατού, διέταξε την σύμπτυξη των στρατευμάτων στην προ της Ιταλικής εισβολής Ελληνο-Αλβανική μεθώριο.
Η Κυβέρνηση Μεταξά έδωσε μεγάλη σημασία και προτεραιότητα στα οχυρωματικά έργα της Ελληνο-Βουλγαρικής μεθωρίου, επειδή υπήρχε πάντοτε ο κίνδυνος μιας Βουλγαρικής επιχειρήσεως εναντίον της ελλάδος. Πράγματι τα οχυρά αυτά θα μπορούσαν να αντέξουν με επιτυχία μια Βουλγαρική εισβολή. Ακόμα και οι μηχανοκίνητες μονάδες του Γερμανικού στρατού, υποστηριζόμενες από την αεροπορία τους είχαν τρομερές απώλειες. Ο Παπάγος υπολογίζει τις Γερμανικές απώλειες σε άνω των δέκα πέντε χιλιάδων ανδρών. Η Γραμμή Μεταξά, όπως και η Γραμμή Μαζινω στη Γαλλία είχαν γίνει με προδιαγραφές και δεδομένα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, χωρίς να λάβουν υπʼ όψιν τους την εξέλιξη των όπωλων ούτε το ρόλο της αεροπορίας σε ένα σύγχρονο πόλεμο. Στην περίπτωση ιδιαίτερα της Ελλάδος, ενώ τα στρατεύματα στη Γραμμή Μεταξά αμύνοντο ακόμα γενναία, ο Γερμανικός στρατός, μέσω του καταρρεύσαντος μετώπου της Γιουγκοσλαβίας ευρίσκοντο ήδη στη Θεσσαλονίκη.
Η ραγδαία αυτή εξέλιξη των γεγονότων ανάγκασε τον Διοικητή του Σώματος στρατού Δυτικής Μακεδονίας, στρατηγό Τσολάκογλου με τη συνεργασία του Μητροπολίτη Ιωαννίνων, να συνθηκολογήσει με τους Γερμανούς, παρά τις ρητές διαταγές του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Ο Τσολάκογλου εθεώρησε ότι κάθε αντίσταση και αιματοχυσία από τούδε ήταν μάταιη. Έτσι, στις 20 Απριλίου υπεγράφη συνθηκολόγηση, η οποία προέβλεπε ότι τα Ιταλικά στρατεύματα δεν θα εισήρχοντο στο Ελληνικό έδαφος. Μάλιστα, όταν οι Ιταλοί προσπάθησαν να εισέλθουν σε Ελληνικό έδαφος, Γερμανοί στρατιώτες παρενέβησαν μεταξύ αυτών και των Ελληνικών μονάδων να τους εμποδίσουν.
Η συμφωνία όμως αυτή, όπως ήταν επόμενο, εξαγρίωσε το Μουσολίνι ο οποίος εδήλωσε στον γερμανό στρατιωτικό ακόλουθο στη Ρώμη ότι τότε μόνον θα σεβαστεί την ανακωχή, όταν οι Έλληνες συνθηκολογήσουν και με τους Ιταλούς. Παρʼ όλους τους ενδοιασμούς του ο Χίτλερ αποφάσισε να υποκύψει στις απαιτήσεις του Μουσολίνι και στις 23 Απριλίου υπογράφεται νέα συνθήκη με την Ιταλία ως ένα από τα συμβαλλόμενα μέρη.
Αναφερθήκαμε παραπάνω σε παράλειψη των υπευθύνων να εφοδιάσει το στρατό με τα μέσα απαραίτητα να διεξάγει τον αγώνα για την υπεράσπιση του πάτριου εδάφους.
