ΣΧΟΛΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΕΩΣ ΠΡΟΒΟΠΟΥΛΟΥ

Η «μαύρη προπαγάνδα» πνίγει και πάλι τους Ελληνες. Με πρωταγωνιστικό ρόλο, τα κατευθυνόμενα (από ΠΑΣΟΚ και Αριστερά) ΜΜΕ παρουσιάζουν καθημερινά το άσπρο μαύρο και τη νύχτα μέρα!.. Με συνέπεια να διαστρεβλώνουν και τα πιο απλά και ξεκάθαρα γεγονότα!..
***
ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ αυτής της χοντρής προπαγάνδας υπήρξε ο τρόπος με τον οποίο εφημερίδες και Κανάλια, αλλά και πολιτικοί, αντιμετώπισαν την έκθεση – πρόταση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Προβόπουλου για την περιστολή κάποιας ανεξέλεγκτης κρατικής σπατάλης.
Ας δούμε, λοιπόν, και την έκθεση Προβόπουλου και τον απίστευτο τρόπο με τον οποίο την παρουσίασαν οι μαυροπροπαγανδιστές…
***
* ΓΙΑ μεταφορά μαθητών από απομακρυσμένα χωριά σε σχολεία το κράτος για το 2010 ξόδεψε 280 εκατομμύρια ευρώ!!!
Από έρευνα που έγινε διαπιστώθηκε ότι η δαπάνη που θα απαιτούσε αυτή η μεταφορά θα έπρεπε να είναι μικρότερη του ¼ του συνολικού ποσού!
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι για 3 μαθητές σε 8 μήνες μεταφοράς τους στο σχολείο, πληρώθηκαν… 60.000 ευρώ!!!
(Με αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν ν’ αγοράσουν 3 μεγάλα αυτοκίνητα στους μαθητές!!!).
***
* ΠΑΝΩ από 500 εκατομμύρια ζημιώνουν το κράτος οι Δήμοι από τους Δημοτικούς Ραδιοσταθμούς τους. Προς τι όλα αυτά τα Ραδιόφωνα με τη μηδαμινή ακροαματικότητα;
* ΚΑΙ γιατί η ΕΡΤ –η Κρατική Ραδιοτηλεόραση– να φορτώνει τον Ελληνα φορολογούμενο με ΠΕΝΤΕ Κανάλια; Δεν θα αρκούσε το ΕΝΑ;
***
* ΣΕ εποχή βαθιάς οικονομικής κρίσης δεν είναι δυνατόν, παρατηρεί ο κ. Προβόπουλος, τα ΚΑΠΗ να κάνουν πολυέξοδες εκδρομές στο εξωτερικό! (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία κ.λπ.).
***
ΑΥΤΑ και άλλα αυτονόητα επισημαίνει στην έκθεσή του και στις προτάσεις του ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος.
Δεν είναι κατ’ αρχήν ξεκάθαρα αλλά και πρακτικά και αναγκαία;
***
Και όμως… Τους άλλαξε τον αδόξαστο η αδίστακτη προπαγάνδα!..
* Ζητούν να κλείσουν τα ΚΑΠΗ!.. κραύγαζαν και κραυγάζουν…
* Να μη μεταφέρονται μαθητές στο σχολείο από απομακρυσμένα χωριά!.. ερμήνευσαν τον έλεγχο της απάτης τα «παπαγαλάκια»!.. κ.λπ. κ.λπ.
***
ΤΟ τραγελαφικό είναι ότι αυτά τα τόσο χρήσιμα μέτρα για να περιορισθεί η κρατική και δημοτική σπατάλη τα επέκριναν και τα επικρίνουν –αφού πρώτα τα διαστρέβλωσαν– και στελέχη του ΠΑΣΟΚ!!!
(Δεν είμαστε… τρελοκομείο;).

Οι ήρωες πολεμούσαν σαν Έλληνες…

28/10/2010  06:16

 

Ήταν σε μια δεξίωση πριν χρόνια στην ΛΑΕΔ, στη Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων που είχαμε βρεθεί, πολύ πιο νέοι τότε ως παρέα – σκάρτα …30 – για τον γάμο μιας καλής φίλης, κόρης στρατιωτικού.

Ατμόσφαιρα χαρούμενη, φυσικά, γεμάτη μουσική, χορό και κέφι, με την ψυχολογία να μην έχει, έτσι κι αλλιώς, καμιά σχέση με την σημερινή, όχι μόνο για εμάς τους νέους, αλλά και για τους πολύ μεγαλύτερούς μας.

Βλέπετε, δεν υπήρχαν τότε ΔΝΤ, Τρόικες και Μνημόνια, τα spreads ήταν γνωστά μόνο στους πολύ μυημένους, ενώ το δράμα της ανεργίας που τώρα εκτυλίσσεται μπροστά μας ως αναπόσπαστο μέρος μιας εφιαλτικής πραγματικότητας φάνταζε σαν κάτι το πολύ μακρινό.

Δυσκολίες, βεβαίως, υπήρχαν για όλους, αλλά να, ένιωθες ότι κοιτάς μπροστά, όχι πίσω ή κάτω.

Κυρίως ένιωθες ότι μπορούσες να μοιραστείς αυτή τη διαχρονική μαγεία της εγκλωβισμένης στα νούμερα και τραυματισμένης από τα “νούμερα” ελληνικής ψυχής. Και στην πλατωνική, αλλά συνάμα τόσο κατανοητή από όλους αυτή μέθεξη καταλάβαινες ότι γύρω σου υπήρχαν κάποιες μορφές μυθικές, από εκείνες που έφτιαξαν στο πέρασμα των χρόνων αυτήν ακριβώς την ψυχή.

Αυτήν που όλους μας κάποτε μας έκανε να νιώθουμε τόσο υπερήφανοι μα και τόσο ασφαλείς.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη βραδιά και κακίζω τον εαυτό μου που δεν έχει συγκρατήσει το όνομα μιας τέτοιας μορφής που κάποια στιγμή πέρασε μπροστά μας, έχοντας τα τριπλά από εμάς χρόνια στο σώμα και στο νου, μα την ίδια – τουλάχιστον – φλόγα και πάθος με τα δικά μας νεανικά μάτια.

Ειλικρινά νομίζω πως θα δακρύσω από στιγμή σε στιγμή καθώς φέρνω στο μυαλό μου εκείνον τον ήρωα που είχε πολεμήσει σαν Έλληνας τότε, εκείνον τον Έλληνα που σαν ήρωας θεωρούσε αυτονόητο να χαιρετίσει με ένα γεμάτο ευγένεια και ζεστασιά χαμόγελο εμάς τα νεούδια που ασεβώς βρεθήκαμε να μένουμε στην θέση μας, καθώς περνούσε μπροστά μας βοηθούμενος διακριτικά από έναν συνοδό.

“Καλησπέρα παιδιά, να είστε πάντα καλά…” είχε πει απλά. Και τότε, ένοχοι μα και ευγνώμονες είχαμε σηκωθεί όρθιοι, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον τόσο αμήχανα, για την ασέβεια που είχαμε δείξει στην ίδια την Ιστορία που περνούσε μπροστά μας.

Κάθισε λίγο πιο πέρα ο Έλληνας, για αρκετές ώρες. Ρώτησα λεπτομέρειες για αυτόν, ήταν ήδη σχεδόν 90 χρόνων τότε αυτός που είχε πολεμήσει σε κάμποσα οχυρά ως συνταγματάρχης του ελληνικού Στρατού. Ήταν ένας μύθος ανάμεσά μας, από αυτούς που τόσο έχουμε ανάγκη για να κοιτάξουμε μπροστά.

Ο Έλληνας αυτός μας έχει αφήσει, προφανώς, εδώ και χρόνια. Ήταν από αυτούς που πήραν μαζί τους την μυθική ψυχή να μην την φθείρουν οι ξεψυχισμένοι.

Ποιος θα πει τώρα τα “ΟΧΙ” που είπαν εκείνοι εκεί; Ποιος θα πει τα “ΝΑΙ” που τόσο καρτερούμε να ακούσουμε για να πιστέψουμε ότι υπάρχει συνέχεια;

Τι γύμνια είναι αυτοί Έλληνες, πού πάμε άραγε…

Είκοσι σούπερ τροφές που δεν τρώμε

 

• 
  

Πάρτε μια γεύση από τις «παραμελημένες» τροφές του ελληνικού μενού

Μπορούμε εύκολα να βρούμε δεκάδες δικαιολογίες για να αποφύγουμε τροφές που δεν έχουμε συνηθίσει - ή δεν θέλουμε- να καταναλώνουμε. Όσο «άσχημα» και αν φαίνονται τα φασολάκια, όσο και αν μισούμε τα ψάρια, όσο και αν μας… ξινίζει το grapefruit, θα αποτελούσε διατροφικό έγκλημα να τα εξορίσουμε μια και έξω από την κουζίνα μας. Πάρτε μια γεύση – κυριολεκτικά και μεταφορικά- από τις «παραμελημένες» τροφές του ελληνικού μενού και μάθετε τους λόγους για τους οποίους αξίζουν μια καλή θέση στην κουζίνα και το στομάχι σας.

Φασολάκια
Σε οποιαδήποτε μορφή και αν τα βρούμε (λαδερά, ψητά, γίγαντες, μαυρομάτικα, πουρέ κτλ.) δεν παύουν να αποτελούν μια εξαιρετική πηγή φυτικών ινών, οι οποίες ως γνωστόν βοηθούν στην καταπολέμηση του ζαχάρου και της χοληστερίνης, αλλά και στην καλή λειτουργία του πεπτικού συστήματος και του εντέρου. Επίσης, ίσως να μην γνωρίζατε πως είναι εξίσου πλούσια σε πρωτεΐνη (6 γραμμάρια ανά 100 γραμμάρια, περίπου όσο έχει και ένα αυγό) και σε ποσότητες γεύματος μπορούν να αντικαταστήσουν το κρέας. Φάτε τα ωμά, σε κονσέρβα, ψητά, λαδερά, κοκκινιστά, σε σαλάτες και όπως αλλιώς σας επιτρέπει η μαγειρική σας φαντασία.

Πράσινο τσάι
Γνωστό για τις αντιοξειδωτικές του ιδιότητες και όχι μόνο. Γνωρίζατε ότι βοηθάει και στην αντιμετώπιση της... τερηδόνας; Από όποια πλευρά και αν το εξετάσουμε, το πράσινο τσάι είναι must για μια υγιεινή διατροφή. Αρκεί να το φτιάξετε μόνοι σας και να μην προτιμήσετε την εύκολη λύση του εμφιαλωμένου (πολλή ζάχαρη, πολλά συντηρητικά, ελάχιστες ευεργετικές ιδιότητες) . Ένα φλιτζάνι πράσινου τσαγιού, περιέχει αρκετή ποσότητα από πολυφαινόλες για να εκτινάξει το ανοσοποιητικό σας στα ύψη, ενώ οι αντιοξειδωτικές του ουσίες καταπολεμούν τα βακτήρια και δρουν ως αντιθρομβωτικές.

«Λιπαρά» ψάρια
Φυσικά δεν εννοούμε τα επιβλαβή για την υγεία μας λιπαρά, αλλά τα «καλά» λιπαρά, τα διάσημα ωμέγα-3. Ψητές σαρδέλες, γαύρος, σκουμπρί, σολομός, κολιός, φρέσκα ή σε κονσέρβα, ψητά ή μαριναρισμένα, ανεξαρτήτως πως θα τα φάτε δεν παύουν να είναι εξίσου θρεπτικά. Αποφύγετε πάντως να τα τηγανίσετε μιας και θα τα «φορτώσετε» με άχρηστες θερμίδες και χοληστερίνη.

Μαϊντανός
Εμφανίζονται αρκετά συχνά στην τηλεόραση, αλλά εμείς προτιμούμε αυτούς που βρίσκονται στην κουζίνα μας. Το γνωστό μυρωδικό – δορυφόρος κάθε τροφής (ταιριάζει με όλες) , φυτρώνει εύκολα και παντού και έχει πλούσια θρεπτική αξία, η οποία οφείλεται στην περιεκτικότητά του σε αντιοξειδωτικά συστατικά και κυρίως των φλαβονοειδών apigenin και luteolin καθώς και των βιταμινών Α και C. Έρευνες σε ζώα έδειξαν ότι μειώνει την πίεση περισσότερο από 40%, ενώ στους ανθρώπους έχει αποδειχθεί ότι αυξάνει τη διούρηση. Επίσης φαίνεται να ευνοεί την πέψη των τροφών, καθώς αυξάνει την κινητικότητα του εντέρου χάρη σε ένα από τα κύρια αιθέρια έλαιά του που ονομάζεται myristicin.