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος γράφει σε μια αφήγησή του: …Είχαμε μόνο πέντε ελιές και μια βρασμένη πατάτα… λίγες σφαίρες. Δεν είχαμε πυρομαχικά. Για έξι μήνες δεν φάγαμε τίποτα. Ο Άγγελος Τερεζάκης και αυτός γράφει: …Οι στρατιώτες ερχόταν με τα πόδια από τη Λάρισα και δεν ξέρομε πότε θα φτάσουν στην Αλβανία… Ο Παπακωνσταντίνου επίσης διατραγωδεί την απελπιστική κατάσταση που επικρατούσε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων όπου μετέφεραν τους βαριά τραυματισμένους στρατιώτες. …Δεν υπήρχαν γάζες, επίδεσμοί. Οι λίγοι γιατροί του νοσοκομείου, χωρίς ύπνο σχεδόν, έκαναν εγχειρήσεις και ακρωτηριασμούς από τα κρυοπαγήματα χωρίς αναισθησία και παυσίπονα. Κρυοπαγήματα που τα περισσότερα θα είχαν αποφευχθεί εάν είχαν προμηθεύσει το στρατό με βαζελίνη, να αλοίφουν τα πόδια τους…
Η έκδοση Γενικού Επιτελείου Στρατού για τον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο αναφέρει για το μέτωπο Πίνδου ότι… στις 29 Οκτωβρίου—μια μέρα από την κήρυξη του πολέμου—…ο καιρός ήτο βροχερός, επιδρών δυσμενώς επί των εν καταυλισμώ τμημάτων και επί των κτηνών, των οποίων η τροφή ελαττώθη εις ημισείαν περίπου μερίδα κρίθης… Σε άλλο σημείο αναφέρι γιατ ις 29-30 Οκτωβρίου ότι… η κατάσταση είναι απελπιστική… ελλείπουν όπλα, οπλοπολυβόλα, τροφή.
Λάθη έγιναν επίσης και στην πολιτική πλευρά του θέματος. Ακούμε κατά κότον το Έπος της Αλβανίας, τα Αλβανικά βουνά και άλλα πολλά. Οι μελλοντικές γενεές θα προβληματίζονται να ανακαλύψουν πότε και πού πολέμησαν οι Αλβανοί και εδημιούργησαν αυτό το περίφημο Έπος της Αλβανίας. Εμείς οι ίδιοι παραποιούμε την ιστορία με τον να ονομάζουμε το ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΠΑΚΙΟΥ σε Αλβανικό Έπος. Και ως ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΠΑΚΙΟΥ θα πρέπει να μείνει στην ιστορία και να λάβει τη θέση που του ανήκει μαζί με τη Μάχη των Θερμοπυλών, τη Μάχη του Μαραθώνα, τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, γιατί εκεί στο Καλπάκι συντρίψαμε τον εχθρό.
Η απελευθέρωση του Αργυρόκαστρου και της Κορυτσάς χαιρετήθηκε από τον Πρωθυπουργό και τον βασιλιά της Ελλάδος ως κατάληψη. Σε μήνυμα προς τα μαχόμενα νιάτα της Ελλάδος και οι δυο τους συγχαίρουν για την κατάληψη της Κορυτσάς την 22αν Νοεμβρίου του 1940, όχι την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. Η πρώτη φάση του αγώνος ετερματίσθη διά της καταλήψεως της Κορυτσάς, λέει το μήνυμα του Βασιλιά. Αλλά και ο Μεταξάς δεν υστερεί: Ο αγών από δέκα ημερών έλαβε την μεγαλυτέραν έντασιν και η μάχη υπήρξε σκληρά και αδιάκοπος καταλήξασα εις την κατάληψιν της Κορυτσάς. Όταν οι Ισραηλίτες κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ από τους Άραβες, η πρώτη τους πράξη ήταν να διακηρύξουν ότι την απελευθέρωσαν και ότι από τη στιγμή εκείνη η Ιερουσαλήμ αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος του Ισραήλ. Τα γραμματόσημα που κυκλοφόρησαν στις απελευθερωμένες περιοχές της Βορείου Ηπείρου ήταν τα ίδια με αυτά που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, με τη διαφορά ότι ήταν από πάνω σφραγισμένα με τη φράση: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ.