Μήλα
Το «αμαρτωλό» φρούτο που αποτέλεσε την αιτία για το διωγμό των πρωτόπλαστων από τον παράδεισο, κάθε άλλο παρά τέτοιο είναι. Παραφράζοντας την λαϊκή ρήση, μπορούμε να πούμε πως «Ένα μήλο την ημέρα» κάνει πέρα: την χοληστερίνη, την πίεση, την υπεργλυκαιμία, τις καρδιοπάθειες, την όρεξη, τον καρκίνο και τους ιούς. Είναι ιδιαίτερα θρεπτικό, καθώς περιέχει αρκετές φυτικές ίνες (3-5 γραμμάρια μαζί με την φλούδα), βιταμίνες (C), αντιοξειδωτικά και μέταλλα πολύ χρήσιμα και ωφέλιμα για τον ανθρώπινο οργανισμό. Θερμιδικά αποδίδει 65 θερμίδες ανά τεμάχιο, ενώ αποτελείται από νερό σε ποσοστό 84 τοις εκατό. Πολλαπλά είναι τα οφέλη για την υγεία από την κατανάλωση μήλων, καθώς παρέχουν αντιγηραντική, αγχολυτική, ηρεμιστική και αντιπυρετική προστασία. Τέλος, είναι εύκολα στην... μεταφορά και μπορούν να καταναλωθούν ανά πάσα στιγμή. Θέλετε και άλλα;

Grapefruit
Εντάξει είναι ξινό. Αρκετά. Αλλά τι σημασία έχει; Η κατανάλωση grapefruit πριν από κάθε γεύμα, μπορεί να μειώσει σημαντικά τις θερμίδες του ίδιου του γεύματος, εξαιτίας της ιδιότητάς του να ελαττώνει την ποσότητα ζαχάρου στο αίμα και επομένως να μας κάνει να νιώθουμε χορτασμένοι. Δρα ενάντια στην αρτηριοσκλήρυνση, αποτελεί εξαιρετική πηγή βιταμίνης C, έχει ισχυρή αντιβακτηριδιακή ιδιότητα και λιποδιαλυτική δράση.

Ντομάτες
Περιέχουν σημαντικά ποσά βιταμίνης C και φυλλικού οξέος και αποτελούν σημαντική πηγή μιας κόκκινης χρωστικής ουσίας αποκαλούμενης λυκοπένιο, το οποίο έχει αντιοξειδωτικές ιδιότητες και ενδέχεται να έχει αντικαρκινογόνο δράση. Υψηλότερα επίπεδα λυκοπενίου στο πλάσμα συνδέονται με μειωμένη εμφάνιση μερικών τύπων καρκίνου, ειδικά καρκίνου του προστάτη. Έρευνες μάλιστα έδειξαν ότι οι άντρες που τρώνε ντομάτες σε οποιαδήποτε μορφή (σούπα, χυμό, πουρέ) δέκα ή παραπάνω φορές την εβδομάδα, έχουν 35% λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν καρκίνο του προστάτη.

Ρόδι
Φρέσκα ή σε χυμό, τα ρόδια είναι το ίδιο ευεργετικά για τον οργανισμό. Εκτός από... καλοτυχία το ρόδι περιέχει σημαντικές ποσότητες σιδήρου, σεληνίου, καροτένιων και βιταμίνης C. Οι τρεις τελευταίες είναι πολύ σημαντικές, αφού σε συνδυασμό με τις πολυφαινόλες του ροδιού παρέχουν στον οργανισμό αντιοξειδωτική προστασία απέναντι στις καταστρεπτικές ελεύθερες ρίζες οι οποίες φαίνεται να ευθύνονται για πλήθος ασθενειών όπως καρκίνος, καρδιοπάθειες, γήρανση του δέρματος κτλ. Ο χυμός του συνιστάται επίσης, να καταναλώνεται κατά τη διάρκεια ή έπειτα από έντονη άσκηση, αφού φαίνεται να αυξάνει την αιματική παραγωγή και να μειώνει την καρδιακή επιβάρυνση.

Πατάτες
Ιδιαίτερα παρεξηγημένες κυρίως λόγω τις σύνδεσής τους με το «τηγανιτές». Ποιος είπε ότι μόνο έτσι μπορούμε να τις καταναλώσουμε; Ψητές ή βραστές, αποτελούν τις πιο θρεπτικές ρίζες, μιας και περιέχουν άμυλο, κάλιο και μαγνήσιο, ενώ είναι πλούσιες σε βιταμίνη C, φυτικές ίνες και υδατάνθρακες. Επιπρόσθετα, διασπώνται αργά στο πεπτικό σύστημα, παρέχοντας έτσι διαρκή ενέργεια στο σώμα και κρατώντας τα επίπεδα ζαχάρου στο αίμα χαμηλά.

Νιφάδες βρώμης
Το γνωστό σε όλους μας Quaker αποτελεί το άλφα και το ωμέγα τις υγιεινής διατροφής. Οι ίνες της βρώμης μειώνουν σημαντικά την χοληστερόλη του αίματος, κατεβάζουν την πίεση, δρουν ρυθμιστικά στις ορμόνες του σώματος, ιδιαίτερα στις γεννητικές και τις ορμόνες του θυρεοειδούς, μειώνοντας έτσι την πιθανότητα εκδήλωσης ορμονικών και γυναικολογικών προβλημάτων, όπως είναι ο καρκίνος του στήθους. Η βρώμη επίσης έχει την ιδιότητα να χαμηλώνει τα επίπεδα ζαχάρου στο αίμα. Ιδανική επιλογή για πρωινό, ιδιαίτερα αν την συνδυάσετε με φρέσκα φρούτα.

Αυγά ποσέ
Η λεκιθίνη που περιέχουν τα αυγά μετατρέπεται σε χολίνη αφού τα φάμε, ένα από τα κύρια συστατικά των νευροδιαβιβαστών που βρίσκονται στον εγκέφαλο μας. Με λίγα λόγια, τα αυγά αποτελούν μιας πρώτης τάξης «τροφή για σκέψη» και όχι μόνο. Η συγκεκριμένη τροφή μας «γεμίζει» αρκετά ώστε να ελαττώσουμε τις θερμίδες που καταναλώνουμε συνολικά. Δύο αυγά για πρωινό (ποσέ ή βραστά, όχι τηγανιτά), σύμφωνα με έρευνες, μειώνουν κατά τετρακόσιες τις θερμίδες που θα καταναλώναμε κατά την διάρκεια της μέρας.

Αρακάς
Συνήθως τον αγοράζουμε κατεψυγμένο, αλλά δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Το «πρακτικό» αυτό λαχανικό έχει σε ικανοποιητικές ποσότητες όλες τις βιταμίνες Β που χρειάζεται ο οργανισμός για ένα υγιές νευρικό σύστημα, μαζί με μπόλικες φυτικές ίνες που μας «χορταίνουν» κρατώντας την χοληστερίνη σε χαμηλά επίπεδα. Εκατόν σαράντα γραμμάρια αρακά μας δίνουν επίσης περίπου 16mg βιταμίνης C.

Δαμάσκηνα
Δεν χρειάζεται να πάσχετε από δυσκοιλιότητα για να τα εντάξετε στην καθημερινή σας διατροφή. Ανακατέψτε τα με γάλα και γιαούρτι και έχετε ένα ολοκληρωμένο και πλούσιο σε αντιοξειδωτικά γεύμα, ιδανικό για να ξεκινήσετε την μέρα σας. Φρέσκα ή αποξηραμένα, τα δαμάσκηνα είναι από τις πιο ευεργετικές τροφές της φύσης και αρκετά «πρακτικά», αφού μπορείτε να τα έχετε μαζί σας ανά πάσα στιγμή. Πέρα από τα αντιοξειδωτικά, τα δαμάσκηνα είναι επίσης πλούσια σε βιταμίνη Α, ασβέστιο, κυτταρίνη και μαγνήσιο.

Μαύρη σοκολάτα
Σε αντίθεση με την διαδεδομένη σοκολάτα γάλακτος, που δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα εύγευστο μείγμα ζάχαρης και λιπαρών, η μαύρη σοκολάτα – σε λογικές ποσότητες- μπορεί να έχει αντιοξειδωτική και αντιθρομβωτική δράση. Προτιμήστε την.

Μύρτιλλα
Νωπά θα τα βρείτε από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβρη, εναλλακτικά προτιμήστε τα κατεψυγμένα. Είναι πλούσια σε βιταμίνη C και σίδηρο και προστατεύουν τον εγκέφαλο και τον οργανισμό από την δράση των ελεύθερων ριζών. Επίσης, φαίνεται πως ελαττώνουν τις πιθανότητες εμφάνισης γεροντικής άνοιας και Αλτζχάιμερ σε μεγαλύτερες ηλικίες. Βάλτε τα μέσα σε smoothies ή χυμούς και ανακατέψτε τα με γιαούρτι και δημητριακά για ένα τονωτικό πρωινό.

Ελιές
Σκέτες ή σε σαλάτες, λιωμένες ή ψιλοκομμένες πάνω σε πίτσα, οι ελιές ταιριάζουν με πολλά φαγητά και αποτελούν πλούσια πηγή μονοακόρεστων λιπαρών οξέων. Περιέχουν σημαντικές ποσότητες βιταμίνης Α και καροτενοειδών και σε μικρές ποσότητες βιταμίνες Β1, Β6 και Β12.

Αμύγδαλα
Αντικαταστήστε τα ανθυγιεινά σνακ (βλ. πατατάκια, μπισκότα, κέικ) με μια χούφτα αμύγδαλα καθημερινά και έχετε ενσωματώσει αμέσως στην διατροφή σας μια πλούσια πηγή βιταμίνης Ε, μαγνησίου, πρωτείνης, φυτικών ινών, κάλιου, ασβεστίου, φώσφορου, σιδήρου και πολυακόρεστων λιπαρών. Επίσης, τα αμύγδαλα μειώνουν αρκετά την όρεξη.

Πιπεριές τσίλι
Αδιαμφισβήτητα μια «καυτερή» επιλογή για λίγους, αλλά σκεφτείτε ότι οτιδήποτε «καίει» από φυσικού, ενισχύει την δράση του μεταβολισμού μας. Επομένως, υπολογίστε περίπου 15 τοις εκατό αύξηση στις «καμένες» θερμίδες, ακόμα και δύο ώρες μετά την κατανάλωση πιπεριών τσίλι (σε σάλτσα ή και σκέτες).

Ζυμαρικά ολικής άλεσης
Διαφέρουν ελάχιστα σε γεύση σε σχέση με τα κανονικά ζυμαρικά και είναι πλουσιότερα σε θρεπτικά συστατικά. Οι φυτικές ίνες που περιέχουν μας «γεμίζουν», ενώ ο χαμηλότερος γλυκαιμικός τους δείκτης συνεισφέρει στην αργή απελευθέρωση ενέργειας. Αποτελούν ιδανική επιλογή για άτομα που αθλούνται, αφού συνδυάζουν υψηλά ποσοστά πρωτεΐνης και «καλούς» υδατάνθρακες για άμεση ενέργεια.

Κουρκουμάς
Πιθανότατα να ακούτε για πρώτη φορά το συγκεκριμένο μπαχαρικό, το οποίο κατάγεται από την Ινδία. Η κουρκουμίνη που περιέχει διεγείρει την χολή, διευκολύνοντας το άδειασμα της χοληδόχου κύστης, μειώνει την έκκριση τον οξέων στο στομάχι και το προστατεύει από το έλκος. Έχει επίσης αντιοξειδωτικές ιδιότητες, ενώ λόγω τις ικανότητάς του να μειώνει τις φλεγμονές, βοηθά στην ανακούφιση των συμπτωμάτων της οστεοαρθρίτιδας.

Μετοχικο Ταμείο

Τα προβλήματα του Μετοχικού Ταμείου Στρατού και στα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την εξυγίανση και ανάκαμψη του, αναφέρθηκε ο πρόεδρος του ΔΣ του Ταμείου Υποστράτηγος ε.α. Χαράλαμπος Σωτηρόπουλος, σε δηλώσεις του προς το ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Η "ασθένεια" του Μετοχικού Ταμείου Στρατού, αναφέρει, ξεκινά από το 1986, όταν κάποιοι απέκρυπταν ληξιαρχικές πράξεις θανάτου δικαιούχων και εισέπρατταν τα μερίσματα. Για την εξέλιξη του θέματος, ο κ. Σωτηρόπουλος δήλωσε άγνοια.

Συνεχίζοντας υπενθυμίζει ότι: 

Το 1990 η τότε κυβέρνηση ενισχύει το ΜΤΣ με 5 δισεκατομμύρια δραχμές, από τα οποία εισπράχθηκαν τα 3,5 δισ. δρχ και το Ταμείο διεκδικεί μέχρι σήμερα το ποσό του 1,5 δισ. δρχ, δηλ. 4,5 εκατομμύρια ευρώ.

Τη δεκαετία 1990-2000 πωλήθηκαν πολλά κτίρια, χωρίς ωστόσο να λύσουν τα προβλήματα, τα οποία είχαν επικαλεστεί τότε, για να προχωρήσουν στην πώληση των κτιρίων.

Ο ίδιος χαρακτήρισε επωφελή τη μακροχρόνια μίσθωση του Μεγάρου του Μετοχικού Ταμείου Στρατου στην κοινοπραξία Τράπεζα Πειραιώς - Καρούζος. Η ίδια κοινοπραξία είχε δώσει χρήματα και για τη συντήρηση του εγκαταλειμμένου κτιρίου και άλλα 30 δισ. δραχμες. Μέρος του ποσού αυτού διατέθηκε για αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων τραπεζών. 

Στις αρχές του 2004 το ΜΤΣ πουλά μετοχές της Γενικής Τράπεζας, στην οποία ήταν στρατηγικός επενδυτής, και εισπράττει 36 εκατομμύρια ευρώ, χρήματα τα οποία χρησιμοποιήθηκαν, για να αυξηθεί σταδιακά έως το 2006 το μέρισμα προς τους δικαιούχους, με αποτέλεσμα το 2004 το Ταμείο να κλείσει με ελλειμματικό ισολογισμό.

Το 2006 το ΜΤΣ, μέσω δανείου που συνομολογήθηκε με τη Eurobank, συμμετέχει στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Γενικής Τράπεζας.

Το 2008 η προικοδότηση που χορηγούσε το ταμείο αρχίζει να πηγαίνει για την κάλυψη του ελλείμματος ενώ το 2009 το Ταμείο σταματά να αποδίδει τις κρατήσεις προς τα δικαιούχα- συγγενή ταμεία, όπως το ΕΚΟΕΜΣ.

Από την πλευρά του το υπουργείο Οικονομικών αρχίζει από τα μέσα του 2009 να δανείζει το Ταμείο για να πληρώνει τα βοηθήματα. 

Τον Ιούλιο του 2010 ο δανεισμός του Ταμείου ανέρχεται σε 170 εκατομμύρια ευρώ, με αποτέλεσμα το Υπουργείο Οικονομικών να διαμηνύει προς το ΜΤΣ ότι θα αρχίσει να παρακρατεί τα έσοδα του που απορρέουν από τις κρατήσεις των εν ενεργεία αξιωματικών και υπαξιωματικών προς το ΜΤΣ και τους κοινωνικούς πόρους. Έτσι την 1η Οκτωβρίου 2010 το Υπουργείο δεσμεύει 45 εκατομμύρια ευρώ, μειώνοντας το έλλειμμα στα 117 εκατομμύρια ευρώ περίπου.

Για να σταματήσει η καθοδική πορεία του Ταμείου και να προχωρήσει σε εξυγίανση και ανάπτυξη, ο πρόεδρος του ΔΣ κ. Σωτηρόπουλος προτείνει σειρά μέτρων, για τα οποία, όπως είπε, είναι ενήμερη η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας

Μεταξύ αυτών προτείνει:

-Περικοπή του μερίσματος προς τους μερισματούχους κατά 15% το 2011 και ανάλογα με την πορεία των οικονομικών του Ταμείου κατά 10% το 2012 (συνολικά 25%).

-Αύξηση κατά 1% των κρατήσεων υπέρ του ΜΤΣ για τους εν ενεργεία στρατιωτικούς και αστυνομικούς,

-Κατάργηση του επιδόματος θανάτου (15 μερίσματα που κυμαίνονται από τρεις έως τέσσερις χιλιάδες ευρώ που λαμβάνει η οικογένεια του θανόντος δικαιούχου).

-Την εναρμόνιση του μερίσματος προς τους δικαιούχους θανόντος στο 70%, σύμφωνα με το συνταξιοδοτικό νόμο και κατά περίπτωση,

-Τη θέσπιση παραβόλου, π.χ. 5 ευρώ, υπέρ ΜΤΣ για έγγραφα που εκδίδει η αστυνομία, όπως διαβατήριο, άδεια κυνηγιού, άδεια παραμονής αλλοδαπού, κλπ,

-Τη θέσπιση, π.χ. του 53ου έτους, ως ηλικιακού ορίου για την έναρξη της καταβολής του μερίσματος στους δικαιούχους, ώστε με δεδομένο ότι ο στρατιωτικός και ο αστυνομικός αποστρατεύονται σε μία ηλικία 50 έως 51 ετών, μέχρι τότε να "πριμοδοτούν" το ταμείο με ένα ποσό των 3000 ευρώ ετησίως (για τους ανώτατους βαθμούς) είτε με εφάπαξ καταβολή και ανάλογη έκπτωση είτε σε ισόποσες δόσεις, είτε μετά τη συμπλήρωση του 53ου έτους, όπότε θα αρχίσει η καταβολή του, με ανάλογες κρατήσεις. 

- Διακανονισμό του χρέους σε βάθος 20ετίας,

Τέλος ο πρόεδρος του ΔΣ δηλώνει ότι το Μετοχικό Ταμείο Στρατού διεκδικεί από το υπουργείο Οικονομικών την ενίσχυση των 4,5 εκατομμυρίων ευρώ που δεν έχει δοθεί από το 1990, 8 εκατομμύρια ευρώ για το φόρο με τον οποίο φορολογήθηκε το μίσθωμα του Μεγάρου, αν και σύμφωνα με τον πρόεδρο του Ταμείου, τυγχάνει απαλλαγής διότι είναι διατηρητέο και 3 έως 4 εκατομμύρια ευρώ ως επιχορήγηση του κράτους καθώς από το 2003 έχει ενταχθεί στο ταμείο μικρός αριθμός ατόμων της εθνικής αντίστασης.

Το Ταμείο δεν θα αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, μετά την εκπόνηση του προγράμματος εξυγίανσης, αρκεί οι εκάστοτε ιθύνοντες του να ξέρουν και να ανησυχούν για την προοπτική του, αναφέρει χαρακτηριστικά, ο πρόεδρος του ΔΣ του ΜΤΣ.

Η Ελλάδα ως αποδιοπομπαίος τράγος

Sunday, April 18, 2010

"Η Ελλάδα ως ‘αποδιοπομπαίος τράγος’. Έρχεται παγκόσμια ύφεση και πόλεμος! Θα γονατίσει ο κόσμος και θα επιβάλλουν την Παγκόσμια Κυβέρνηση"

O διεθνής αμερικάνος αναλυτής Bob Chapman, μέσα από την συνέντευξή του στην ελληνικής καταγωγής δημοσιογράφο Helen Skopis, (για το ‘Athens International Radio 104.4 FM’) μιλώντας για την κατάσταση σχετικά με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα λέει φοβερά πράγματα!

Είχε προβλέψει προ 10ετιας ότι η Ελλάδα θα ήταν από τις πρώτες χώρες που θα έφευγε από την Ευρωζώνη! Αναφέρεται στις παρανομίες της Goldman Sachs και χαρακτηρίζει την χώρα μας ότι γίνεται ο ‘αποδιοπομπαίος τράγος’. Η Ελλάδα είναι μόνο μία από τις 19 χώρες που έχουν σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Μιλάει για παγκόσμια οικονομική ύφεση που θα γονατίσει όλον το κόσμο, για επερχόμενο πόλεμο, πιθανότατα παγκόσμιο (!) και τελικά την επιβολή της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ από την ελίτ.

Ο Τσάπμαν δεν είναι κανένα τυχαίο πρόσωπο. Είναι ένας πασίγνωστος πολιτικο-οικονομικός αναλυτής.

Μεταφέρω από το ιστολόγιο http://bobchapman.blogspot.com/

Ο κ. Chapman, επίσης γνωστός ως ‘The International Forecaster’ (είναι ο τίτλος της ιστοσελίδας του), είναι 74 ετών. Γεννήθηκε στην Βοστώνη των ΗΠΑ και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Northeastern διαχείριση επιχειρήσεων. Υπηρέτησε τρία χρόνια στον Αμερικάνικο Στρατό στον τομέα της Αντικατασκοπίας, κυρίως στην Ευρώπη. Μιλά γερμανικά και γαλλικά και είναι εξοικειωμένος στα ισπανικά. Έζησε στην Ευρώπη για έξι χρόνια, τρία χρόνια στην Αφρική, ένα χρόνο στον Καναδά και ένα χρόνο στις Μπαχάμες.

Ο Chapman έγινε χρηματιστής το 1960 και αποσύρθηκε το 1988. Τα 18 από αυτά τα χρόνια είχε δική του χρηματιστηριακή εταιρεία. Ήταν, ίσως, ο μεγαλύτερος χρηματιστής σε χρυσό και ασήμι, στον κόσμο κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου. Όταν αποσύρθηκε είχε πάνω από 6.000 πελάτες.

Ξεκινώντας το 1967, ο Chapman άρχισε να γράφει άρθρα σχετικά με τις επιχειρήσεις, τη χρηματοδότηση, την οικονομία και την πολιτική, τα οποία έχουν τυπωθεί και ανατυπωθεί, όλα αυτά τα χρόνια, σε πάνω από 200 δημοσιεύσεις. Σήμερα είναι ιδιοκτήτης και εκδότης του ‘The International Forecaster’ (‘Διεθνής Προβλέπων’), όπου συλλέγονται πληροφορίες για τις επιχειρήσεις, τη χρηματοδότηση, την οικονομία και τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα σε όλο τον κόσμο, με 10.000 επενδυτές και χρηματιστές μηνιαία, ενώ μέρη από τις δημοσιεύσεις του διαβάζονται από 60 διαφορετικούς δικτυακούς τόπους εβδομαδιαίως, παρουσιάζοντας τις ιδέες του σε πάνω από 10 εκατομμύρια επενδυτές την εβδομάδα.

Δείτε το αποκαλυπτικό βίντεο.

Οι ελληνικοί υπότιτλοι είναι από την http://www.youtube.com/user/vasoula2908.

Παρακάτω όλη η συζήτηση:

HS: Ο ιδιοκτήτης και αρχισυντάκτης του ‘International Forecaster’ Μπομπ Τσάπμαν, πρόβλεψε προ 10ετιας ότι η Ελλάδα θα ήταν από τις πρώτες χώρες που θα έφευγε από την Ευρωζώνη. Τι τον έκανε να το πιστεύει τότε; Του μίλησα για να το μάθω.

BC: Ήξερα ότι δεν είχαν τις προϋποθέσεις να μπουν στην Ευρωζώνη και "μαγείρευαν" τα βιβλία τους. Η Ιταλία έκανε τα ίδια. Η Γερμανία κι η Ολλανδία έκαναν τα στραβά μάτια και τους επέτρεψαν να μπουν με βάση το ότι ήθελαν να έχουν επιτυχία και ήθελαν να συνεργαστούν με την Ελλάδα σε μια περιορισμένη περιοχή 14 μελών.

HS: Πολλοί θεωρούν ότι το πρόβλημα είναι ελληνικό κι ότι η Ελλάδα πρέπει να το αντιμετωπίσει μόνη της. Εσείς τι πιστεύετε; Είναι μόνο ελληνικό το πρόβλημα;

BC: Όχι βέβαια. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έπρεπε να'χε δημιουργηθεί εξ αρχής η Ευρωζώνη. Η Ελλάδα και η Ιταλία δεν έπρεπε να συμπεριληφθούν. Η Ελλάδα είναι μόνο μία από τις 19 χώρες που έχουν σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Συμπεριλαμβάνονται και οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία.

HS: Γιατί δεν έπρεπε να είχε δημιουργηθεί η Ευρωζώνη εξ αρχής;

BC: Γιατί νομίζω ότι η Γερμανία ήταν πολύ ισχυρή για να έχει αυτά τα πιο αδύναμα μέλη. Απαρτίζουν σχεδόν το 40-45% του συνολικού ΑΕΠ στην περιοχή κι αν συμπεριληφθεί και η Γαλλία, πιάνουμε τα 70%. Οπότε, όλοι οι άλλοι είναι στην ουσία ελλειμματικοί παίχτες. Εξ άλλου, δημιουργήθηκε πολύ γρήγορα και σύμφωνα με τους κανόνες στη συνθήκη του Μάαστριχτ έπρεπε να κρατήσουν το χρέος στο 3% του ΑΕΠ. Σχεδόν ποτέ δεν έγινε αυτό. Δεν θα βρεθεί κανένας...Δεν υπάρχει κανένας έλεγχος στα τεκταινόμενα της Ευρωζώνης.

HS: Η ΕΕ ανακοίνωσε ένα συντονισμένο σχέδιο βοήθειας για την Ελλάδα. Μιλάνε για 20 με 25 δις Ευρώ για την περίπτωση που θα τα χρειαστεί η Ελλάδα. Θεωρείτε ότι αυτό θα βοηθήσει να μειωθούν οι ανησυχίες των αγορών για το ελληνικό χρέος;

BC: Οπωσδήποτε. Αλλά δε θα λύσει το πρόβλημα μακροπρόθεσμα, διότι η Ελλάδα δεν είναι η μόνη. Δείτε τη Λετονία, τη Λιθουανία, την Εσθνονία, τη Ρουμανία, την Ουγγαρία, την Πολωνία, τη Δανία και τις PIIGS δηλαδή, τις Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία. Όλες έχουν πρόβλημα και απλά κερδίζουν χρόνο. Πιστεύω ότι αργότερα αυτό το χρόνο θα γίνει μεγάλη σύσκεψη, όπως τις συσκέψεις Σμισθόνιαν στις αρχές της δεκαετίας του '70 και θα μαζευτούν, θα υποτιμήσουν τα νομίσματα και θα....(γυρίσουν το νόμισμά τους ? ) Νομίζω ότι εκεί οδηγούν όλα αυτά.

HS: Τι προβλέπετε για την Ελλάδα βραχυπρόθεσμα;

BC: Νομίζω ότι βραχυπρόθεσμα μπορούν να τα συμμαζέψουν. Όπως έγραψα στην αυριανή έκδοση του International Forecaster, Ο Ελληνικός λαός δεν πρέπει να βγει στους δρόμους για να διαφυλάξει την εργασία του. Οι διαδηλώσεις και η βία δεν βοηθούν. Οι περικοπές στο 30% του Δημοσίου είναι σημαντικές. Έχει ξεφύγει ο έλεγχος, όπως και σε άλλες χώρες. Πρέπει να τακτοποιήσουν τα του οίκου τους και αυτό πρέπει να γίνει τώρα.

HS: Και η Ευρώπη; Έχει μέλλον;

BC: Σε εξατομικευμένο επίπεδο έχει, αλλά το μεγαλύτερο λάθος που έγινε στην Ευρωζώνη ήταν το "ένα επιτόκιο για όλους". Αυτό ήταν πλήρης παραλογισμός. Δεν μπορεί να λειτουργήσει έτσι. Το έγραψα πριν από χρόνια, όταν άρχισαν να το κάνουν. Αυτό δημιούργησε τα προβλήματα στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Ξανοίχτηκαν πολύ με την οικοδομή και προέκυψε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα γιατί τους προέκυψαν χαμηλά επιτόκια που δεν είναι φυσιολογικό γι’αυτές τις χώρες. Γι'αυτό θεωρώ ότι στο τέλος, το Ευρώ θα "σπάσει".

HS: Θεωρείτε ότι η Ελλάδα πρέπει να γυρίσει στο νόμισμά της;

BC: Δε θα χρειαστεί, γιατί στο τέλος πιστεύω πως όλοι θα επανακάμψουν. Αν ήμουν ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, θα δήλωνα πτώχευση. Και τα άτομα στην Ελλάδα, και η Goldman Sachs που ενεπλάκησαν σε παράνομες ενέργειες θα πρέπει να διωχθούν ποινικά γι’ αυτά που έκαναν.

HS: Αυτό θα χρειαζόταν πολιτική βούληση από την Κυβέρνησή μας.

BC: Πολύ σωστά το λέτε. Κάθε κυβέρνηση αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα με τον τρόπο της. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ο παράγων επίσπευσης, που είναι η Goldman Sachs. Αυτοί τους είπαν πως θα τους δείξουν πώς να κάνουν τα βιβλία τους να φανούν εντάξει ενώ δεν ήταν, κι έτσι θα έμπαιναν στην Ευρωζώνη και θα συνέχιζαν. Έδωσαν ψευδή στοιχεία.

HS: Όμως ο μέσος πολίτης, καλείται να πληρώσει αυτά τα χρέη. Τι να κάνουν;

BC: Κάτω από αυτές τις συνθήκες και με το μηχανισμό που κανόνισε η ΕΕ θα πρέπει να πληρώσουν τα σπασμένα. Δεν έχουν επιλογή. Τα ίδια έπαθαν και οι Αμερικανοί πολίτες. Έχουμε την κλοπή του ιδιωτικού Federal Reserve που φορτώνουν στον Αμερικανό φορολογούμενο 23,7 τρις δολάρια! Η Ελλάδα έχει πρόβλημα με 400 δις μόνο; Νομίζω πως μπορούν να τα διευθετήσουν. Θα πρέπει να τα ξεπληρώσουν. Τα πράγματα δείχνουν ζοφερά αλλά δεν είστε οι μόνοι, είναι άλλες 50 χώρες που έκαναν το ίδιο πράγμα. Η Ελλάδα χρησιμοποιείται σαν αποδιοπομπαίος τράγος. Το δημόσιο χρέος είναι περίπου το ίδιο στις ΗΠΑ. Νομίζω ότι θα καταλήξουμε σε υποτίμηση, με τις συσκέψεις που σας περιέγραψα. Όλοι θα επανακάμψουν στο νόμισμά τους και θα κάνουν αμέσως υποτίμηση. Αυτό θα γίνει, αλλά θα ακολουθηθεί από μια ύφεση που θα διαρκέσει πολύ και μάλλον, αν διαβάζετε ιστορία, θα δείτε ότι θα γίνει κι άλλος πόλεμος για να αποσπάσει την προσοχή των λαών.

HS: Σε ποια χρονική στιγμή προβλέπετε να γίνει αυτό, κ. Τσάπμαν;

BC: Μέσα στα επόμενα 2 χρόνια.

HS: Όταν λέτε πόλεμο, μιλάτε για παγκόσμιο πόλεμο;

BC: Κατά πάσα πιθανότητα, ναι.

HS: Πόσο θα διαρκέσει;

BC: Το πιο ελκυστικό θύμα, λόγω της προπαγάνδας που γίνεται, είναι το Ιράν φυσικά. Αν εμπλακεί το Ιράν σε πόλεμο με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ σίγουρα θα εμπλακούν η Ρωσία και η Κίνα. Και θα γίνει χαμός.

HS: Ποιοι είναι οι λόγοι πίσω από όλα αυτά; Γιατί γίνεται αυτό ανά τον κόσμο;

BC: Κατ’αρχήν σχηματίστηκε Η ΕΕ, και μετά η Ευρωζώνη, με πρόθεση να διευρυνθεί σ’όλη την ΕΕ. Πρόσφατα, η ΕΕ πέρασε αυθαίρετα ένα Σύνταγμα που κανείς δεν ήθελε. Είναι μια προσπάθεια σχηματισμού ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. Ο λόγος που γίνονται αυτά και χρησιμοποιείται η Ελλάδα σαν αποδιοπομπαίος τράγος, ή εξιλαστήριο θύμα των κρατικών χρεών είναι όπως είπα και νωρίτερα, για να γίνει η σύσκεψη όπου όλοι θα κάνουν υποτίμηση και θα επανακάμψουν στο νόμισμά τους. Όταν γίνει αυτό, θα προκύψει ύφεση από την υποτίμηση. Όταν γίνει αυτό, ο κόσμος σ’όλο τον πλανήτη θα γονατίσει. Και τότε ο στόχος των διεθνιστών, είναι να γίνει μια παγκόσμια κυβέρνηση. Αυτό επιδιώκουν, γι’αυτό τα βιώνουμε αυτά. Δεν είναι βλάκες. Αυτό δεν έγινε τυχαία. Αυτά τα πράγματα προσχεδιάζονται πολλά χρόνια πριν γίνουν.

HS: Μιλάτε για έλεγχο...

BC: Για τον απόλυτο και ολοκληρωτικό έλεγχο. Το χρήμα είναι δευτερεύον.

HS: Πώς μπορεί να αντισταθεί ο κόσμος;

BC: Να ενημερώνεται γι’αυτά τα άτομα και γιατί κάνουν ό,τι κάνουν στα κέντρα εξουσίας πίσω από τις κυβερνήσεις. Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι μέλος της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Θέλουν ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ. Ρωτήστε τον. Θα σας το πει.

Το Νούμερο Ένα

Άρχισε να απλώνει ο ήλιος το φως του, χώρισε για ακόμη μια φορά τη Γη από τον Ουρανό… τους αιώνιους εραστές. Τους αφήνει μόνους το βράδυ και αυτοί σμίγουν στο ολονύκτιο ερωτικό παιγνίδι μέχρι αυτός να εμφανιστεί, λαμπερός, απειλητικός, κουρασμένος από τη μοίρα του να δίνει το γύρο της γης και να βλέπει τα δεινά των θνητών.

Έτσι και αυτό το πρωί ξεπρόβαλε σε τούτο το μικρό τον τόπο, αργά στην αρχή, να μη σκιάξει τους ανθρώπους. Γνωρίζει πόσο αδύναμοι είναι. Άδραξε με τις πρώτες ηλιαχτίδες του τους δυο πρώτους λοφίσκους που ξεπρόβαλαν μπροστά του, έδωσε ένα σάλτο και βρέθηκε να χάσκει ανάμεσα σε Πενταδάχτυλο και Τρόοδος. Γύρισε ο γερο-Καραβανάς το κεφάλι του κατά την ανατολή και μουρμούρισε:

-Πάλι θα μας κάψει σήμερα.

Εδώ και δύο μέρες δεν έκλεισε μάτι. Σαράντα ψυχές έχει χρεωθεί ο γερο-Καραβανάς. Έτσι τον αποκαλούσαν οι στρατιώτες του, κρυφά. Αυτός το ήξερε βέβαια και το διασκέδαζε, αλλά πάντα έκανε ότι θύμωνε όταν έπιανε κάποιον να τον αποκαλεί έτσι. Οι στρατιώτες του δεν τον είχαν δει ποτέ να γελά, έστω και να χαμογελάει. Πάντα σοβαρός, αυστηρός, που σε συνδυασμό με το μπόι και τη λεβέντικη μουστάκα του δεν άφηνε περιθώρια για αμφισβήτηση αλλά ούτε και παρατυπία.

Θα ΄ταν δε θα ΄ταν τριάντα-πέντε ετών ο γερο-Καραβανάς. Η όψη του όμως και το ηλιοκαμένο, στοχαστικό του πρόσωπο έδειχναν έναν άντρα ψημένο και κάπως πρόωρα γερασμένο. Το βλέμμα του σβέλτο, αετίσιο, δεν άφηνε τίποτα να περάσει από μπροστά του έτσι απαρατήρητο και ας έκανε ότι δεν έβλεπε παρά μόνο μπροστά του.

Δέκα-πέντε χρόνια υπηρεσίας στην πατρίδα, δεν έδωσε το δικαίωμα να τον πιάσει στο στόμα του κανένας. Πάντα ακέραιος και καλός γνώστης της δουλειάς του. Καταγόταν από ένα μικρό χωριό της Ελλάδας που ίσως και να ανήκει πια σε αυτά τα ακατοίκητα, τα άσημα χωριουδάκια που όμως έβγαλαν ανθρώπους με τόσο μεγάλη καρδιά, πρέσβεις ιδανικών και ανιδιοτέλειας.

Άρχισαν και οι στρατιώτες να ξυπνάνε ένας-ένας. Αν έβλεπε κανείς με πόση στοργή, με πόση πικρία τους σκουντούσε για να ξυπνήσουν. Τους ακουμπούσε στοργικά στον ώμο, σα να χάιδευε μωρά και ας είχε να κάνει με ολόκληρους άντρες. Το σκοτάδι όμως, που απλωνόταν ακόμα μέσα στα ορύγματα τον κάλυπτε καλά, έτσι κανείς δεν είδε την έκφραση των ματιών του. Ήρθαν και οι πρώτοι προκεχωρημένοι σκοποί της νύκτας. Νυσταγμένοι και φοβισμένοι από την αναμονή του εχθρού. Τα μάτια τους κόκκινα από την ολονύκτια προσπάθεια να δουν στο σκοτάδι, αλλά και από την αγωνία να τελειώσει η σκοπιά τους χωρίς κανένα περιστατικό. Ήταν θα έλεγε κανείς σχεδόν χαρούμενοι την ώρα που αναφέρανε στους διμοιρίτες τους ότι όλα ήταν ήσυχα και σχεδόν ευτυχισμένοι όταν εντάχθηκαν με τους συναδέλφους τους πίσω στις ομάδες τους. Αυτό φαντάζει στα μάτια κάπως αλλόκοτο, αλλά είναι η ανθρώπινη αλήθεια. Ο άνθρωπος στη δύσκολη ώρα ανακαλεί τη φύση του και τείνει να ενταχθεί στο δικό του είδος, εκεί όπου νιώθει σιγουριά και τη ψευδαίσθηση της ασφάλειας της μάζας. Το έβλεπε αυτό ο Λοχαγός και το είχε πια συνηθίσει τόσα χρόνια στο στράτευμα. Ήξερε όμως πως η μοίρα του ηγήτορα τον όριζε να μην εντάσσεται ποτέ σ΄αυτή τη μάζα, γιατί ο ίδιος αυτός ηγήτορας πρέπει να οδηγήσει αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή ή στο θάνατο.

Μια απέραντη γαλήνη απλωνόταν στον κάμπο. Μύριζε η υγραμένη αποκαλάμη και έκανε το Λοχαγό να πάρει μια-δυο γεμάτες αναπνοές. Θυμήθηκε όταν πρωτοήρθε στη Κύπρο πόση εντύπωση του είχε κάνει αυτή η μυρωδιά. Στο χωριουδάκι του, απ΄ όπου καταγόταν, δεν είχε μυρίσει ποτέ του τέτοια μυρωδιά που γαληνεύει την ψυχή και το μυαλό του ανθρώπου.

Αυτή η ησυχία όμως δεν ξεγελούσε τον έμπειρο Λοχαγό. Γνώριζε πολύ καλά τι σήμαινε αυτό. Ήξερε ότι μετά από τη γαλήνη έρχεται η καταιγίδα. Πάνω σε αυτή τη σκέψη ένας μορφασμός οργής αυλάκωσε το τραχύ του πρόσωπο.

Οι στρατιώτες άρχισαν κιόλας να ξεχνούν πού βρίσκονται. Πείραζαν ο ένας τον άλλο, αστειεύονταν λες και δε συνέβαινε τίποτα. Έκανε να θυμώσει ο γερο-Καραβανάς… εδώ την είχε την κατσάδα. Οι στρατιώτες του, όταν τον έβλεπαν θυμωμένο, χάνονταν από μπροστά του, γινόταν θηρίο ανήμερο και μέσα στο θυμό του φάνταζε ακόμα πιο τραχύς και θεόρατος. Μετάνιωσε όμως. Θυμήθηκε αυτός στη δική τους ηλικία πώς ήταν. Μερικοί από τους φαντάρους του δεν ήταν ούτε καν δεκαεννέα χρονών. Άντρες στο κορμί και στο μπόι, μα παιδιά στο μυαλό και στους τρόπους.

Προσπάθησε να ακούσει τι λέγανε, έτσι… να ξεχάσει για λίγο και να βγάλει έστω και λίγο από τη μνήμη του αλλά και τη φαντασία του τη φρικτή μορφή του πολέμου και της δυστυχίας που πρόκειται να τον διαδεχθεί. Τι ειρωνικό αλήθεια. Σε όλη της την ιστορία η ανθρωπότητα κάνει πολέμους και πάντα τροπαιοφόρος νικητής στέκεται η δυστυχία, ακόμα και στους νικητές.

Άκουσε το Νικολή, το πειραχτήρι του λόχου, να αστειεύεται με το Γιώργη. Ο Γιώργης παντρεύτηκε πριν από ένα μήνα και φυσικά ο Νικολής δεν άφησε την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη:

-Ρε Γιώργη, κανεί σε το τετράδιο να γράψεις γράμμα της γεναίκας σου, οξά να φκεις αναφοράν να αιτηθείς τζαι άλλον.*

Γέλασαν με αυτό οι υπόλοιποι στρατιώτες. Ακόμα και αυτοί που βρέθηκαν κάπως μακριά και δεν άκουσαν το πείραγμα του συναδέλφου τους, άφησαν αδύναμα τον εαυτό τους να συνεπαρθεί από το γέλιο των υπολοίπων.

Ο Γιώργης ήταν ο μορφωμένος του Λόχου. Ο “γραμματιζούμενος” όπως τον φώναζαν. Ήταν τελειωμένος καθηγητής φιλολογίας. Ο γερο-Καραβανάς του είχε ιδιαίτερη αδυναμία από τον καιρό της θητείας του. Κάθε Σάββατο τον έβγαζε να κάνει την καθιερωμένη ομιλία και διδακτική. Του άρεσε ο τρόπος με τον οποίο ο Γιώργης ξετύλιγε τις λέξεις. Σαν να μη βγαίνανε από το στόμα του, αλλά από την ψυχή του. Ο γερο-Καραβανάς θαύμαζε τέτοιους ανθρώπους, γιατί ο ίδιος δεν μπορούσε να συνδυάσει δύο συνεχόμενες προτάσεις. Τα λόγια του ήταν κοφτά, στερούμενα από ωραιότητες και επίθετα. Πολλές φορές οι απαντήσεις του ήταν απότομες και μονολεκτικές. Οι φαντάροι όμως έμαθαν να τον ψυχολογούν και τις περισσότερες φορές ήξεραν την απάντηση πριν αυτός μιλήσει.

Ο Νικολής τώρα, αφού δεν πήρε καμιά “σοβαρής μορφής” απάντηση από το Γιώργη, στρέφεται τώρα προς τον Αγαθοκλή:

-Εν μου λαλείς ρε Αγαθοκλή, η τελευταία καταμέτρηση πληθυσμού με πόσα κοπελλούθκια σε ήβρεν;*

Πάλι απλώθηκε το γέλιο. Ομοιόμορφο και αρμονικό σαν να διευθυνόταν από τον καλύτερο μαέστρο. Ο Αγαθοκλής τον κοίταξε καλοκάγαθα και του χαμογέλασε αδελφικά. Το παιδί αυτό είχε το παρατσούκλι “Ρώσος”, ίσως λόγω του κοκκινωπού μαλλιού του και του όγκου του έμοιαζε με Ρώσο. Έτσι του κόλλησαν το παρατσούκλι. Αυτός είχε έξι παιδιά και ήταν μόνο τριάντα χρόνων. Πάνω σ΄αυτό πιάστηκε ο Νικολής να κάνει το πείραγμά του.

Του άρεσε του Λοχαγού το πείραγμα του Νικολή. Θυμήθηκε και τα δικά του παιδιά. Μένανε με τη μητέρα τους στη Λεμεσό μετά τη μετάθεσή του στη Κύπρο. Είχε ένα γιο και μια κόρη. Δεν τα χάρηκε, δεν τα χόρτασε ποτέ, αφού δεν τα έβλεπε παρά μόνο μια-δυο φορές τη βδομάδα.

Έβλεπε κι ο ήλιος τα καμώματα τούτα των θνητών. Του άρεσαν οι άνθρωποι τούτου εδώ του τόπου. Εκατοντάδες χρόνια τους βλέπει τώρα να μένουν εδώ, να δημιουργούν, να αγωνίζονται και να επιβιώνουν. Τους ακούει να μιλούνε πάντα την ίδια γλώσσα, ποτές δεν αλλάζει. Είναι πια σίγουρος πως αυτή η γλώσσα θα σβήσει μαζί του, αθάνατη μα μιλημένη από θνητούς. Θυμάται παλιά ο ήλιος όταν ήτανε και αυτός θεός και του πρόσφεραν θυσίες οι θνητοί για να τον εξευμενίσουν. Πιστοί ήτανε τότε οι κάτοικοι αυτού του τόπου. Πιστοί και τώρα στον αληθινό Θεό και δεν καταλαβαίνει κανείς, μα την αλήθεια, γιατί τους ταλαιπωρεί μ΄όλα αυτά τα δεινά.

Ακόμα και στα χαρακώματα βρήκαν το κουράγιο αυτά τα παιδιά να υμνήσουν τα αγαθά της ειρήνης: το γέλιο, τη χαρά και την ανεμελιά. Κατάφεραν να αποδιώξουν από το μυαλό τους τις φρικτές εικόνες που έπλασαν με τη φαντασία τους. Κανείς απ’΄αυτά τα παιδιά δεν είδε ποτέ τον πόλεμο. Μόνο ο γερο-Καραβανάς τον είχε ζήσει από κοντά. Ποτέ δεν επιχείρησε να περιγράψει τον πόλεμο – πώς περιγράφεις άλλωστε το δημιούργημα του διαβόλου; Πώς περιγράφει κανείς την κόλαση; Παιδί, είχε στο μυαλό του τον πόλεμο σαν μια αιώνια παρέλαση και ένα τόμο από ανδραγαθήματα των Ελλήνων. Τα βιβλία της ιστορίας ποτέ δεν του μίλησαν για σκοτωμούς, αίμα, χαμούς… Το τίμημα του πολέμου. Σαν Έλληνας αξιωματικός αισθανόταν περήφανος που υπηρετούσε την πατρίδα του, αλλά ήλπιζε να μην τον χρειαστεί ποτέ.

Το φως είχε απλωθεί για καλά. Οι στρατιώτες πήραν τις θέσεις τους όπως την προηγούμενη μέρα, διατάχθηκαν από τους επικεφαλείς τους. Αν βρισκόταν κανείς κάπου σε κάποιο κοντινό ύψωμα και τους έβλεπε, σίγουρα θα του θύμιζε σκακιέρα, με πιόνια τους ίδιους τους ανθρώπους, να περιμένουν ένα χέρι να τους κινήσει. Να κινήσει τις τύχες τους, το μέλλον τους. Να τους οδηγήσει σε κάποια νικηφόρα κίνηση ή στο περιθώριο της σκακιέρας.

Τα γέλια και τα πειράγματα κόπασαν πια. Να 'τανε το γνέψιμο και η θωριά του Λοχαγού; Να ΄τανε το εξαιρετικό ένστικτο που αναπτύσσει ο κάθε άνθρωπος σε τέτοιες στιγμές; Άγνωστο… Το μόνο σίγουρο ήτανε ότι ήξεραν και περίμεναν. Εξ ορισμού η χειρότερη στιγμή του πολέμου είναι η ίδια η πράξη του, όμως η πραγματική φρίκη είναι η αναμονή του.

Από το μαρτύριο της αναμονής φρόντισαν να τους απαλλάξουν πολύ σύντομα οι Τούρκοι. Πρώτα τους έβαλαν με το πυροβολικό, έπειτα με τους όλμους. Τίποτα πια δε θύμιζε το ωραίο καλοκαιριάτικο πρωινό που έζησαν πριν από λίγες μόνο στιγμές. Τώρα πια δεν ήξεραν αν αυτό που ζούσαν ήταν ένας εφιάλτης ή το ξύπνημα από ένα ωραίο όνειρο. Κραυγές πόνου και θανάτου αντηχούσαν στ΄αυτιά τους και κάθε φορά που έσκαγε κάποια οβίδα κοντά τους έψαχναν το κορμί τους ότι ήταν σώοι και αβλαβείς. Αυτή η πύρινη βροχή κράτησε για αρκετή ώρα. Πόση; Κανείς δεν κατάλαβε… εκατό, διακόσια χρόνια… δεν είχε καμιά σημασία. Αλλά τώρα έμοιαζε περισσότερο με τη σιγή του Άδη.

Τώρα ο γερο-Καραβανάς ήξερε τι θ΄ακολουθούσε. Ζήτησε μια γρήγορη αναφορά από τους διμοιρίτες του. Αυτή η αναφορά αντηχεί και θα αντηχεί ακόμα στ΄αυτιά τους για όλη τους τη ζωή, σε όλους όσους επέζησαν από εκείνη τη μάχη:

“Πρώτη Διμοιρία αναφέρω τρεις νεκροί, οκτώ τραυματίες”

“Δεύτερη Διμοιρία αναφέρω…”

Οι περισσότεροι έκλεισαν τ΄αυτιά τους να μην ακούνε, άλλοι και τα μάτια να μη βλέπουν τους διαμελισμένους συντρόφους τους που στιγμές προηγουμένως κάπνιζαν πλάι-πλάι και έκαναν σχέδια για το τι θα κάνουν όταν τελειώσει αυτό το κακό.

Ο γερο-Καραβανάς έδωσε τις διαταγές του σταθερά, οργανωμένα, χωρίς να δείξει την παραμικρή λιποψυχία. Ο Γιώργης όμως ήξερε τι ένιωθε ο Λοχαγός του. Ήξερε ότι η ψυχή του σπάραζε και ότι θα έδινε την ίδια του τη ζωή για να ζούσαν αυτοί οι στρατιώτες τώρα μαζί τους. Έκανε να κοιτάξει το Λοχαγό του κατάματα… Δεν τόλμησε όμως, τον άφησε να περάσει αυτή την οδύνη μόνος. Ο Λοχαγός επέζησε του κανονιοβολισμού, πέθανε όμως ψυχικά οκτώ φορές, όσοι και οι άντρες που σκοτώθηκαν. Έπρεπε όμως να απομακρύνει τις μαύρες σκέψεις και να ανακαλέσει τον εαυτό του στο καθήκον. Σε κάποια στιγμή άκουσε μια φωνή από τα πλαϊνά να τον καλεί:

-Κύριε Λοχαγέ, επείγον μήνυμα από το Τάγμα μας.

Ήταν ο ασυρματιστής. Άρπαξε αμέσως τη μικροτηλεφωνική. Κανείς δεν άκουσε τι του είπε ο διοικητής. Όλοι όμως είδαν το πρόσωπό του να ζαρώνει, να παραμορφώνεται από θυμό. Η μικροτηλεφωνική άρχισε να τρίζει στη φούχτα του. Λίγα ακόμα δευτερόλεπτα και θα την έλιωνε. Ο ασυρματιστής άσπρισε από το φόβο του, σαν να έβλεπε το χειρότερο εφιάλτη της ζωής του, σαν να έφταιγε αυτός για το θυμό και τη δυστυχία του Λοχαγού του. Όλοι κατάλαβαν ότι κάτι συνέβαινε. Όλοι άρχισαν να ψυχανεμίζονται το αόρατο κακό που πλανιόταν στα αέρια κύματα. Οι διμοιρίτες πλησίασαν κοντά στο Λοχαγό, από συνήθεια μάλλον παρά από περιέργεια. Ολόκληρος ο Λόχος περίμενε το ξέσπασμα του Λοχαγού. Αυτός πέταξε ένα ξερό “Μάλιστα κύριε Διοικητά” και έκλεισε τον ασύρματο αργά, με χέρια βαριά, σχεδόν με ευλάβεια, λες και ήταν η τελευταία πράξη της ζωής του.

Κάθισε φανερά προβληματισμένος σε μια πέτρα και είπε στους Διμοιρίτες του να πράξουν το ίδιο. Τους κοίταζε στα μάτια έναν-έναν ξεχωριστά. Τους ήξερε απέξω και ανακατωτά. Ήξερε τι σκεφτόταν ο καθένας ανά πάσα στιγμή. Ποτέ δεν τους είδε σαν κατώτερούς του. Τους αποκαλούσε πάντα συνεργάτες του. “Κοινός ο σκοπός, έλεγε, ο εχθρός είναι απέναντι και όχι δίπλα μας”. Οι Διμοιρίτες πίστευαν σ΄αυτά που τους έλεγε και τον σέβονταν και τον ακολουθούσαν πιστά. Νεαροί όλοι τους. Τίποτα δεν γνώρισαν ακόμα από τον κόσμο…πόσο άδικο…τι ειρωνεία…και να πρέπει να ανδρωθούν σε λίγες ώρες, λίγες στιγμές.

Ο γερο-Καραβανάς διάβασε την ανησυχία τους και τον προβληματισμό τους. Ευχαριστήθηκε γι΄αυτό. Πίστευε πάντα ότι ο προβληματισμός και η ανησυχία είναι το πρώτο βήμα για να γίνει κάποιος σωστός αξιωματικός.

-Λοιπόν, λεβέντες, μας πούλησαν.

Πάγωσαν οι λοιποί αξιωματικοί με τα λόγια του Λοχαγού τους. Κανείς δεν τόλμησε να ζητήσει λεπτομέρειες. Άλλωστε είναι περιττές. Τι άλλο θα μπορούσε να περιγράφει καλύτερα την κατάσταση, απ΄αυτή την ωμή και πεζή φράση: “Μας πούλησαν”. Και συνεχίζει ο Λοχαγός:

-Μας δήλωσαν ότι δε θα ακολουθήσει ανεφοδιασμός πολεμοφοδίων, γιατί δεν υπάρχουν. Το Τάγμα έχει ήδη συμπτυχθεί τρία μίλια πίσω από μας. Αυτό έγινε την ώρα που εμείς βαλλόμασταν από το πυροβολικό των Τούρκων.

Αυτό ήταν λοιπόν. Θα έμεναν έρμαιο της μανίας των Τούρκων. Τα πυρομαχικά που είχαν ήταν ελάχιστα. Τους έφταναν, δεν τους έφταναν για μια μέρα μονάχα. Τι να έκαναν; Να φύγουν; Αυτό δεν πέρασε από το μυαλό κανενός. Το πρώτο πράγμα που διδάσκονται οι αξιωματικοί και τους γίνεται βίωμα είναι το πρόσταγμα: “Μένουμε στις θέσεις μας”. Ένα πρόσταγμα που το δίνει ο καθένας στον εαυτό του σε κάθε λεπτό του καθήκοντός του. Έπρεπε όμως να πάρουν μια γρήγορη απόφαση. Θα άντεχαν ίσως σήμερα, αλλά αύριο…χωρίς πυρομαχικά, δεν ήτανε δυνατό να αντισταθούν.

Αυτά περνούσαν από το μυαλό ολωνών, κοιτώντας ο ένας τον άλλο λες και περίμεναν ένα θαύμα, μια ιδέα, από κάπου να πιαστούν τελοσπάντων, να γλιτώσουν από την κατρακύλα. Σ΄όλο το διάστημα, ο γερο-Καραβανάς δεν έβγαλε τσιμουδιά. Ακούμπησε τα χέρια στα γόνατα και άκουγε τα σχόλια των αξιωματικών του.

-Λεβέντες, πάμε τώρα πίσω στους στρατιώτες, γιατί σε λίγο προβλέπω την επίθεση των Τούρκων. Και προσοχή, ε! Μην καταλάβουν τίποτα οι στρατιώτες και τους πιάσει ο πανικός.

Έτσι κι έγινε. Πήγαν πίσω στις θέσεις τους μαζί με τους στρατιώτες τους, που τρόμαξαν να τους καταλάβουν. Ήταν όλοι νωθροί, λες και πέρασαν από κάποια κοινή αρρώστια. Λες και είδαν τον ίδιο το Χάρο κατάφατσα. Πάλι αναμονή. Τώρα περίμεναν την επίθεση του πεζικού. Έτσι γινόταν πάντα. Μετά τον κανονιοβολισμό ακολουθεί το Πεζικό.

-Προσοχή, παιδιά. Σημαδέψτε καλά. Θα δείτε. Με τους πρώτους που θα κτυπήσουμε θα αποχωρίσουν. Έχετε εμπιστοσύνη σ΄αυτά που σας λέω. Έτσι πολεμάνε αυτοί.

Αυτό ήταν. Η κουβέντα που περίμεναν οι στρατιώτες από το Λοχαγό τους. Η εμψύχωση. Περίμεναν αυτό το κάτι από το γερο-Καραβανά εδώ και πολλή ώρα. Τώρα ήρθε η κουβέντα τους στ΄αυτιά τους, μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα και ήταν σίγουροι πως τα λόγια του δεν ήταν λόγια παρηγοριάς, αλλά λόγια γνώσης και καλής μελέτης του εχθρού με τον οποίο έχουν να κάνουν.

Φάνηκαν οι πρώτοι Τούρκοι να έρχονται επιφυλακτικά με κινήσεις μάχης. Με το που μπήκαν σε απόσταση βολής ο Λοχαγός έκλεισε το μάτι στον Τάκη. Ο Τάκης ήταν ο καλύτερος σκοπευτής σε ολόκληρο το Λόχο. Μπορούσε να κτυπήσει ακόμα και νόμισμα στα τριάντα μέτρα. Παίρνοντας το νόημα ο νεαρός, ακούμπησε το ντουφέκι στον ώμο και σημάδεψε. Γύρισε έπειτα και είδε το Λοχαγό του. Του έγνεψε με το κεφάλι και αυτός πυροβόλησε. Η σφαίρα του κτύπησε ένα Τούρκο και τον έριξε κατάχαμα. Το σύνθημα είχε δοθεί. Οι άλλοι μιμούμενοι τον Τάκη άρχισαν το πυρ.

Οι Τούρκοι σάστισαν, το κατάλαβε ο γερο-Καραβανάς και χαμογέλασε ειρωνικά:

-Θέλετε να σας λένε και στρατιώτες, τρομάρα σας.

Το θαύμα έγινε. Ο εχθρός οπισθοχώρησε άτακτα αφήνοντας πίσω του πολλούς νεκρούς. Μάταια οι αξιωματικοί τους πάσκιζαν να τους κρατήσουν στις γραμμές τους. Οι στρατιώτες, βλέποντας τους Τούρκους να οπισθοχωρούν, τρελάθηκαν από τη χαρά και τον ενθουσιασμό τους.Είναι σκληρό και σοβινιστικό να χαίρεσαι επειδή σκοτώνεις, αλλά ο πόλεμος εξαγνίζει και ευλογεί αυτά τα συναισθήματα.

Τρελάθηκε ο ήλιος εκεί πάνω: “Βρε, τι κάνουν αυτού εκεί κάτω με αυτά τα σιδερικά στα χέρια;” Προσπάθησε να θυμηθεί αν είδε ξανά κάτι τέτοιο σ΄αυτόν τον τόπο. Μπα, αποκλείεται! Τα μόνα σιδερικά που τους είδε ποτέ να κρατούν, είναι τα δρεπάνια τον καιρό του θερισμού. Μάλλον θα παίζουν. Αυτοί οι θνητοί γεννιούνται και πεθαίνουν παιδιά. Ποτέ δε μεγαλώνουν.

Ο γερο-Καραβανάς κοίταξε τους στρατιώτες του με περηφάνια:

-Είδατε, ρε Έλληνες, με ποιους έχουμε να κάνουμε;

Έβγαλε το κράνος και σκούπισε το μέτωπο από τον ιδρώτα που, ανακατεμένος με την πυρίτιδα, ανέδιδε μια μυρωδιά πρωτόγονη, βάρβαρη, που ξυπνούσε στο μυαλό τα πιο άγρια ένστικτα. Ο Λοχαγός πάντα πίστευε ότι οι πόλεμοι έγιναν αγριότεροι όταν ανακαλύφθηκε το μπαρούτι και μύρισαν οι στρατιώτες την πυρίτιδα. Τώρα όμως έφτασε η ώρα που έπρεπε να βρει μια λύση στο αδιέξοδο που βρισκότανε. Τα πολεμοφόδια τελείωσαν σχεδόν. Από μια αναφορά που του έδωσαν οι αξιωματικοί του έμεναν πέντε φυσίγγια στον κάθε στρατιώτη μέσο όρο. Αδύνατο ν΄αντέξουν και δεύτερο γιουρούσι. Το σούρουπο έπεφτε πια. Πόσο γρήγορα πέρασε αυτή η μέρα. Πόσο γρήγορα κύλησε αυτός ο αιώνας. Η υγρασία καθότανε σιγά-σιγά στον κάμπο, μαλακά, μη βλάψει τους καταπονεμένους από τα δεινά της μέρας στρατιώτες.

Ο Ήλιος αποχώρησε για μια ακόμα φορά και, αρπάζοντας την ευκαιρία, ο Ουρανός ενώθηκε πάλι με τη Γη. Το σκοτάδι απλώθηκε και εκατομμύρια αστέρια κρεμάστηκαν πάνω από τα κεφάλια τους.

Οι στρατιώτες, μην μπορώντας να κλείσουν μάτι από τις πρωτόγνωρες συγκινήσεις της ημέρας, έγειραν πίσω τα κεφάλια και χάζευαν τ΄αστέρια. Μοναδικό το θέαμα. Μόνο όταν είναι κανείς έξω στον κάμπο θα μπορούσε να δει αυτό το πανόραμα.

Ήταν όλοι τόσο απασχολημένοι και απορροφημένοι από την ουράνια μαγεία που δεν πρόσεξαν το Λοχαγό τους που, καθούμενος απόμερα, βάλθηκε να κόβει μικρά χαρτάκια και να γράφει αριθμούς πάνω σ΄αυτά. Το βλέμμα του ήταν αποφασιστικό, μακάβριο, λες και εκτελούσε κάποιο θείο μυστήριο. Αφού τελείωσε χώρισε, μάζεψε τα χαρτάκια σε δύο στοίβες και φώναξε κοντά του το Νικολή.

-Ρε Νικολή, για πήγαινε φώναξέ μου τους Διμοιρίτες.

Η φωνή του ηχούσε αλλιώτικη, μαλακή. Πρόδιδε κάποια ευτυχία που έκανε το Νικολή να σαστίσει.

-Άντε ρε, επανέλαβε. Χάζεψες; Πήγαινε που σου λέω.

Ηρέμησε πια ο γερο-Καραβανάς. Είχε βρει τη λύση στο μεγάλο αυτό πρόβλημα. Βρήκε κιόλας καιρό να δει τον ουρανό και να χαρεί κι αυτός τα εκατομμύρια αστέρια. Όλες τις ώρες που σκοτιζότανε, ένα πράγμα είχε μόνο στο μυαλό του: Δεν είχε δικαίωμα να θυσιάσει το Λόχο του. Αυτό έκανε το έργο του ακόμα πιο δύσκολο και πιο δυσβάσταχτο. Πώς να μπεις στη λάσπη χωρίς να λερωθείς; Μία ήταν η λύση: Να μείνει κάποιος πίσω για να προλάβει ο υπόλοιπος Λόχος να υποχωρήσει. Δεν τους έμενε και πολύς χρόνος. Οι Τούρκοι θα κτυπούσαν από λεπτό σε λεπτό. Ήταν σίγουρος γι΄αυτό.

Σαν έφτασαν οι αξιωματικοί του, τους έβαλε γύρω του και τους εξήγησε τη σκέψη του.

-Η μοναδική λύση για να μη μας πετσοκόψουν οι μουχαμέτηδες, είναι να μείνει κάποιος να φυλάει τα νώτα του Λόχου ενώ θα υποχωρεί. Αν δεν αφήσουμε κανένα, τότε θα μας προλάβουν στα σίγουρα και δε θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε.

Οι αξιωματικοί συμφώνησαν όλοι μ΄ένα θετικό νεύμα του κεφαλιού. Στη συνέχεια, αφού επικράτησε μια παράξενη σιωπή, ο Λοχαγός συνέχισε:

-Τώρα, για το ποιος θα μείνει πίσω…

Δεν πρόλαβε να τελειώσει, γιατί τον έκοψαν με τις φωνές τους οι αξιωματικοί του:

-Εγώ θα μείνω κύριε Λοχαγέ!

-Εγώ…

-Εγώ…

Ο Λοχαγός δάκρυσε. Το δάκρυ αυλάκωσε το πρόσωπο ημερεύοντάς το ακόμα πιο πολύ. Πώς ήταν δυνατό αυτά τα παλικάρια να είναι τόσο πρόθυμα να θυσιάσουν τη ζωή τους; Τι ήτανε τελωσπάντων αυτά τα παιδιά; Το ήξερε βέβαια ότι όλοι τους ήταν φιλότιμοι, αλλά αυτό που έβλεπε τώρα μπροστά του ξεπερνούσε και την πιο τολμηρή προσδοκία του. Τέτοιους στρατιώτες πρέπει να είχε και ο Μ. Αλέξανδρος για να κατορθώσει αυτό που κατόρθωσε.

Ξεπερνώντας τη δυνατή αυτή συγκίνηση έγνεψε με τα χέρια στους αξιωματικούς του να ηρεμήσουν.

-Ήρεμα, ήρεμα. Δε μας παίρνει ο χρόνος. Σκέφτηκα να κάνουμε μια κλήρωση. Θα πάρουν όλοι οι στρατιώτες κι εμείς από ένα χαρτάκι με έναν αριθμό. Από τη δεύτερη στοίβη θα τραβήξουμε ένα χαρτάκι και όποιου ο αριθμός αναγράφεται μένει πίσω.

Όλοι συμφώνησαν. Άρχισε πρώτος ο Λοχαγός, που πήρε τον αριθμό ένα, έπειτα όλοι οι άλλοι αξιωματικοί πήραν από ένα και τα υπόλοιπα θα έπρεπε να τα μοιράσουν στους στρατιώτες. Έφυγαν οι αξιωματικοί με τα χαρτάκια, βαριά σαν να κουβαλούσαν την ίδια τους τη μοίρα.

Άραγε αυτό να είναι η ζωή του ανθρώπου; Αυτό αξίζει; Ένα μικρό χαρτάκι; Όχι, δεν είναι δυνατό. Τη ζωή τη δίνει ο ίδιος ο Δημιουργός του σύμπαντος. Η ζωή ενός ανθρώπου αξίζει όσο και η ζωή ενός άλλου ανθρώπου. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Πόσο οίκτο ένιωθε ο γερο-Καραβανάς γι΄αυτούς που ζύγιζαν τα πάντα με το χρήμα και την προσωπική τους ανέλιξη. Τι έχαναν αυτοί οι άνθρωποι. Αυτωνών η ζωή ίσως να άξιζε με το χαρτάκι που κρατούσαν στα χέρια τους. Αυτά συλλογιζότανε και τσαλάκωνε το μικρό χαρτάκι με τον αριθμό ένα.

Αφού τελείωσε η διαδικασία της διανομής με τα χαρτάκια ο Λοχαγός συγκέντρωσε το Λόχο του πίσω από το μικρό υψωματάκι που επάνδρωναν. Άφησε μονάχα τρεις-τέσσερις σκοπούς να παρατηρούνε τις κινήσεις του εχθρού.

-Γιώργη, βλέπεις αυτή τη στοίβη με τα χαρτάκια; Τράβηξε ένα.Ο αριθμός αυτού που θα αναγράφεται στο χαρτάκι, μένει πίσω.

Πήρε ο Γιώργης τη στίβη με τα χαρτάκια και ετοιμάστηκε να τραβήξει. Δίστασε. Κοίταξε τους συναδέλφους του γύρω του, κανείς δεν ανέπνεε. Τίποτα δεν άκουγε. Μονάχα τους παλμούς της καρδιάς του. Είχε μήπως αυτός το δικαίωμα να καταδικάσει ένα από τους συναδέλφους του; Κάποιος όμως έπρεπε να το κάνει. Διατάχθηκε στο κάτω-κάτω να το κάνει αυτό. Και αν ήταν αυτού ο αριθμός, τόσο το καλύτερο. Θα έφευγε όλο το βάρος από πάνω του, θα εξιλεωνόταν. Το χέρι του έτρεμε…Κάποιος από τους συναδέλφους του ή και ο ίδιος θα έπρεπε να καλύψει το Λόχο, να μείνει πίσω.

Με αργές κινήσεις έφερε το χαρτάκι μπροστά στα μάτια του. Άρχισε να το ξεδιπλώνει και, νιώθοντας τα βλέμματα ολωνών καρφωμένα στις απαλάμες του, δυσκολευόταν πιο πολύ. Βαρύ το βλέμμα της αγωνίας. Τι αστείο αλήθεια…Ένα τόσο δα χαρτάκι, να βαραίνει τα χέρια ενός άντρα. Αφού το ξεδίπλωσε το κοίταξε καλά με μία όψη που θύμιζε κάπως ανθρώπινη.

-Ο αριθμός ένα. Κοιτάχτηκαν όλοι μεταξύ τους. Κανένας. Έπειτα αντήχησε μια φωνή στ΄αυτιά τους που τη θυμούνται ακόμα. Μια φωνή που την άκουσαν στη γη για πρώτη φορά.

-Δικό μου είναι…

Ήταν ο Λοχαγός. Μαρμάρωσαν όλοι. Έγιναν ένα με τις πέτρες του κάμπου. Τα άστρα χαμήλωσαν να δουν και αυτά ποιος είπε τούτα δω τα λόγια. Τα ξεστόμισε σαν ένα “καλημέρα”. Ούτε δείγμα λιποψυχίας.

-Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Ήδη αργήσατε. Κύριοι αξιωματικοί, συντάξετε το Λόχο και πηγαίνετε. Το χάραμα έφτασε. Σε λίγο θ΄αρχίσει το τουφεκίδι.

-Μα κύριε Λοχαγέ…

Έκανε να πει ένας από τους Διμοιρίτες.

-Αυτή ήτανε η συμφωνία, αυτή και η διαταγή…ούτε κουβέντα. Πηγαίνετε.

Δύσκολο αλήθεια να φεύγεις έτσι ξερά, βιαστικά και ν΄αφήνεις πίσω σου ένα άνθρωπο τόσο σημαντικό.

-Φέρτε μόνο το πολυβόλο. Αυτό θα σας σώσει, όχι εγώ.

Όλα ήταν έτοιμα. Ο Λόχος συνταγμένος και ο Λοχαγός μπροστά του.

-Ξέρω τι νιώθετε κι αλήθεια σας το λέω πως το ίδιο θα ένιωθα κι εγώ αν ήταν κάποιος από σας εδώ στη θέση μου. Τι να γίνει όμως; έτσι το θέλησε η τύχη. Έτσι το θέλησε ο Παντοδύναμος. Λοιπόν, πορευθείτε τώρα. Το χάραμα έφτασε.

Γύρισαν όλοι προς το μέρος του βουρκωμένοι. Τον χαιρέτησαν στρατιωτικά με την πιο μεγάλη αρμονία, χωρίς ένα παράγγελμα, χωρίς μια φωνή…έτσι απλά, βγαλμένο το είχαν τούτο το παράγγελμα απ΄την ψυχή τους, που με μια μαγεία, την ανθρώπινη μαγεία, διαπερνούσε όλα τα νεύρα και έφτανε στο μυαλό. Ο τελευταίος χαιρετισμός στο Λοχαγό τους.

Έσυραν τα μολυβένια πόδια με κόπο. Τραβούσανε κατά το νότο. Νωθροί και ταπεινωμένοι, είχαν αυτή την πικρή γεύση στο στόμα των τύψεων. Άφηναν πίσω το Λοχαγό τους. Τι αθλιότητα… Το ελαφρυντικό της διαταγής και της τύχης δε δούλευε στις καρδιές αυτών των παλικαριών.

Κι έμεινε μονάχος ο γερο-Καραβανάς. Παράξενη που ήταν η μοναξιά σε τούτο εδώ τον κάμπο. Μπορούσε να δώσει το καθετί ζωντανό πλάι του. Τα χορταράκια που, διψασμένα από το μακρύ καλοκαίρι, πρόσμεναν λίγες σταγόνες από την πρωινή δροσιά, κάποια κουκουβάγια που έκανε τον τελευταίο γύρω πριν από το τέλος της νύκτας, ακόμα και τα θυμάρια στο πλάι εκεί, που με το άγγιγμα σου έδιναν μια μεθυστική μυρωδιά. Μύρισε και η υγραμένη αποκαλάμη. Πόσο αγαπούσε τη μυρωδιά της αποκαλάμης. Να ΄τανε λες η τελευταία του φορά που θα μύριζε αυτό τον παράδεισο; Να τον έπιαναν τάχα ζωντανό οι Τούρκοι; Ποιος ξέρει…Στη σκέψη αυτή λιποψύχησε και τα μάτια του γέμισαν. Δεν ντράπηκε. Γιατί να ντραπεί άλλωστε; Έκανε το καθήκον του στο έπακρο. Ας του δινότανε και αυτού λίγη πίστωση σαν άνθρωπος…Τι στο καλό πια, ούτε τιτάνας ήτανε, ούτε κανένας μυθικός ήρωας. Θυμήθηκε τα παιδιά και τη γυναίκα του. Άραγε να τους αδίκησε; Γιατί τους στερούσε από τον πατέρα και σύζυγο; Επειδή…επειδή…γλίτωσε εκατό άλλους πατεράδες και συζύγους. Αυτό μάλιστα! Αυτό ξαλάφρωσε τη συνείδησή του. Αναλογίστηκε ότι σε αυτή τη θέση βρέθηκαν εκατοντάδες άλλοι Έλληνες μαχητές του παρελθόντος και δίδαξαν μερικές αρετές ολόκληρη την οικουμένη. Ο Αυξεντίου…πάντα θαύμαζε αυτό το παλικάρι. Πάγωσε για μια στιγμή. Πώς τόλμησε αυτός να βάλει τον εαυτό του πλάι στον Αυξεντίου; Σταμάτησε τη σκέψη του αμέσως σαν να ξεστόμισε τη χειρότερη βλασφημία… Έσφιξε το πολυβόλο στο χέρι και περίμενε. Μια-δυο στιγμές και η αναμπουμπούλλα ξέσπασε. Όρμησαν μανιασμένοι οι Αττίλες. Ο γερο-Καραβανάς έσφιξε το πολυβόλο κι άρχισε τις θεριστικές βολές.

-Α ρε μουχαμέτηδες… το είπε αυτό με ευχαρίστηση, σαρκασμό και μίσος.

Έπρεπε να τους καθυστερήσει όσο το δυνατό περισσότερο ως ότου απομακρυνθεί ο Λόχος, να γλιτώσουν τα παιδιά. Ξερνούσε φωτιά το πολυβόλο…φωτιά και σίδερο. Οι Τούρκοι έπεφταν κάτω να καλυφθούν. Ώσπου ξαφνικά το σίδερο στέρεψε και όση ψυχή και να πέρσευε δεν μπορούσε να κρατηθεί το μπουλούκι. Με το που το κατάλαβαν όρμησαν άτακτα, θρασύδειλα προς το μέρος του πολυβολείου. Κανείς δεν ξέρει τι έγινε μετά ο γερο-Καραβανάς. Κανείς δεν ήταν εκεί για να δει πού τον πήγαν… πού τους πήγαν…

Κι ο Λόχος πορευόταν αργά. Και ήταν το πιο φρικτό και ανατριχιαστικό ξόδι που είδε ποτές άνθρωπος και θεός σε τούτη εδώ τη γη. Το κουφάρι που θρηνούσαν δεν ήταν παρά μόνο η ίδια τους η ψυχή. Περπατούσαν αργά, μηχανικά προς το νότο. Τα βλέμματα ζαρωμένα και τα πρόσωπα παραμορφωμένα από τις νωπές μνήμες. Φάνηκαν σε κοντινή απόσταση οι ελληνικές σημαίες. Πόσο πίσω ήταν, Θεέ μου, και πόσο άθλιες φάνταζαν πάνω στους ιστούς. Ντροπιασμένες, σκυφτές, αρνούμενες να κυματίσουν στην πρωινή αύρα

Ο Γιώργης σκεφτότανε διάφορα πράγματα, μπερδεμένα. Ποτέ δεν πίστευε στις συμπτώσεις και στην τύχη. Όμως τώρα αναθεώρησε τις απόψεις του.

-Τι σύμπτωση, Θεέ μου. Να πέσει το νούμερο του Λοχαγού.

Έτσι ασυναίσθητα όπως περπατούσαν, έβαλε το χέρι στην τσέπη του χιτωνίου του. Άγγιξε κάτι μαλακό. Κάνει έτσι και βγάζει ένα σωρό από χαρτάκια.

-Τι ιδέα κι αυτή, μουρμούρισε. Δεν μπορούσε να διατάξει κανένα από εμάς να μείνει. Το έκανε δημοκρατικά.

Πήρε ένα -ένα τα χαρτάκια και βάλθηκε να τα ξεδιπλώνει αφηρημένα…

-Παναγία μου, ξεφώνισε.

-Τι είναι, ρε Γιώργη; Τον ρωτάει ο Διμοιρίτης του.

-Τίποτα…ψιθύρισε και σκύβοντας το κεφάλι ξέσπασε σε ένα ασυγκράτητο κλάμα.

Καθώς βάδιζε άνοιξε την παλάμη του και βάλθηκε να αποθέτει ένα-ένα τα χαρτάκια. Ένα…ένα…ένα…ένα…όλα τα χαρτάκια είχαν γραμμένο τον αριθμό ένα. Έκανε να πει “Μας γέλασε”, μα έπειτα σκέφθηκε πως αυτή είναι πολύ φθηνή λέξη για μια τέτοια πράξη. Έκανε πάλι να φωνάξει “Μας έσωσε”, μα πάλι ξέμεινε από λέξεις.

Ούτε και το ελληνικό λεξιλόγιο έχει τη λέξη ετούτη κι ας λένε ότι είναι το πιο πλούσιο. Περιέχει πολλές άλλες που την περιγράφουν, την φέρνουν γύρα, μα το μεγαλείο της πράξης αυτής καμιά λέξη, σε κανένα ανθρώπινο λεξιλόγιο δε συναπαντιέται.

ΑΚΙΤΑ

ΑΚΙΤΑ : 



















Ο γοητευτικός Ιάπωνας

Ο Ακίτα είναι σκύλος πολυσύνθετος, μοναδικός, γεμάτος αντιφάσεις.«Θαρραλέος σαν Σαμουράι, τρυφερός σαν γατούλα»«Ευγενικός όταν τον χαΐδεύεις, άγριος όταν τον προκαλείς.»« Τρυφερός στην καρδιά, αλύγιστος στη δύναμη.» Έτσι περιγράφουν οι Ιάπωνες τον Ακίτα, την μεγαλύτερη από τις επτά ιαπωνικές φυλές τύπου σπιτς ( Aκίτα, Χοκάιντο, Κοσίνο, Κάι, Κισού, Σικοκού και Σίμπα )Ο Ακίτα κατάγεται από την πόλη Odate στην περιφέρεια Ακίτα της νήσου Χονσού. Η Odate ήταν από παλιά γνωστή σαν «πόλη των σκύλων».Παραστάσεις σε πήλινα αγγεία που έχουν βρεθεί σε ανασκαφές στην περιοχή δείχνουν σκύλους με όρθια αυτιά και κουλουριαστές ουρές παρόμοια με σημερινές ιαπωνικές φυλές. Τα σκυλιά αυτά έπαιρναν το όνομά τους είτε από την πόλη καταγωγής (Odate-inu,Akita-inu) είτε από την χρησιμότητά τους (Matagi-inu = σκύλος κυνηγιού, Kurigia-inu = σκύλος μάχης) .Αρχικά χρησιμοποιήθηκε σαν σκύλος κυνηγιού ( Matagi – inu) μεγάλου θηράματος (αρκούδα, αγριογούρουνο, ελάφι). Ένα ζευγάρι Ακίτα με απίστευτο θάρρος και μαχητικότητα καταδίωκε και ακινητοποιούσε το θήραμα μέχρι να φτάσει ο κυνηγός και να το σκοτώσει. Συγχρόνως ήταν φύλακας του σπιτιού, προστάτης της οικογένειας και πιστός σύντροφος. Θεωρούνταν σύμβολο καλής υγείας και ευημερίας. Υπήρχε ένα έθιμο, όταν γεννιέται ένα παιδί, η οικογένεια να λαμβάνει, μαζί με τις ευχές για υγεία, μακροζωία και ευτυχία, ένα αγαλματάκι που παρίστανε σκύλο ακίτα. Επίσης τέτοιο αγαλματάκι προσέφεραν σε αρρώστους για γρήγορη ανάρρωση.Αργότερα, γύρω στο 1800, αλλάζοντας οι οικονομικο-κοινωνικές συνθήκες και αφού οι κυνομαχίες έγιναν όχι μόνο δημοφιλείς, αλλά το πιο αγαπητό δημόσιο θέαμα, οι Ιάπωνες άρχισαν να διασταυρώνουν σκύλους Matagi με Μάστιφ, Αγίου Βερνάρδου και άλλες μολοσσοειδείς φυλές. Αποτέλεσμα αυτών των διασταυρώσεων ήταν σκυλιά μεγαλύτερα σε μέγεθος και δύναμη αλλά διαφορετικού τύπου (Kairyo-ken= Βελτιωμένος σκύλος, Shin-Akita= Νέο Ακίτα ). Πολλά από αυτά είχαν πολλές ρυτίδες, ημιανορθωμένα αυτιά και χαλαρές ουρές. Ο κίνδυνος να χαθούν τα χαρακτηριστικά των ιαπωνικών σκύλων ήταν ορατός. Έτσι ξεκίνησε μια προσπάθεια για διάσωση και διατήρηση του πρωτόγονου ιαπωνικού σκύλου ιδρύοντας τους δυο σημαντικότερους οργανισμούς που ανέλαβαν αυτό το καθήκον, ο ΑΚΙΗΟ το 1927 στην Odate και NIPPO το 1928 στο Τόκυο. Για να βοηθήσει στη πραγμάτωση αυτού του σκοπού η ιαπωνική κυβέρνηση, το 1931 του δίνει επίσημα το όνομα Ακίτα και το ανακηρύσει «εθνικό θησαυρό».Στις 4 Οκτωβρίου 1932 στην εφημερίδα ASAHI δημοσιεύεται η ιστορία του Χατσίκο , η οποία συγκίνησε και έκανε γνωστό το Ακίτα σε όλη τη χώρα. Αυτό βοήθησε την αναβίωση της φυλής, αφού όλο και περισσότεροι άνθρωποι ενδιαφέρθηκαν να αποκτήσουν ένα γνήσιο Ακίτα.Ο χαρακτήρας του είναι έκδηλος μέσα από το άγριο, ερευνητικό και μερικές φορές σκεπτικό του βλέμμα.Δεν είναι πολύ εκδηλωτικός, στην πραγματικότητα με τους ξένους είναι απόμακρος και καχύποπτος (κάτι που κατά τη γνώμη μου είναι πλεονέκτημα) φυλάσσοντας την αγάπη και τη στοργή του για τους ανθρώπους της οικογένειάς του. Για το λόγο αυτό στην Ιαπωνία εκτιμάται ιδιαίτερα σαν σκύλος σύντροφος, πιστός και προστατευτικός, πάντα παρών αλλά ποτέ ενοχλητικός και αδιάκριτος.Ο « Σαμουράι» ξέρει πώς να ελέγχει τη δύναμή του και αν τον επιλέξουμε σαν φύλακα, θα κάνει το καλύτερο για να προστατέψει την ιδιοκτησία και τα μέλη της οικογένειάς του. Το ένστικτο αυτό είναι έμφυτο και δεν θα πρέπει να εκπαιδεύεται σε αυτό και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ενθαρρύνεται στο δάγκωμα. Δεν γαβγίζει συχνά, όταν όμως το κάνει υπάρχει σοβαρός λόγος.Από τη φύση του δεν είναι υπερκινητικός και δε χρειάζεται πολύ άσκηση. Του αρέσει να ζει σαν μέλος της οικογένειας μέσα στο σπίτι όπου απολαμβάνει να περνά τις ώρες του ήσυχος.Για να συμβιώσουμε αρμονικά μαζί του είναι απαραίτητη η κοινωνικοποίησή του από μικρή ηλικία. Καλό είναι να εκπαιδεύεται σε βασική υπακοή, αφού είναι αρκετά κυριαρχικός, ώστε να καταλάβει ότι δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.Η εκπαίδευσή του είναι προτιμότερο να γίνεται από τον ιδιοκτήτη. Αν αυτό δεν είναι δυνατό, λόγω έλλειψης γνώσεων ή πείρας, να γίνεται από έμπειρο εκπαιδευτή παρουσία πάντα του ιδιοκτήτη.Στην εκπαίδευση του Ακίτα η λέξη «κλειδί» είναι σεβασμός. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χρησιμοποιηθεί βία στην οποία αντιδρά με σφοδρότητα. Πρέπει να θυμόμαστε ότι μαθαίνει πολύ γρήγορα και εύκολα, βαριέται όμως ακόμα γρηγορότερα . Για την περιποίησή του δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα. Είναι αρκετό ένα τακτικό βούρτσισμα, συχνότερα την περίοδο που μαδάει, για να διατηρείται σε άριστη κατάσταση. Το μόνο μειονέκτημά του: Είναι πολύ κυριαρχικός απέναντι σε άλλους σκύλους του ίδιου φύλου και γίνεται εξαιρετικά επιθετικός. Σαν συνέπεια αυτής της πλευράς του χαρακτήρα του, πρέπει πάντα να βγαίνει βόλτα με λουρί και ποτέ ελεύθερος, εκτός αν είμαστε σίγουροι ότι δεν θα συναντήσει σκύλο του ίδιου φύλου.

ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ

Ο Ακίτα χρειάζεται ιδιοκτήτη:

Που γνωρίζει και κατανοεί την ψυχολογία του και αντιλαμβάνεται ότι έχει να κάνει με ένα σκύλο υψηλής νοημοσύνης που απαιτεί σεβασμό στην προσωπικότητά του και στην κληρονομιά την οποία φέρει.

Που επιθυμεί να γοητευτεί από το αινιγματικό του βλέμμα και την ανατολίτικη έκφρασή του. (αλλά προσοχή, παρόλη την απάθειά του μπορεί να αντιδράσει εξαιρετικά βίαια αν χρειαστεί )

Που δεν ψάχνει για ένα σκύλο-ρομπότ, αφού ο ακίτα έχει τις δικές του απόψεις.Τέλος, να θυμάστε : Ο Ακίτα δεν είναι σκύλος για τον καθένα και αυτοί που επιλέγουν να ζήσουν μαζί του, σίγουρα είναι άνθρωποι που δεν τους αρέσουν τα συνηθισμένα πράγματα αλλά προτιμούν κάτι διαφορετικό και ιδιαίτερο!!

Ο ΠΙΣΤΟΣ ΧΑΤΣΙΚΟ "Ίσως το διασημότερο ακίτα στην ιστορία της φυλής ήταν ο Χατσίκο. Η ιστορία του δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα του Τόκιο το 1932 και άγγιξε τις καρδιές όλων. Δημιούργησε ενδιαφέρον για τη φυλή και συνέβαλε στο να γίνει το ακίτα συνώνυμο της πίστης και του ισχυρού δεσμού σκύλου-ανθρώπου.Ο Χατσίκο ήταν ένα λευκό Ακίτα. Γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1923 στην πόλη Odate της Ιαπωνίας. Τον Ιανουάριο του 1924, όταν ο Χατσίκο ήταν δυο μηνών αγοράστηκε από τον Δρ Εΐζαμπούρο Ουένο, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Ο Δρ Ουένο κατοικούσε στα περίχωρα ης πόλης και χρησιμοποιούσε καθημερινά το τρένο για να φτάσει στο Πανεπιστήμιο.Ο Χατσίκο μεγάλωσε σαν μέλος της οικογένειας και συντρόφευε τον καθηγητή όχι μόνο στους περιπάτους του αλλά και στη διαδρομή προς το σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης κάθε πρωί όπου και περίμενε την επιστροφή του αφεντικού του το απόγευμα.Τον Μάιο του 1925, όταν ο Χατσίκο ήταν μόλις 18 μηνών, ο Δρ. Ουένο πέθανε στο Πανεπιστήμιο από καρδιακό επεισόδιο.Μετά το θάνατο του καθηγητή, ο Χατσίκο υιοθετήθηκε από συγγενείς της οικογένειας. Ξαναγυρνούσε όμως κάθε πρωί στο σταθμό και περίμενε μέχρι το απόγευμα ψάχνοντας απεγνωσμένα για τον σύντροφό του. Αυτό συνεχιζόταν καθημερινά για πολλά χρόνια ώσπου ο Χατσίκο πέθανε το 1935 σε ηλικία 12 ετών και 5 μηνών.Τον Απρίλιο του 1934, και όταν ακόμα ο Χατσίκο ζούσε, στήθηκε στο σιδηροδρομικό σταθμό το μπρούτζινο άγαλμά του. Όταν το νέο του θανάτου του έγινε γνωστό, ο σταθμός κατακλύστηκε από κόσμο και το άγαλμά του σκεπάστηκε από λουλούδια

Σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης

Ο σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης έπεσε υπερασπιζόμενος τον εθνικό εναέριο χώρο από την τουρκική πολεμική αεροπορία το πρωί της 23ης Μαΐου, την ίδια ώρα που χιλιάδες Έλληνες έπιναν τον φραπέ τους αμέριμνοι στις πλατείες, άλλοι έκαναν zapping στην τηλεόραση και κάποιοι άλλοι τα συνήθη ψώνια τους. 'Αφησε πίσω του γυναίκα και 2 παιδιά, 1,5 και 5 ετών. Σε λίγες ημέρες κανείς δεν θα θυμάται το όνομα και την θυσία του. Δεν υπάρχει χώρος για ήρωες στην νεοελληνική κοινωνία.
Ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης θα μπορούσε να γίνει δημόσιος υπάλληλος. Θα μπορούσε να γίνει ένας πολύ καλός συνδικαλιστής της ΟΤΟΕ και της ΑΔΕΔΥ. Να συμμετέχει στο Κοινωνικό Φόρουμ, να φοράει μπλούζα με τον Τσε Γκεβάρα, να καίει ανενόχλητος την Ελληνική σημαία έξω από το Πολυτεχνείο, να τσεπώνει τα εκατομμύρια πωλώντας «αντι-εθνικισμό» σε καμία επιδοτούμενη ΜΚΟ. Δεν επέλεξε όμως αυτό τον δρόμο. Έγινε μάχιμος ιπτάμενος της Πολεμικής Αεροπορίας. Όταν εμείς κάνουμε διακοπές, τρώμε και γελάμε αυτός βρισκόταν στο κουπέ του αεροπλάνου του περιμένοντας την επόμενη αναχαίτιση του τουρκικού F-16.
Δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ για τον μισθό του, ούτε για τα ωράρια εργασίας του. Δεν διεκδίκησε κανένα επίδομα «ανθυγιεινής και επικίνδυνης εργασίας» κάνοντας απεργία. Δεν φωτογραφήθηκε σε κανένα περιοδικό lifestyle, σαν αυτούς που επιδεικνύουν την πόρσε, τα πούρα και τις σεξουαλικές ιδιορρυθμίες τους. Στα παιδιά του δεν θα αφήσει περιουσία. Θα αφήσει παράσημα και μία ένστολη φωτογραφία του. Όπως ο Παύλος Μελάς, που άφησε τον Σταυρό του στην γυναίκα του και το όπλο στον υιό του.
Η πολιτική και στρατιωτική μας ηγεσία θα συλλυπηθεί την γυναίκα του και θα χαϊδέψει συμπονετικά το κεφάλι των παιδιών του. Την επομένη οι πολιτικοί θα μας μιλήσουν ξανά για την ανεμπόδιστη είσοδο της Τουρκίας στην Ευρώπη και οι στρατιωτικοί θα αποδεχθούν την 6μηνη θητεία. Η γυναίκα του θα απομείνει μόνη της για να αναθρέψει τα δύο παιδιά, τα οποία - όσο θα μεγαλώνουν - θα συνειδητοποιούν ότι ο πατέρας τους θυσιάστηκε για μία παρηκμασμένη και αφελληνισμένη κοινωνία. Και αυτός θα είναι ο δεύτερος θάνατος του Κ. Ηλιάκη, πιο επώδυνος και από τον φυσικό του θάνατο.
Ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης πέθανε χωρίς να γευθεί τα αγαθά του πολυ-πολιτισμού. Χωρίς να δει την Τουρκία να γίνεται μέλος της «Ευρωπαϊκής οικογένειας». Χωρίς να δει την κ. Καραχασάν υπερνομάρχη, σήμερα ή αύριο. Χωρίς να δει την επανεκλογή του κ. Ιλχάν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Χωρίς να ακούσει την κ. Μπακογιάννη να μιλάει στον Άλφα για ατύχημα, λες και πέρασε με κόκκινο πάνω από την Κάρπαθο. Ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης όμως ήξερε γιατί πέθανε. Και το επέλεξε συνειδητά. Όλοι εμείς όμως δεν ξέρουμε «γιατί ζούμε». Και το χειρότερο; Ίσως να μην το μάθουμε ποτέ...ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 3 ΙΟΥΝΙΟΥ 2006 ΑΠΟ ΤΟ http://www.e-grammes.gr/