Σήμερα οι Αλβανοί, οι οποίοι έλαβαν μέρος στην εκστρατεία κατά της Ελλάδος μαζί με τους Ιταλούς, πλαστογραφούντες την πραγματική ιστορία, διδάσκουν στα σχολεία τους για αγώνες και ανδραγαθήματα δικά τους εναντίον του Άξονα. Πολύ συχνά ακούμε ότι …μας συνδέουν κοινοί αγώνες με τους Έλληνες για την ελευθερία εναντίον των δυνάμεων του φασιστικού Άξονα… Και να σκεφτεί κανείς ότι ακόμα πολλοί από τους δημιουργούς του Έπους του Καλπακίου ευρίσκονται στη ζωή. Μετά από δυο ή τριε γενεές θα μας λένε ότι οι Αλβανοί πολέμησαν και ενίκησαν τους Ιταλούς, φέροντες ως μαρτυρίες τα Ελληνικά ανακοινωθέντα και επίσημα δημοσιεύματα για το …Έπος της Αλβανίας…
Ο Χίτλερ, ετοιμάζοντας να επιτεθεί αναντίον της Ρωσίας, δεν ήθελε με κανένα τρόπο να ανοιχτεί άλλο μέτωπο στα Βλκάνια από τις δυνάμεις του Άξονα. Παρʼ όλον όμως το σεβασμό που έτρεφε προς τον Μουσολίνι ουδέποτε τον ενημέρωνε για τις μελλοντικές του επιχειρήσεις. Όταν λοιπόν ο Μουσολίνι έμαθε από τις εφημερίδες ότι ο Χίτλερ κατέλαβε τη Ρουμανία, εξεμάνη πολύ και δήλωσε στους συνεργάτες του ότι και ο Χίτλερ θα μάθει από τις εφημερίδες για την κατάληψη της Ελλάδος από τα Ιταλικά στρατεύματα. Στις 19 Οκτωβρίου, ενώ ο χίτλερ με το επιτελείο του βρισκόταν στο τραίνο καθʼ οδόν προς Γαλλία και ισπανία, του έστειλε επιστολή με την οποία τον ενημέρωνε για τα σχέδιά του να εισβάλλει στην Ελλάδα.
Ο υπουργός των εξωτερικών του Χίτλερ, όπως αναφέρει ο Τσιάνο στο ημερολόγιό του, προσπάθησε επειγόντως να έλθει σε επαφή με τον Μουσολίνι και καθορίστηκε συνάντηση των δυο ηγετών στη Φλορεντία για τις 28 Οκτωβρίου, το πρωί. Όταν ο Μουσολίνι εχαιρέτησε τον Χίτλερ του είπε: Φύρερ, αυτή τη στιγμή τα Ιταλικά στρατεύματα εισέρχονται στο ελληνικό έδαφος.
Τα παιδιά της Ελλάδος πολέμησαν σκληρά και ηρωικά κάτω από δυσμενέστατες συνθήκες και έναντι ενός αντιπάλου που διέθετε δυο φορές μεγαλύτερο δυναμικό σε στρατιώτες και μια τέλεια και σύγχρονη πολεμική μηχανή, που πριν από δυο μήνες συνέτριψε τα Βρετανικά στρατεύματα στη Σομαλία. Αγωνίστηκε όμως υπέρ βωμών και εστιών και με το ηθικό τους σε ύψιστο βαθμό. Ο στρατηγός Κατσημήτρος γράφει προφητικά στο βιβλίο του «Η Ήπειρος Προμαχούσα»: Οιαδήποτε εξέλιξη και εάν έχει ο οπλισμός, το ηθικό του στρατού θα παίζει πάντοτε καθοριστικό ρόλο…, κάτι που διαπιστώσαμε και εμείς με την ήττα των δυο υπερδυνάμεων της Αμερικής στο Βιετνάμ και της Ρωσίας στο Αφγανιστάν.
*** Διάλεξη του Μενέλαου. Τζέλιου στην Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, στις 10/28/2002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου